เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1346

บทที่1345 ฉลองวันเกิดให้เขา

ขอบตาดำ?

ถูกเธอถามออกมาอย่างนั้น เสี่ยวเหยียนก็เขินอายเล็กน้อย เอื้อมมือออกไปลูบใต้เปลือกตาของตัวเองไปอย่างไม่รู้ตัว “ดูอาการหนักขนาดนั้นเลยหรอ?”

สวี่เย็นหวั่นเข้าไปดูใกล้ขึ้นอีกหน่อย “หนักมากเลยจริงๆ ช่วงนี้นอนหลับไม่สนิทหรอ? หรือว่าจะมีเรื่องด่วนอะไร?”

อันที่จริง เสี่ยวเหยียนไม่ได้เอาเรื่องนี้ไปบอกใครเลย แต่พอคิดว่าสวี่เย็นหวั่นก็เป็นผู้หญิงเหมือนกับตน แล้วยังรู้จักกับหานชิงมาตั้งแต่เด็กด้วยอีก คิดว่าบอกเรื่องนี้กับเธอไปก็คงไม่มีปัญหาอะไร

ดังนั้นแล้วเสี่ยวเหยียนก็ได้บอกความคิดของตัวเองออกไปกับสวี่เย็นหวั่น

สวี่เย็นหวั่นหลังจากที่ได้ยินแล้วก็นิ่งตะลึงอยู่นาน ผ่านไปสักพักใหญ่ๆกว่าจะได้สติกลับมา “ความหมายของเธอก็คือ...เธออยากฉลองงานวันเกิดให้หานชิง?”

“อืม ใช่แล้ว” เสี่ยวเหยียนพยักหน้า “เดิมทีฉันอยากจะให้ของขวัญ แต่พอคิดๆดูแล้วดูเหมือนว่าเขาจะไม่ขาดอะไรเลย อย่างนั้นแล้วไม่สู้ให้ฉันทำของที่มีคุณค่ากับมือมาเองน่าจะดีกว่า”

“แล้วเธอรู้หรือเปล่าว่า...”

แต่ไหนแต่ไรมาเขาไม่เคยฉลองวันเกิดเลย

คำพูดนี้เกือบจะหลุดปากพูดออกไป แต่พอถึงริมฝีปาก สวี่เย็นหวั่นก็ชะงักไปอีกครั้ง

เพราะว่าเธอนึกภาพที่เห็นในห้องทำงานเมื่อกี้นี้ขึ้นมาได้พอดี

ผู้ชายที่ตนชอบย่อตัวนั่งลงตรงหน้าผู้หญิงอีกคน มองผู้หญิงอีกคนด้วยสายตาอ่อนโยนหลงใหล นั่นเป็นสิ่งที่สวี่เย็นหวั่นไม่เคยเห็นมาก่อน ในตอนที่หานชิงมองตนก็ไม่เคยจะมีสายตาอย่างนี้เช่นกัน!

“อะไร?” เสี่ยวเหยียนรู้สึกสนใจกับคำพูดตรงครึ่งหลังของเธอมาก แต่สวี่เย็นหวั่นพูดครึ่งนึงแล้วไม่พูดต่อ เธอก็เลยถามไปด้วยความอยากรู้

สวี่เย็นหวั่นได้สติกลับมา ยิ้มให้เธอไปเล็กน้อย แสร้งถามไปอย่างไม่รู้เรื่องรู้ราว “อา ความหมายของฉันคือ เธอได้เอาเรื่องนี้ไปบอกคนอื่นหรือเปล่า?”

“ไม่เลย...”

“งั้นก็ดี” สวี่เย็นหวั่นยิ้มออกมาเล็กน้อย แล้วเอ่ยออกไปอีกครั้ง “อันที่จริงนี่เป็นเซอร์ไพรซ์ที่เธอจะทำให้เขา ฉันกำลังคิดอยู่เลยว่าถ้าเธอบอกคนเยอะไป ถ้าเกิดมีใครหลุดออกไปจะทำยังไง?”

“ไม่มีทางหรอก ฉันบอกแค่คุณ อ้อ จริงสิ ฉันยังถามพี่หลินแล้วนะ! ฉันได้ข่าวว่าพี่หลินโตมากับพวกคุณด้วยใช่มั้ย?”

“หลิน...สวี่เจิ้ง?” สวี่เย็นหวั่นในตอนที่ได้ยินชื่อนี้ ก็รู้สึกไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่นัก นึกไม่ถึงว่าเสี่ยวเหยียนจะพูดเรื่องนี้กับเขา แต่คิดๆไปแล้วมันก็ปกติ เพราะถึงยังไงความสัมพันธ์ของหลินสวี่เจิ้งกับหานชิง จะเป็นไปได้ที่จะไม่มีการติดต่อกับเสี่ยวเหยียนได้ยังไง?

แต่ เธอกับหลินสวี่เจิ้งพูดเรื่องนี้กันแล้ว หลินสวี่เจิ้งไม่มีปฏิกิริยาอะไรเลยหรอ?

ว่ากันตามปกติแล้ว หลินสวี่เจิ้งก็ควรจะรู้เรื่องที่แต่ไหนแต่ไรมาหานชิงไม่เคยฉลองวันเกิดเลยสิ?

“อืม หลินสวี่เจิ้งนั่นแหละ”

“เธอเคยถามเขามาก่อน?”

“อืม มีอะไรหรอ?”

“ไม่มี” สวี่เย็นหวั่นได้สติกลับมา ยิ้มออกไปเล็กน้อย แววตาดูเศร้าออกมาเล็กน้อย

เมื่อกี้นี้เธอกำลังคิดอะไรอยู่? เธอ นึกว่าเสี่ยวเหยียนจะไม่รู้เรื่องนี้เสียอีก นึกไม่ถึงว่าเธอจะรู้ ส่วนหลินสวี่เจิ้งนั้นเป็นไปไม่ได้ที่จะไม่รู้ งั้นเขาก็เห็นด้วยกับการที่เสี่ยวเหยียนฉลองวันเกิดให้หานชิงด้วยเหมือนกัน ไม่แน่ว่าโรคเรื่องที่หานชิงไม่ฉลองวันเกิดได้ให้แฟนคนนี้รักษาให้ไปนานแล้ว

ถึงยังไงก็เป็นผู้หญิงที่ทั้งรักทั้งหลงเสียขนาดนั้น ก็ใช่สินะ...

นี่เธอกำลังคิดเพ้อฝันอะไร?

สวี่เย็นหวั่นคิดว่าตัวเองเปลี่ยนไปแล้ว เปลี่ยนไปจนน่ากลัว เมื่อกี้นึกไม่ถึงว่าเธอจะคิดใช้ประโยชน์จากความไม่รู้ของเสี่ยวเหยียนไปก่อเรื่องให้หานชิงโกรธ จากนั้นเพียงแค่ความสัมพันธ์ของทั้งสองคนร้าวฉาน สุดท้ายทั้งสองคนก็จะเลิกกัน

ถึงตอนนั้น...เธอก็จะ...

คิดถึงตรงนี้แล้ว สวี่เย็นหวั่นก็รีบหยุดความคิดของตัวเองทันที

“ฉันเข้าใจว่าเธออยากฉลองวันเกิดให้หานชิง แต่เธอก็ต้องดูแลสุขภาพของตัวเองให้ดีด้วย อย่าให้เป็นแบบที่ไม่ได้ฉลองวันเกิดเขา ร่างกายเธอกลับมาพังไปเสียก่อนล่ะ” สวี่เย็นหวั่นพูดไปพลางรินน้ำชาให้เสี่ยวเหยียนไปแก้วนึง แล้วดันไปตรงหน้าเธอ เอ่ยพูดเบาๆออกมา “ตอนนี้ขอบตาเธอดำมาก แค่ดูก็รู้ว่าอดนอนมาไม่น้อยเลย หานชิงไม่ถามเธอเลยหรอ?”

“อือ ไม่เป็นไรหรอก เมื่อตอนบ่ายฉันนอนในห้องทำงานเขาอยู่นานมาก การนอนหลับที่ขาดหายไปช่วงนี้ได้ทดแทนกลับมาแล้ว คุณกับเขาสนิทกันใช่มั้ยล่ะ? เรื่องนี้ก็เก็บเป็นความลับให้ฉันด้วยนะคะ”