เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1402

บทที่ 1401 ลองคบกันดูก่อน

“ฮ่าๆ น่าตลกสิ้นดี ฉันกับนายเพิ่งรู้จักกันมานานเท่าไหร่ นายรู้แล้วเหรอว่าฉันเป็นคนแบบไหน? ฉันชอบกินอะไร ดื่มอะไร เกิดราศีอะไร เกิดวันไหน นายรู้หมดแล้วงั้นเหรอ? นายไม่รู้อะไรทั้งนั้น ดังนั้นนายใช้เกณฑ์อะไรมาตัดสินว่าฉันเป็นคนยังไง? ฉันเป็นคนยังไง ฉันตัดสินเอง”

เซียวซู่ขับรถเงียบๆ ไม่พูดแทรกหล่อน

เจียงเสี่ยวไป๋กลับพูดบ่นไม่หยุด: “นายได้ยินที่ฉันพูดรึเปล่า? แม่ของนายกดดันนายมากเลยงั้นเหรอ? ตอนบ่ายนายยังไม่ยอมพูดอะไรเลย ถึงกลางคืนทำไมมาหาฉันแล้วล่ะ? ฉันจะบอกนายให้นะ ฉันไม่ต้องการความรับผิดชอบจากนายจริงๆ นายเข้าใจฉันไหม?”

“นายไม่ได้ฟังสิ่งที่ฉันกำลังพูดอยู่ เซียวซู่! นายมันเลว ฉันจะไม่กลับไป นั่นคือบ้านของนายไม่ใช่บ้านของฉัน นายจอดรถเดี๋ยวนี้!”

แต่ไม่ว่าตลอดทางนั้น เจียงเสี่ยวไป๋จะโวยวายอย่างไร แต่เซียวซู่กลับทำเหมือนไม่ได้ยินอะไรเลย

จนกระทั่งรถหยุดจอดลงที่ใต้ตึกบ้านเซียวซู่ เจียงเสี่ยวไป๋โกรธจนปลดเข็มขัดนิรภัยและเปิดประตูรถออกไปทันที เดินไปได้เพียงไม่กี่ก้าวก็ถูกเซียวซู่ไล่ตามทัน

เขาขวางหล่อนไว้ พูดด้วยสีหน้าเย็นชา: “ขึ้นไปเถอะ ถ้าเธอไม่อยากถูกคนอื่นมารุมดู”

เจียงเสี่ยวไป๋กอดอกแน่น ยิ้มเยาะ: “นี่นายกำลังขู่ฉันงั้นเหรอ? นายคิดว่าเจียงเสี่ยวไป๋กลัวการถูกรุมดู? ฉันจะบอกนายให้ ฉันไม่กลัว นายไปเอาลำโพงมาสิ? ฉันก็ยังพูดกับนายตรงนี้ได้อย่างชัดเจน!”

เผชิญหน้ากับเจียงเสี่ยวไป๋ที่เป็นเช่นนี้ เซียวซู่ได้แต่รู้สึกปวดหัว จัดการหล่อนยากเหลือเกิน ยิ่งมองดูปากที่ขยับอยู่ตลอดเวลา ตั้งแต่ขึ้นรถจนถึงตอนนี้ ยังไม่มีท่าทีจะหยุด เขาเองก็ไม่รู้ว่าตัวเองคิดยังไง จู่ๆก็เดินเข้าไปใกล้หล่อนมากขึ้น

เจียงเสี่ยวไป๋ยังคงพูดอยู่ เมื่อรู้สึกว่ามีอันตรายค่อยๆคืบคลานเข้ามา จึงตกใจจนดวงตาเบิกกว้าง “นายจะทำอะไร?”

หล่อนยกมือขึ้นมาจะกันเขาไว้ตรงหน้าตัวเอง แต่กลับถูกเซียวซู่ล็อกมือไว้ จากนั้นโน้มตัวลงมาจะจูบหล่อน

“อุ๊บ”

เจียงเสี่ยวไป๋ตกตะลึงอยู่ที่เดิม ตอนที่ริมฝีปากของทั้งคู่ประกบหากัน หล่อนรู้สึกเหมือนมีกระแสไฟพลุ่งพล่านอยู่ระหว่างทั้งสอง ทำให้แขนขาและสมองของหล่อนชาไปหมด จากนั้นก็ค่อยๆรู้สึกว่างเปล่า

ทำไมจู่ๆเขาถึงจูบหล่อน?

เขาหมายความว่ายังไงกัน!

หลังจากที่เจียงเสี่ยวไป๋ตั้งสติขึ้นมาได้ จึงคิดจะผลักเขาออกด้วยความโมโห แต่กลับถูกเซียวซู่ดึงมากอดไว้ในอ้อมอก ทำให้หน้าของหล่อนแนบชิดกับหน้าอกอันแสนอบอุ่นของเขา

“ใช่แล้ว” น้ำเสียงของเซียวซู่แหบแห้ง: “เมื่อครู่ สิ่งที่เธอพูดมาทั้งหมด ฉันไม่รู้อะไรเลย แต่ตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไปฉันพร้อมที่จะเรียนรู้และเข้าใจเรื่องทั้งหมดของเธอ”

เจียงเสี่ยวไป๋ยืนอึ้งอยู่ในอ้อมกอดของเขา ค่อยๆเงยหัวขึ้นมา ปากของหล่อนยังมีร่องรอยของไออุ่นและลมหายใจของเขาอยู่ หล่อนรู้สึกว่าใจของตัวเองสั่นแรงมาก

นี่ความหมายความว่ายังไงกัน?

เจียงเสี่ยวไป๋กระพริบตาขึ้นลง ตั้งสติและพูดต่อ

“เริ่มรู้จักฉันตั้งแต่ตอนนี้? แล้วคนที่ชอบคนนั้น...”

ถ้าเป็นไปได้ หล่อนเองก็ไม่อยากจะพูดเรื่องนี้ขึ้นมา แต่เจียงเสี่ยวไป๋เองก็ไม่รู้ว่าตัวเองเริ่มคิดมากเรื่องนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่

“ให้เวลาผมก่อน” เซียวซู่เม้มปากและหลับตาลง เมื่อลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง นัยน์ตาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นตั้งใจ: “ขอเวลาให้ฉันอีกหน่อย อีกอย่างฉันสามารถรับประกันได้ว่า นอกจากเธอแล้ว ฉันไม่มีทางไปคุยกับผู้หญิงคนไหนอีก ดังนั้นถ้าคบกับฉัน เธอสบายใจได้แน่นอน”

ไม่ว่าจะพูดยังไง เขายังคงไม่ลืมผู้หญิงคนนั้น แต่เมื่อลองคิดดูดีๆแล้ว ก็จริง ในเวลาอันสั้นขนาดนี้ ถ้าให้เขาลืมคนที่ตัวเองหลงใหลและคลั่งไคล้มาก คงเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้

ถ้าเขารักมาก แต่กลับลืมง่าย งั้นเขาก็คงเป็นเลือดเย็นไร้อารมณ์ความรู้สึกแล้ว

เจียงเสี่ยวไป๋กัดริมฝีปากแน่น พูดด้วยความโกรธ: “แล้วนายคิดว่ามันยุติธรรมกับฉันไหมล่ะ? ใจของนายยังลบไม่สะอาด แต่ใจของฉันไม่มีอะไรเลย ให้ฉันคบกับนายทั้งๆที่เป็นแบบนี้ ถึงแม้ว่าฉันให้เวลากับนาย นายรับประกันว่าจะลืมเรื่องนั้นได้ไหมล่ะ? ไม่แน่นะ บางทีนายอาจจะจำไปตลอดชีวิตเลยก็ได้ การแต่งงานไม่ใช่เกมส์เด็กๆ ฉันไม่สามารถทำให้ตัวเองต้องทนเสียใจเพียงเพราะเรื่องเซ็กส์ได้ สำหรับฉันแล้ว ใจตรงกันเป็นเรื่องสำคัญกว่า ฉันไม่สนใจว่ารูปลักษณ์ภายนอกจะเป็นอย่างไร นายปล่อยฉันเถอะ”

เซียวซู่ตอบกลับอย่างรวดเร็ว: “โอเค แต่เธอห้ามบอกเลิกกันง่ายๆอย่างไม่มีเหตุผลนะ นี่ฉันคบกับเธอเพราะอยากแต่งงานด้วยนะ”

เจียงเสี่ยวไป๋ตอบอย่างมึนๆ: “โอเค ขอเพียงแค่นายไม่ทำเรื่องอะไรผิดใหญ่โต ฉันจะให้เวลานายสองเดือน ถึงตอนนั้น ถ้านายยังไม่สามารถลบปมในใจออกไปได้ งั้นพวกเราก็เลิกกันเถอะ”

นี่ถือว่าเป็นการแสดงความสัมพันธ์อย่างชัดเจนแล้ว ตอนแรกที่ทั้งสองยังไม่ได้เริ่มพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องนี้ เซียวซู่ยังมีท่าทีรุกเข้าหาบ้าง แต่ตอนนี้เมื่อความสัมพันธ์ชัดเจนกันแล้ว เขากลับเปลี่ยนเป็นท่อนไม้ ยืนทื่ออยู่ตรงนั้น

เจียงเสี่ยวไป๋สังเกตเห็นว่าหูของเซียวซู่แดงขึ้น แต่ใบหน้ายังคงตึงเกร็งอยู่ ถ้ามองหน้าเขาเพียงอย่างเดียวคงเดาใจเขาไม่ออก แต่เมื่อมองดูหูของเขา ก็รู้แล้วว่าตอนนี้เขากำลังเขิน

“หูของนายแดงอีกแล้ว” เจียงเสี่ยวไป๋มองอย่างมีเลศนัย

เมื่อได้ยินเช่นนั้น สายตาของเซียวซู่จึงเปลี่ยนไปเล็กน้อย ใบหูแดงมากขึ้น เจียงเสี่ยวไป๋เห็นเช่นนั้น จึงอดไม่ได้ที่จะยื่นมือออกไปจับ

สุดท้ายยังไม่ทันได้แตะต้องอะไร กลับถูกเซียวซู่จับมือไว้ก่อน

เจียงเสี่ยวไป๋เผยให้เห็นสีหน้าที่ไม่พึงพอใจออกมา: “ตอนนี้ถือว่าพวกเราเป็นแฟนกันหรือยัง?”

เซียวซู่ชะงักไปนิดหน่อย หูแดงมากขึ้น จากนั้นพยักหน้าลง: “ใช่สิ”

“แล้วนายยังไม่ยอมปล่อยอีก!” เจียงเสี่ยวไป๋ชี้ไปที่มือของเขา “แฟนอยากจับหูของนายหน่อยจะทำไม?”

“ชิ” เซียวซู่เขินจนทำอะไรไม่ถูก เมื่อเห็นเจียงเสี่ยวไป๋เบ้ปากเหมือนจะโกรธ จึงยอมปล่อยมือออก

เมื่อได้รับอิสระ เจียงเสี่ยวไป๋จึงรีบยื่นแขนทั้งสองออกไปจับหูเขาทันที สีหน้าของเซียวซู่บิดเบี้ยวจนอธิบายไม่ถูก

เจียงเสี่ยวไป๋กลับแอบรู้สึกสะใจ เมื่อก่อนนายไม่ให้ฉันจับ ตอนนี้กลับมาส่งให้ถึงที่ ฉันจะได้จับให้พอใจไปเลย!