เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1408

บทที่ 1407 ถ้าล้มลงไปจะทำอย่างไร

แต่คืนนี้ หล่อนไม่ได้รอเขา ตัวเองกลับกอดหมอนข้างนอนหลับไปก่อนแล้ว และไม่ได้กอดแขนเขาให้จูบบอกฝันดีอีกด้วย

ความรู้สึกทุกข์ใจเช่นนี้ ทำให้เซียวซู่รู้สึกแปลกใจขึ้นมา

แต่เขาก็ไม่ได้คิดอะไรมาก เพียงแค่ยกมือขึ้นมาลูบปากของตัวเอง จากนั้นเลิกผ้าห่มขึ้นมาและล้มตัวลงนอนอีกด้านหนึ่งของเตียง

เจียงเสี่ยวไป๋หลับสนิทมาก ดูเหมือนไม่รู้เลยว่าเซียวซู่กำลังทุกข์ใจอยู่

เซียวซู่หันข้าง มองดูท้ายทอยของหล่อน และทอดถอนใจ

สาวน้อยคนนี้ตอนกลางวันยังโมโหมากขนาดนั้น ตอนนี้กลับนอนหันหลังให้เขาอย่างสบายใจ อันที่จริงหล่อนไม่ได้โกรธ หรืออาจพูดได้ว่าแม้ว่าหล่อนกำลังโกรธอยู่ แต่ไม่นานนักก็ลืมเรื่องพวกนี้ไปหมดแล้ว

คิดไปคิดมา เซียวซู่ก็นอนไม่หลับ

หลังจากตื่นเช้ามาวันรุ่งขึ้น ข้างกายเอาไม่มีเงาของเจียงเสี่ยวไป๋แล้ว เขาตกใจจนรีบลุกขึ้นมาจากเตียง จากนั้นเอามือไปคลำตรงที่เจียงเสี่ยวไป๋นอน หนาวเย็นเหมือนไม่เคยมีใครมาก่อน

ไปไหนล่ะ?

เซียวซู่หรี่ตาลง จากนั้นลุกขึ้นและเดินออกไป

หลังจากที่ประตูถูกเปิดออก เซียวซู่จึงหันไปเห็นเจียงเสี่ยวไป๋ที่นั่งอยู่บนโซฟา พร้อมซีรีย์ละครเทพยุทธ์จักรที่ถูกเปิดไว้อยู่ หล่อนดูไปพลางเคี้ยวอาหารเช้าที่ทำเอง

คงได้ยินเสียงบางอย่างดังขึ้น เจียงเสี่ยวไป๋จึงหันมามองเขา และฉีกยิ้มให้

“นายตื่นแล้วเหรอ? ฉันไม่รู้ว่านายจะตื่นเมื่อไร ก็เลยไม่ได้ทำอาหารเช้าให้นาย จริงสิ วันนี้นายต้องไปทำงานใช่ไหม? เดี๋ยวระหว่างทางที่ขับรถไปทำงาน ไปซื้ออาหารเช้าเองก็ได้เนอะ”

เมื่อพูดจบ ก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ก้มหน้าลงกินอาหารเช้าของหล่อนต่อ

เซียวซู่ได้ยินเช่นนั้นอดไม่ได้ที่จะเลิกคิ้วขึ้น ด้านหน้าสาวน้อยผู้นี้มีของกองอยู่มากมาย แต่กลับบอกว่าไม่ได้ทำอาหารเช้าให้ตัวเอง

เห็นได้ชัดว่าหล่อนยังโกรธอยู่ ดังนั้นจึงไม่ยอมให้เขากินของหล่อน

เซียวซู่กลับไปแปรงฟัน หลังจากออกมา เขากลับไม่ได้ไปออกไปทำงานเลย แต่กลับนั่งลงด้านข้างเจียงเสี่ยวไป๋

“เธอทำเยอะขนาดนี้ กินคนเดียวหมดเหรอ?”

“นายทำอะไรน่ะ?” เจียงเสี่ยวไป๋ยกมือป้องอาหารเช้าของตัวเองไว้ มองเขาด้วยสายตาตักเตือน: “ของพวกนี้ไม่มีส่วนของนาย นายอยากกินก็ไปทำเองสิ”

“ฉันกลัวว่าเธอกินไม่หมดแล้วจะสิ้นเปลือง ฉันช่วยเธอกินหนึ่งชิ้นนะ”

เซียวซู่กำลังจะยื่นมือออกไปหยิบแซนวิชอย่างไม่เกรงใจ แต่เจียงเสี่ยวไปกลับแย่งไปได้อย่างรวดเร็ว จากนั้นก็กัดกินต่อหน้าเขาหนึ่งคำ

เซียวซู่หมดพูดไม่ออกทันที จึงจำต้องไปหยิบอีกชิ้นหนึ่ง

เจียงเสี่ยวไป๋แย่งไปได้อีกครั้ง และกัดอีกหนึ่งคำ

จากนั้นหล่อนยังไม่พอใจ จึงหยิบของกินทุกอย่างบนโต๊ะขึ้นมากัดหนึ่งคำ จากนั้นวางกลับไปที่เดิม และหันไปมองเซียวซู่ด้วยท่าทางสะใจ ราวกับสายตาคู่นั้นกำลังพูดว่า

เป็นของที่ฉันกินมาหมดแล้ว นายจะทำอะไรได้?

เซียวซู่คิดไม่ถึงเลยว่าเจียงเสี่ยวไป๋จะงอนเหมือนเด็กเพียงเพราะเรื่องนี้ เวลาชั่วครู่ทำให้เขายังสติกลับมาไม่ได้ แต่หลังจากที่เขาตั้งสติได้แล้ว ก็ได้ยินเจียงเสี่ยวไป๋พูดว่า: “ถูกฉันกินมาหมดแล้ว เดี๋ยวฉันจะกินให้หมดนี่เลย ถ้านายอยากกิน นายก็ไปทำกินเองนะ”

“นอนมาหนึ่งคืนแล้ว ยังไม่หายโกรธอีกเหรอ?”

“นายพูดอะไรอยู่ ฉันไม่เข้าใจ” เจียงเสี่ยวไป๋หันหน้ากลับไป กัดแซนวิชหนึ่งคำ หล่อนกินพลางดูทีวีไปพลาง ไม่มีท่าทีสนใจเซียวซู่แม้แต่น้อย

ตอนแรกเจียงเสี่ยวไป๋คิดว่าของพวกนั้นถูกตัวเองกัดหมดแล้ว เซียวซู่คงไม่กินต่ออีก แต่กลับคิดไม่ถึงเลยว่า เขาจะหยิบแซนวิชที่หล่อนกัดแล้วขึ้นมากินโดยไม่เปลี่ยนสีหน้าเลย จากนั้นก็กินเข้าไปจนหมด

เจียงเสี่ยวไป๋: “?”

นี่เขาหมายความว่าอะไรกัน หรือเขาไม่ได้รังเกียจอาหารที่หล่อนกัดไปแล้วบ้างเลย?