เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1443

บทที่1442 ทรัพย์สินในอ้อมอกอ้อมใจ

ในคืนวันนั้น บรรยากาศของที่แห่งนั้นก็สนุกสนานกันมาก เพราะว่าบนเวทีมีผู้หญิงคนนึงมาปรากฏตัวขึ้น

ผู้หญิงคนนี้หน้าตาสวยสดงดงาม อีกทั้งสิ่งที่ทำให้คนปางตายได้เลยก็คือในความไร้เดียงสาของผู้หญิงคนนี้ที่ยังแฝงไปด้วยเสน่ห์ที่น่าเย้ายวนใจ แต่เสน่ห์นี้เองก็ยังคงมีขอบเขตอยู่ ไม่ทำให้คนรู้สึกว่ามันดูมากเกินไป ก็เลยไม่ได้ดูดาษดื่นธรรมดา ยิ่งเธอเต้น ก็รังแต่จะทำให้คุณรู้สึกว่ามันยิ่งไม่อาจหยุดความต้องการได้เท่านั้น

ในที่สุดเจียงเสี่ยวไป๋ก็ปลดกระดุมเม็ดสุดท้ายเสร็จ จากนั้นก็โยนเสื้อตัวนั้นปลิวออกไป!

“อ้าก!!!”

การกระทำนี้ได้ทำเอาผู้ชายที่อยู่ด้านล่างแย่งกันอย่างบ้าคลั่ง

มองพวกผู้ชายที่อยู่ด้านล่างที่ได้ทำการเหมือนอย่างกับหมาป่าที่หิวกระหายกระโจนเข้าหาอาหารพวกนั้นแล้ว เจียงเสี่ยวไป๋ก็เหยียดหยันอยู่ในใจ คนพวกนี้เป็นอะไรไปหา? เธอแค่เต้นเองไม่ใช่หรอ? แค่เห็นเสื้อคลุมหัวเดียวก็บ้าคลั่งกันถึงขนาดนี้?

น่าเบื่อเสียจริง!

นักเต้นประจำร้านก็โกรธจนดวงตาแดงก่ำออกมา เพราะเธอเห็นว่าหลังจากที่เจียงเสี่ยวไป๋ถอดเสื้อคลุมออกไปแล้ว ก็เผยให้เห็นชุดราตรีเว้าตรงอกที่อยู่ด้านในปรากฏออกมา

กระโปรงชุดราตรีของเธอไม่ได้สั้น ยาวปิดเข่าพอดี แล้วยังเป็นแบบที่ไม่ได้ดูพิธีการเท่าไหร่นัก กระโปรงอย่างนี้ต้องพึ่งร่างเอามากๆ คนที่สวมไม่ดีจะทำให้ดูอ้วนดูขาสั้นได้ง่ายๆ แต่เจียงเสี่ยวไป๋นั้นไม่ กระโปรงเมื่ออยู่บนร่างของเธอแล้ว ทำให้เธอดูขาเรียว สองขาเรียวยาว

หลังจากที่ถอดเสื้อคลุมออกแล้ว ไหล่ขาวเนียนประหนึ่งหยกนั้นของหญิงสาวได้เผยออกมาท่ามกลางแสงไฟที่ส่องลงมา ยิ่งเรียกความสนใจจากผู้คนได้ดีขึ้น

นักเต้นประจำร้านเริ่มโมโหตัวเองขึ้นมาเล็กน้อย ทำไมเธอถึงได้ให้โอกาสผู้หญิงคนนี้ได้ถอดเสื้อคลุมออกด้วยนะ? แต่คงเป็นเพราะเธอบ้าไปแล้ว เธอไม่อยากเชื่อว่าจะแพ้ไปอย่างนี้ เธอเป็นถึงนักเต้นประจำร้านเลยนะ ทำไมแค่ผู้หญิงคนเดียวมา ก็แย่งซีนเธอไปหมด?

ชิส์ ก็แค่เด็กน้อยคนนึง ยังคิดจะมาสู้กับเธออีก? ไม่ดูสักหน่อยว่าตัวเองแน่แค่ไหน?

นักเต้นคนนั้นก็เลยตัดสินใจที่จะปล่อยใหญ่ออกไป เธออ้อมไปตรงด้านหน้าเจียงเสี่ยวไป๋ เจียงเสี่ยวไป๋มองเธอไปด้วยความหงุดหงิดเล็กน้อย ผู้หญิงคนนี้คิดจะทำอะไรอีก?

บนร่างของเธอไม่มีเสื้อคลุมที่จะถอดได้แล้ว หรือว่าเธอยังคิดที่จะถอดเสื้อกล้ามตัวจิ๋วบนตัวออกอีกงั้นหรอ?

ถ้าเธอกล้าทำอย่างนี้จริงๆ อย่างนั้นแล้วเจียงเสี่ยวไป๋จะต้องสู้ไม่ไหวแน่ ถึงยังไงเธอยังไม่มีความกล้านั้นจริงๆ

กลัวอะไรอยู่อย่างนั้นก็มาถึง ในบทที่เจียงเสี่ยวไป๋กำลังสงสัยอยู่ว่าเธอจะถอดเสื้อกล้ามที่อยู่บนร่างเธอออกไปหรือเปล่านั้นเอง นักเต้นของร้านที่อยู่ตรงหน้าก็ได้เริ่มการขยับ เธอค่อยๆเอามือวางไปที่เอวตัวเอง ค่อยๆดึงเสื้อขึ้นข้างบนทีละนิดๆ

เสียงกู่ร้องด้านล่างก็ได้ดังขึ้นอีกอย่างที่คิด

นักเต้นยกยิ้มได้ใจออกมา จงใจถอดเสื้อกล้ามออกไปต่อหน้าเจียงเสี่ยวไป๋ เผยให้เห็นชุดชั้นในลายลูกไม้ที่อยู่ด้านใน

ภาพนี้ได้ทำเอาเจียงเสี่ยวไป๋อึ้งทำอะไรไม่ถูกขึ้นมา มองเธอไปอย่างไม่อยากเชื่อ

เล่นใหญ่ขนาดนี้เลยหรอ? น่านับถือจริงๆ เจียงเสี่ยวไป๋ส่งสายตานับถือไปให้ผู้หญิงคนนั้น จากนั้นก็ถอนสายตาหันมาเต้นของตัวเองต่อ

นักเต้นที่ร้านมีสีหน้าอึ้งออกมา เธอทำอย่างนี้ก็เพื่อท้าทายเจียงเสี่ยวไป๋ เธอไม่กล้าทำอย่างนี้แน่ๆ ถึงยังไงเธอก็เกิดมาจากแถวๆที่สถานที่อโคจรอะไรทำนองนั้นอยู่แล้ว ก็เลยปล่อยเนื้อปล่อยตัวอย่างมาก ส่วนเจียงเสี่ยวไป๋นั้นเห็นได้ชัดว่าเธอไม่สามารถปล่อยเนื้อปล่อยตัวได้อย่างเธอ ผลสุดท้ายแล้วก็เลยไม่ควรจะเป็นไปได้ เธอเห็นตนเรียกสายตาจากผู้คน ส่วนเจียงเสี่ยวไป๋นั้นทำไม่ได้ แล้วก็จะรีบเดินออกไปด้วยไม่พอใจหรือเปล่า?

แต่เจียงเสี่ยวไป๋กลับถือดี ไม่นึกเลยว่าจะยังยืนเต้นอยู่ตรงนั้นเหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้อีก

อารมณ์ของนักเต้นตอนนี้ก็คือตนปล่อยหมัดออกไป นึกไม่ถึงว่าจะเป็นเพียงการต่อยลงไปบนฝ้ายเท่านั้น จึงทำเอาเธอไม่พอใจเอามากๆ เธอได้เดินไปยังด้านหน้าเจียงเสี่ยวไป๋อีกครั้ง

“ทำไมเธอไม่ถอด?”

ได้ยินอย่างนั้น เจียงเสี่ยวไป๋ก็มองเธอเหมือนกับมองคนโง่ก็ไม่ปาน จากนั้นก็เอ่ยออกมาว่า “ฉันไม่ได้พึ่งการเอาใจพวกเขาเพื่อใช้ชีวิตนี่ ทำไมต้องถอดด้วย?”

นักเต้นถูกเธอพูดมาอย่างนี้ ก็พูดไม่ออกขึ้นมาทันที