เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1455

บทที่1454 ทำให้มันสูญเสียทุกอย่าง

เสี่ยวเหยียนหลับไปจนกว่าจะตื่นก็เย็นมากแล้ว ตื่นที่ตื่นขึ้นมานั้นท้องฟ้าข้างนอกก็มืดแล้ว

นี่คือครั้งแรกหลังจากเกิดเรื่อง ที่เธอหลับได้คงที่ที่สุด

หลัวหุ้ยเหม่ยเฝ้าอยู่ข้างๆ ตลอด แหกตาไว้ไม่ยอมนอน หลังจากนั้นก็รู้สึกเบื่ออย่างมาก แต่ว่าก็ไม่กล้าทำอย่างอื่น

เพราะว่าเธอกลัวว่าจะเสียงดังแล้วทำให้เสี่ยวเหยียนตื่น ยังไงนี่ก็เป็นครั้งแรกหลังจากเกิดเรื่องที่เสี่ยวเหยียนหลับได้คงที่ขนาดนี้ เธอกลัวว่าลูกสาวจะตื่นเพราะเสียงดัง แล้วก็ตกใจเธอ

ดังนั้นพอเสี่ยวเหยียนตื่น หลัวหุ้ยเหม่ยก็รู้ตัวทันที

“เหยียนเหยียน ตื่นแล้วเหรอ? ”

แม้แต่เสียงที่หลัวหุ้ยเหม่ยก็ยังแผ่วเบา ราวกับกลัวว่าถ้าพูดเสียงที่ดังขึ้นกว่านี้จะทำให้เธอตกใจ

“แม่”

เสี่ยวเหยียนกุมหัวตัวเองเบาๆ แล้วก็ลุกขึ้นนั่ง มองไปที่หลัวหุ้ยเหม่ยด้วยสายตายุ่งเหยิงเล็กน้อย”หนูนอนไปนานแค่ไหน? ”

“นอนไปวันหนึ่ง หิวไหม? เดี๋ยวแม่ไปทำอะไรให้กินไหม? ”

เดิมทีเสี่ยวเหยียนไม่ได้มีความต้องการอยากจะกินอะไร แต่พอหลัวหุ้ยเหม่ยถามออกมาแบบนี้ ความหิวในช่องท้องของเธอก็ค่อยๆ ปรากฏขึ้นมาช้าๆ

เธอรู้สึกหิวมากจริงๆ ดังนั้นก็เลยพยักหน้า “โอเค”

พอได้ยินว่าเธอจะยอมกินอะไร แทบไม่ต้องพูดถึงเลยว่าหลัวหุ้ยเหม่ยดีใจแค่ไหน ดังนั้นเธอก็รีบลุกขึ้นเตรียมจะลุกไปทำอาหารให้เธอกิน

เสี่ยวเหยียนมองซ้ายมองขวา ก็พบว่าในห้องนี้มีเพียงแค่เธอกับหลัวหุ้ยเหม่ยสองคน

“แม่ หานชิงล่ะ? ”

ทั้งๆ ที่ก่อนที่เธอจะหลับไป หานชิงยังอยู่เลย แต่ว่าคิดไปคิดมาก็ใช่ หลัวหุ้ยเหม่ยเฝ้าเธออยู่ที่นี่ จะให้หานชิงอยู่ด้วยก็ไม่ใช่เรื่องเท่าไหร่

“ยัยเด็กนี่ เสี่ยวชิงเฝ้าลูกอยู่ตั้งหลายวันขนาดนั้น ไม่ได้นอนตั้งหลายวันหลายคืน เขาเหนื่อยไม่ได้รึไง? พอตื่นขึ้นมาก็เรียกหาเขาแล้ว ปล่อยให้เขาพักผ่อนหน่อยไม่ได้เหรอ? ”

พอได้ยินดังนั้น เสี่ยวเหยียนก็ทุกข์ใจเพราะความรู้สึกผิดอย่างมาก

เรื่องแรกก็เรื่องเหตุการณ์ไฟไหม้ แล้วก็เป็นเรื่องปัญหาทางจิตใจของเธอ ทำให้หานชิงเหนื่อยจนหมดท่า เธอนึกถึงท่าทางของหานชิงก่อนที่เธอจะนอนได้ ดวงตาของเขาแดงก่ำ ใต้ตาของเขาก็คล้ำเป็นวงใหญ่ แม้แต่คางที่เวลาปกติจะสะอาดสะอ้านก็มีเคราขึ้น

หานชิงที่ปกติมักจะเป็นประณีตพิถีพิถันเพราะเธอแล้วเปลี่ยนไปจนเป็นแบบนี้

เสี่ยวเหยียนกัดริมฝีปากที่แห้งของตัวเอง หลังจากนั้นก็พูดว่า “หนูเข้าใจแล้วแม่ หนูไม่ได้จะหาเขา หนูก็แค่ถามว่าเขาทำอะไรอยู่”

“ช่วงนี้เพราะว่าลูกแล้วเสี่ยวชิงเหนื่อย ลูกไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว ต่อไปอย่าทำให้คนอื่นตกใจขนาดนี้เอง พ่อกับแม่ของลูกอายุมากแล้ว ใจแทบจะทนไม่ไหวกับความตกใจแบบนี้”

“ไม่เป็นอีกแล้วค่ะแม่ วางใจเถอะ ต่อไปหนูจะดูแลตัวเองให้ดี แล้วก็จะจัดการกับอารมณ์ของตัวเองให้ดี”

“งั้นก็ดี” หลัวหุ้ยเหม่ยยื่นมือไปลูบหัวของลูกสาวตัวเองด้วยความรัก “ถ้ายังงั้นตอนนี้แม่ไปทำกับข้าวให้ลูกก่อน”

“อืม”

ตอนที่หลัวหุ้ยเหม่ยเดินออกไปนั้น ก็เจอกับหานชิงที่พึ่งกลับมาตรงหน้าประตู

“เสี่ยวชิง？ทำไมลูกกลับมาเร็วขนาดนี้ล่ะ? ไปหลับต่ออีกหน่อยสิ? ”

พอพูดจบ หลัวหุ้ยเหม่ยก็สังเกตได้เห็นสิ่งผิดปกติ หานชิงยังคงใส่เสื้อผ้าเหมือนเดิม แถมไม่ได้ดูมีชีวิตชีวาขึ้นเลย กลับดูเหนื่อยล้ามากขึ้นอีกด้วยซ้ำ ใต้ตาคล้ำหนักกว่าเดิมมาก

เด็กคนนี้ เธอให้เขาไปนอนไม่ใช่เหรอ? แล้วทั้งวันเขาเที่ยววิ่งไปไหนมา?

อย่างไรก็ตามหานชิงก็แค่ตอบอย่างเรียบๆ ว่า “พักผ่อนดีแล้วครับ ต่อไปให้ผมดูเถอะ แม่ไปพักผ่อนเถอะครับ”

หลัวหุ้ยเหม่ยโบกมือ “ถ้ายังงั้นพวกลูกคุยกันไปก่อนละกัน แม่จะไปทำอาหาร เดี๋ยวจะเอามาให้”