เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 15

บทที่15 เขาบริสุทธิ์แล้วคุณบริสุทธิ์รึเปล่าล่ะ

คำพูดของเซียวซู่นั้นตรงไปตรงมา นั่นทำให้เสิ่นเฉียวขมขื่นและหลับตาลง

“ฉันรู้…”

เมื่อเห็นอารมณ์เธอเศร้าหมองลง เซียวซู่ถึงได้รู้ตัวว่าคำพูดของตัวเองนั้นออกจะแรงไปสักหน่อย “ผมรู้ว่าที่ผมพูดมันไม่ค่อยน่าฟังนัก แต่ว่าคุณหนูเสิ่นคุณเองก็รู้ใช่มั้ย ว่าคุณไม่ได้รับอนุญาตให้พูดถึงเรื่องในวันนี้ ไม่อย่างนั้นแล้วผมก็ไม่สามารถช่วยอะไรคุณได้”

พอพูดจบ เซียวซู่ก็หมุนตัวและจากไปอย่างรวดเร็ว

ถ้าหากว่าเสิ่นเฉียวเป็นคนเข้าใจอะไรง่าย เธอก็ไม่ปริปากพูดเรื่องนี้ขึ้นมาอีก

เสิ่นเฉียวยืนนิ่งอยู่ที่มุมนั้นอยู่ประมาณห้านาทีได้ เธอถึงเดินไปเคาะประตู

“เข้ามา” เสียงเย่โม่เซินนั้นเยือกเย็นไร้ชีวิตชีวา ยังคงเจือปนความโกรธอยู่

เสิ่นเฉียวลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่จะผลักประตูห้องทำงานและเดินเข้าไป

เย่โม่เซินไม่ได้นั่งอยู่ที่หน้าห้องทำงาน แต่เขากลับหันหลังอยู่ นั่งอยู่ที่ริมหน้าต่าง มองลงไปข้างล่าง เสิ่นเฉียวระลึกถึงความเย็นชาในน้ำเสียงของเขา ขณะที่เดินเข้ามาอย่างเงียบๆ

ในห้องเงียบสงัดอยู่หลายวินาที พอเย่โม่เซินรู้ใครมาเขาก็ไม่ได้พูดอะไร เขาแค่ขมวดคิ้วและเข็นรถเข็นหมุนกลับไปด้วยตนเอง

ใครจะรู้สิ่งที่สะท้อนอยู่ในสายตาเขาก็คือใบหน้าอันขาวจนซีดเซียวของเสิ่นเฉียว

เย่โม่เซินขมวดคิ้ว “คุณมาทำอะไรที่นี่”

เสิ่นเฉียวเงยหน้าขึ้นมอง ก่อนจะปะทะกับสายตาของเขา “ฉัน ฉันก็เป็นผู้ช่วยของคุณไง”

เขาลืมเรื่องที่เกินขึ้นก่อนหน้านี้ไปแล้วรึไงนะ

พอได้ยิน เย่โม่เซิน ก็หัวเราะเยาะด้วยความดูถูกดูแคลนเสียงหนึ่ง “ผู้ช่วยที่แม้แต่ชงกาแฟก็ยังทำไม่เป็นอะนะ คุณคิดว่าผมจะต้องการรึไง”

เสิ่นเฉียวกัดริมฝีปากล่าง พร้อมกำกำปั้นสีชมพูขึ้นมา

“ฉันจะพยายามเต็มที่ ไม่ทราบว่าคุณชอบรสชาติิแบบไหนคะ ให้ฉันลองชิมดูซักแก้วได้มั้ยคะ”

“ให้คุณชิมอย่างนั้นรึ แล้วคุณจะสามารถทำให้ได้ตามรสชาติของผมรึไง”

เสิ่นเฉียวพยักหน้า

ปรากฏรอยยิ้มเยาะเย้ยบนริมฝีปากของเย่โม่เซิน “คุณสามารถอย่างนั้นรึ”

ยังไงก็แล้วแต่เขาก็ได้ให้โอกาสนั้นแก่เธอ เขาวางกาแฟในมือลงบนโต๊ะ “ตามรสชาตินี้ ผมให้โอกาสคุณแค่ครั้งเดียวเท่านั้น”

เสิ่นเฉียวจ้องดูกาแฟแก้วนั้นอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเอื้อมมือออกไปหยิบ จากนั้นก็หันหลังเดินออกไป

เย่โม่เซินหมุนล้อรถเข็นไปยังโต๊ะทำงาน เขาหยิบเอกสารฉบับหนึ่งขึ้นมาดู ราวสิบนาทีผ่านไป เขาจึงเงยหน้าขึ้นมองไปที่ประตู

สงบนิ่งไม่มีการเคลื่อนไหว

ผู้หญิงคนนั้นยังคงไม่กลับมา

เฮ่อ ถอยทัพไปแล้วล่ะมั้ง กาแฟถ้วยหนึ่งใช้เวลาชงตั้งสิบนาทีเลยรึไง

ผ่านไปอีกสิบนาที ประตูก็ยังไม่มีการเคลื่อนไหว

เย่โม่เซินขมวดคิ้วเล็กน้อย ผู้หญิงคนนี้ทำบ้าอะไรอยู่ คิดจะลองดีกับเขาเย่โม่เซินอย่างนั้นรึไง อยู่ๆก็จะมาฉกกาแฟของเขาไปดื้อๆ

เพี๊ยะ!

เย่โม่เซินปิดแฟ้มเอกสารอย่างเกรี้ยวกราด พอเขาคิดที่จะออกไปดูว่าเกิดอะไรขึ้นนั้น ที่ประตูก็มีเสียงฝีเท้าดังแว่วมา

เสิ่นเฉียวเดินถือแก้วกาแฟเข้ามาด้วยท่าทางกระสับกระส่าย เธอไม่กล้าสบตาเย่โม่เซิน

“คุณใช้เวลาไปทั้งหมดยี่สิบนาที”

เสียงเย็นชาดังขึ้นมา พิพากษาเธออย่างไร้ความปรานี

เสิ่นเฉียวกัดริมฝีปากล่าง และตอบกลับเสียงเบาๆ “แต่ว่าก่อนหน้านี้คุณไม่ได้บอกฉันว่ากำหนดระยะเวลาด้วยนี่”

“คุณ!” เย่โม่เซินพูดไม่ออก เขาโมโหจนหัวเราะเยาะ “ดูเหมือนคุณเจ้าเหตุเจ้าผลสินะ”

ช่างเถอะ เสิ่นเฉียวไม่อยากต่อล้อต่อเถียงกับเขา เธอดันแก้วกาแฟที่ชงมาให้กับเขา “คุณลองชิมดู…”

เมื่อกาแฟเคลื่อนเข้าใกล้ กลิ่นหอมคละคลุ้งไปทั่วบริเวณ อบอวลไปทั้งห้องทำงาน

เมื่อได้กลิ่นหอมอันแรงกล้านี้ นัยน์ตาเย่โม่เซินก็เคลื่อนไหวไปมา ดวงตาหรี่ลงเห็นเป็นเส้นตรง

“ฉันรู้ว่าฉันชงอาจจะไม่ได้ดีเท่าคุณ แต่ว่าฉันก็พยายามอย่างสุดความสามารถแล้ว” เสิ่นเฉียวเห็นเขานั่งนิ่งไม่ไหวติง เธอจึงยื่นกาแฟขึ้นถึงตรงหน้าเขา

ที่จริงแล้วเย่โม่เซินก็ไม่ได้คิดจะให้ความสนใจเธอนัก แต่เมื่อเห็นเธอตั้งตารอคอย จ้องมองเขาอย่างน่าเวทนา