เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1507

บทที่1506 แก้นิสัยเสีย

คำพูดนี้ของหานมู่จื่อ มีหรือที่คุณนายถางจะฟังไม่เข้าใจ

เธอถอนหายใจอย่างโล่งอกแต่ในขณะเดียวกันก็รู้สึกอึดอัดเล็กน้อย “ต้องขออภัยจริงๆนะคะ ฉันก็ไม่ได้ตั้งใจจะพูดเรื่องพวกนี้ แต่ในแวดวงนี้ก็เป็นแบบนี้เสมอมา บริษัทตระกูลถางของพวกเรารู้ตัวดีว่าเทียบไม่ได้กับบริษัทตระกูลเย่ ดังนั้นถึงได้มีความคิดแบบนี้ คุณนายเย่อย่าได้ถือสาเลยนะคะ”

“จะเป็นไปได้ยังไงล่ะคะ” หานมู่จื่อจูงมือของถางหยวนหยวนเอาไว้ แล้วดึงให้เธอเข้ามาในอ้อมกอดของตัวเอง “คุณนายถางคุณเปิดใจให้กว้างเถอะค่ะ ฉันเองก็ชอบหยวนหยวนมาก ดังนั้นไม่มีทางมีความคิดอื่นหรอกค่ะ หยวนหยวน หนูว่าถูกไหมคะ ?”

ถางหยวนหยวนยื่นมืออวบน้อยๆของตัวเองโอบหานมู่จื่อเอาไว้ แล้วพูดเสียงเบาว่า “เมื่อไหร่พี่ชายจะมาคะ”

“เอ๋ ? เพิ่งเล่นกับพี่ชายไปแค่วันเดียวในสายตาก็มีแต่เขาแล้วเหรอ ทำไมจ๊ะ คุณน้าไม่ดีกับหนูเหรอ”

หานมู่จื่อล้อเธอเล่น ถางหยวนหยวนจ้องมองเธอด้วยดวงตาฉ่ำวาว แล้วพูดอย่างจริงจังว่า “คุณน้าดีกับหยวนหยวนมาก ทำบัวลอยให้หยวนหยวนกินด้วย”

“แล้วทำไมหนูถึงหาแต่พี่ชาย ไม่หาคุณน้าล่ะคะ ?”

ถางหยวนหยวนเบิกตากลมโต ตอบคำถามไม่ออกไปชั่วขณะ ร้อนรนจนของตาเริ่มแดง หานมู่จื่อเดิมทีแค่อยากจะล้อเล่นเท่านั้น คิดไม่ถึงว่าจะทำให้เธอร้อนรนขึ้นมา เลยรีบอธิบายว่า “เอาล่ะ เอาล่ะ คุณน้าแค่ล้อเล่นกับหยวนหยวนเท่านั้นเอง หยวนหยวนอย่าตื่นเต้นไปเลยนะ หนูจะหาพี่ชายใช่ไหม พี่ชายไปโรงเรียนแล้ว หนูไปเล่นกับคุณน้าและน้องสาวก่อนนะคะ รอให้พี่ชายกลับมา แล้วหนูค่อยไปเล่นกับพี่ชายดีไหม ?”

ถางหยวนหยวนมองไปที่หม่ามี๊ของตัวเอง จากนั้นก็กลืนน้ำตากลับไป พยักหน้า “ค่ะ ขอบคุณค่ะคุณน้ามู่จื่อ”

พอพูดจบ เธอก็เขย่งเท้า เข้าไปหอมแก้มหานมู่จื่อทีหนึ่ง

“เด็กคนนี้ พอตื่นเต้นก็จะชอบร้องไห้ เหมือนที่คุณถามเมื่อครู่นี้ ตอนนั้นในใจเธอคิดหาคำตอบไม่ได้ ดังนั้นก็เลยอยากร้องไห้ขึ้นมา”

“ไม่เป็นไรค่ะ เด็กผู้หญิงเป็นแบบนี้ถึงจะดูน่าเอ็นดู”

จากนั้นก็คุยกันไม่กี่ประโยค แล้วคุณนายถางก็จากไป ทิ้งถางหยวนหยวนเอาไว้ ในระหว่างที่ถางหยวนหยวนรอเสี่ยวหมี่โต้วเลิกเรียนกลับมา ก็มาเล่นกับเสี่ยวโต้วหยาอยู่บ่อยครั้ง

ตอนที่เสี่ยวโต้วหยาตื่น เธอก็จะยืนจ้องเสี่ยวโต้วหยาอยู่ตรงนั้น ส่วนเสี่ยวโต้วหยาก็จ้องเธอ ทั้งสองคนจ้องกันไปมา อย่างเงียบสงบ

ผ่านไปครู่หนึ่ง ถางหยวนหยวนก็ถามขึ้น “คุณน้ามู่จื่อคะ น้องสาวคนนี้ชื่ออะไรเหรอคะ”

“เธอเหรอ เธอชื่อเย่หยาหยา”

เย่หยาหยา ?

ถางหยวนหยวนส่งยิ้มให้เสี่ยวโต้วหยา ขณะยิ้มแก้มทั้งสองข้างก็มีลักยิ้ม พร้อมกับโบกมือ “สวัสดีน้องหยาหยา ฉันคือหยวนหยวน ถางหยวนหยวน”

เย่หยาหยานอนอยู่ตรงนั้น จ้องมองถางหยวนหยวนด้วยใบหน้าน้อยๆแสนบริสุทธิ์ ทารกอย่างเธอไม่รู้ ว่าในอนาคตชื่อถางหยวนหยวนนี้ จะพัวพันกับพี่ชายของตัวเอง และยังเกี่ยวข้องกับตัวเองอย่างลึกซึ้งด้วย

พอถึงเวลาต้องกลับบ้าน เสี่ยวหมี่โต้วก็ยังไม่กลับมา ถางหยวนหยวนรอจนเริ่มรู้สึกร้อนรน หานมู่จื่อจึงทำได้แค่ปลอบเธอ

“หนูรออีกหน่อยนะ อีกเดี๋ยวพี่ชายก็กลับมาแล้ว อีกเดี๋ยวพอเขามา คุณน้าจะถามเขาให้ละเอียด ว่าวันนี้ทั้งวันไปที่ไหนมา ทำไมถึงได้กลับมาช้าแบบนี้”

พอได้ยินแบบนั้น ถางหยวนหยวนก็ตกใจทันที แล้วรีบพูดแทนเสี่ยวหมี่โต้ว

“คุณน้าอย่าด่าพี่ชายนะ พี่ชายอาจจะมีเรื่องยุ่งอยู่ก็ได้ หยวนหยวนรออีกหน่อยไม่เป็นไรหรอกค่ะ”

เพราะกลัวว่าตัวเองจะทำให้เสี่ยวหมี่โต้วต้องเดือดร้อน ถางหยวนหยวนเลยรีบปรับอารมณ์ของตัวเองทันที เธอนั่งอวบอ้วนอยู่ตรงนั้น มองดูน่ารักน่าเอ็นดู

ตอนที่เสี่ยวหมี่โต้วกลับมานั้นฟ้าก็ใกล้มืดแล้ว เขาเตรียมตัวจะเข้าไปทักทายหม่ามี๊ก่อน จากนั้นก็กลับห้องไปพักผ่อน ขนาดข้าวเย็นก็ไม่อยากทาน

แต่เขากลับเห็นว่าหน้าประตูมียัยอวบตัวน้อยอยู่ ยัยหนูอวบกอดหมอนรูปหัวใจนั่งอยู่บนเก้าอี้ พิงประตูพร้อมกับเอียงคอนอนหลับ ขณะนอนหลับก็อ้าปากเล็กน้อย

เสี่ยวหมี่โต้วสังเกตอยู่ครู่หนึ่ง ถึงได้พบว่ายัยหนูอวบใช้ปากหายใจ