เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1535

บทที่ 1534 อย่าจากผมไปอีก

ได้ยินว่าตู้เซียวหยู่จะพาตัวเองไปหาเซียวซู่ เจียงเสี่ยวไป๋ก็ร้อนทันที ดึงมือตัวเองออกวุ่นวายไปหมด ถอยกลับเข้าไปในเก้าอี้ ส่ายหน้าเป็นพัลวัน

“ฉันไม่ไป ฉันไม่ไปหาเขา เขาไม่มาหาฉันเลย เขาต้องการแค่แสงจันทร์ขาวของเขา ถ้าฉันไปหาเขาก็เสียหน้าสิคะ”

“หน้าสำคัญอะไร” ตู้เซียวหยู่พูดอย่างโมโห “หน้าสำคัญกว่าความสุขของแกเหรอ แกคิดถึงเขาก็กลับไปหาเขาสิ”

“ไม่ค่ะ” เจียงเสี่ยวไป๋ดื้อรั้นมาก “ฉันจะไม่ไปหาเขาหรอก ฉันเป็นฝ่ายเริ่มก่อนตลอดเลย ฉันเหนื่อยมาก ฉันอยากพัก”

พูดจบ เจียงเสี่ยวไป๋ก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้ คว้ากระเป๋าและจะเดินออกไป

ตู้เซียวหยู่ตกใจรีบวิ่งตามไป “แกจะไปไหน”

“อื้ม ฉันจะไปแล้วค่ะ ฉันจะให้เซียวซู่ผู้ชายคนนั้นหาฉันไม่เจอ เขาชอบทิ้งฉันไปหาคนอื่น งั้นฉันจะทำให้เขารู้ว่าฉันเก่งแค่ไหน ฉันเจียงเสี่ยวไป๋ก็มีศักดิ์ศรีเหมือนกัน!”

เธอวิ่งออกไป ว่องไวมากจนตู้เซียวหยู่ห้ามไม่ทันเลย ได้แต่ตามเธอไป แต่เมื่อลงไปที่ชั้นล่างก็ต้องไปได้ล่าช้าเพราะถูกบริกรหยุดไว้

“ขอโทษคุณผู้หญิง กรุณาจ่ายบิล”

“เดี๋ยวก่อน ลูกสาวฉันวิ่งไปแล้ว ฉันจะไปตามเธอก่อน เดี๋ยวจะกลับมาจ่ายเงินให้ทีหลัง”

“ไม่ได้หรอกคุณผู้หญิง มันผิดกฎ”

บริกรเป็นตายยังไงก็ไม่ยินยอม ตู้เซียวหยู่อับจนหนทาง ได้แต่หยุดแล้วเปิดกระเป๋า “เท่าไรคะ”

เมื่อถามจบ เธอก็รีบร้อนเอาเงินยัดใส่มือบริกร “เอาจำนวนนี้ให้คุณก่อน ฉันไปตามลูกสาวฉันก่อน เธอเมาอยู่อันตรายมาก”

บริกรนับเงินที่ได้รับมา แต่กลับพบว่ามันมีไม่เท่าไร จึงหยุดเธออีกครั้ง “ขอโทษคุณผู้หญิง เงินที่คุณให้มามันไม่พอ”

ตู้เซียงหยู่โมโหมากจนอยากด่า แต่รู้สึกว่าแบบนี้ตัวเองเป็นคนผิด ได้แต่หยุดแล้วเอาเงินให้บริกรอย่างจริงจัง

“ขอบคุณ”

ผลของการจองเวรซ้ำแล้วซ้ำเล่าครั้งนี้ เมื่อตู้เซียวหยู่อยากจะวิ่งไปหาเจียงเสี่ยวไป๋อีกครั้ง แต่กลับพบว่าเด็กคนนี้วิ่งหนีไปจนไม่เห็นแม้เงาไปเรียบร้อยแล้ว เธอตามหาไปทั่วอยู่หลายรอบแต่ก็ไม่เห็นเงาของเจียงเสี่ยวไป๋ ได้แต่โทรหาเจียงเสี่ยวไป๋อย่างร้อนใจ

แต่ตอนนี้เจียงเสี่ยวไป๋กำลังโกรธ จึงไม่รับสายของเธอเลย

ตู้เซียวหยู่อารมณ์เสียขึ้นมาฉับพลัน ทำไมถึงไม่เลือกร้านอาหารที่เช็กบิลล่วงหน้า จะต้องหาร้านที่จ่ายหลังมื้ออาหาร ถ้าจ่ายเงินล่วงหน้า เธอก็ไม่ต้องสูญเสียลูกสาวตัวเองไปแบบนี้

ยัยเด็กน้อยเสี่ยวไป๋มีข้อเสียอยู่ข้อหนึ่ง นั่นคือเป็นบ้าหลังดื่มจนเมา หวังว่าเธอจะไม่เกิดเรื่องก็พอแล้ว

เซียวซู่เพิ่งเสร็จสิ้นการคุยเรื่องโครงการ หลังจากจัดการเรื่องอื่นๆ ในบริษัททั้งหมดจบแล้ว ถึงได้เก็บของแล้วออกไป

ตอนที่ขึ้นลิฟต์บังเอิญเจอผู้หญิงที่สารภาพรักกับเขาเมื่อครั้งก่อน

เมื่อหญิงสาวเข้ามานั้นแสดงออกชัดว่าคิดไม่ถึงว่าเซียวซู่ก็อยู่ที่นี่ด้วย จึงชะงักไปครู่หนึ่ง หลังจากนั้นก็เริ่มถามเขาว่า “ฉันขอเข้าไปได้ไหมคะ”

เซียวซู่รู้สึกว่ามันไม่มีอะไร เม้มริมฝีปากบางก่อนจะพูดว่า “เข้ามาสิครับ”

หลังจากนั้นหญิงสาวก็เดินกะเผลกเข้ามา เซียวซู่มองสังเกตเธอ แล้วถามเธอหนึ่งประโยคตามประสาความเป็นห่วงเพื่อนร่วมงาน “เป็นอะไรครับ”

หญิงสาวค่อนข้างเก้อเขิน หน้าแดงเล็กน้อย “ไม่เคยใส่ส้นสูงค่ะ มันก็เลยพลิก”

เซียวซู่มองลงไปที่เท้าของเธอ พบว่าวันนี้เธอใส่ส้นสูงจริงๆ ชั่วขณะที่อยู่ในลิฟต์นั้นเงียบเชียบ ทั้งสองฝ่ายไม่มีการพูดอะไรอีก