เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 158
สรุปบท บทที่157 ไปกับฉันเถอะ: เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่
อ่านสรุป บทที่157 ไปกับฉันเถอะ จาก เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ โดย สือหวู
บทที่ บทที่157 ไปกับฉันเถอะ คืออีกหนึ่งตอนเด่นในนิยายนิยาย จีน เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ ที่นักอ่านห้ามพลาด การดำเนินเรื่องในตอนนี้จะทำให้คุณเข้าใจตัวละครมากขึ้น พร้อมกับพลิกสถานการณ์ที่ไม่มีใครคาดคิด เขียนโดย สือหวู อย่างเฉียบคมและลึกซึ้ง
บทที่157 ไปกับฉันเถอะ
หลังจากที่ทั้งสองนั่งลงเสี่ยวเหยียนก็เปิดปากพูดทันที “เรื่องในห้องประชุมฉันได้ยินมาหมดแล้วนะ เฉียวเฉียวคุณสุดยอดไปเลย!”
เป็นครั้งแรกที่ได้เสี่ยวเหยียนพูดชมตัวเอง เสิ่นเฉียวรู้สึกผิดเล็กน้อย จากนั้นพูดด้วยความอึดอัดใจ “สุดยอดตรงไหน มันไม่มีอะไรหรอก”
“ฉันนึกว่าคุณจะโดนรังแกจนร้องไห้ขี้มูกโป่ง นึกไม่ถึงว่าคุณไปวันแรกก็โต้ตอบแล้วเอาคืนเลย อีกอย่างยังโต้ตอบได้อย่างสวยงามขนาดนี้ ตอนนี้หัวหน้าคนนั้นแล้วก็พวกคนเหล่านั้นที่อยากจะหัวเราะเยาะคุณคงจะบ้าตายแล้วล่ะ”
เสิ่นเฉียว “.....” เธอพูดด้วยความรู้สึกเป็นทุกข์ “ตอนนี้ในบริษัทมีคนมากมายอยากจะเห็นฉันหน้าแตก ถ้าคุณอยู่กับฉันละก็คุณอาจจะซวยไปด้วยก็ได้นะ”
เสี่ยวเหยียนพูดอย่างไม่ยี่หระ “ไม่เป็นอะไรหรอก ฉันอยู่แผนกบัญชีนะ ส่วนปู่ของฉันเป็นหัวหน้าแผนกบัญชี พวกเขาไม่กล้าทำอะไรฉันหรอก”
เสิ่นเฉียว “มีแบบนี้ด้วยหรอ?”
“ใช่สิ คุณรู้รึเปล่าว่าเงินเดือนของคนทั้งบริษัทต้องจ่ายผ่านมือของฉันน่ะ~ฮ่าฮ่า”
เสิ่นเฉียวพอจะเริ่มเข้าใจ ที่แท้เสี่ยวเหยียนคือคนที่คุมปากท้องของทุกคน
“ถึงแม้ฉันจะไม่หักเงินของพวกเขาไปเรื่อย แต่ฉันสามารถค้างการชำระเงินเดือนให้กับพวกเขาได้~คุณรู้รึเปล่าว่าคนในเมืองส่วนใหญ่ล้วนแต่เป็นพวกใช้เงินชนเดือน ทุกเดือนต่างก็รอคอยวันที่เงินเดือนออก เพียงแค่ฉันใช้ความคิดเล็กน้อยแล้วยืดวันจ่ายเงินเดือนออกไปให้ล่าช้าสักวันสองวัน พวกเขาแต่ละคนก็จะร้องไห้ขี้มูกโป่งแล้ว”
เสิ่นเฉียว “เก่งจังเลย”
“ดังนั้นจากนี้ไปฉันจะปกป้องคุณเอง ไม่ต้องกังวลขนาดนั้นหรอก”
ทั้งสองทานอาหารกลางวันแล้ว เสิ่นเฉียวก็กลับมาที่ทำงานของตัวเอง คอมของเธอค่อนข้างจะเก่ามาก ดังนั้นเธอต้องเสียเวลาในการจัดการกับมันเล็กน้อย
เสิ่นเฉียวนั่งๆอยู่ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าดังมาจากด้านหลัง
เธอขมวดคิ้วแน่น จากนั้นหันหน้าไปมองเห็นสวี่เลี่ยวกำลังเดินเข้ามาหาตัวเอง ในมือของเขาถือกาแฟหนึ่งแก้ว เขาวางมันไว้ตรงหน้าของเสิ่นเฉียว “อันนั้น.....คุณชื่ออะไรนะ?”
สวี่เลี่ยวต้องการจะเรียกชื่อเธอแต่เขากลับพบว่าตัวเองไม่รู้จักชื่อของเธอ เพราะเธอโดนลดตำแหน่ง ตอนที่เธอมาก็ไม่ได้ผ่านขั้นตอนที่ถูกต้อง อยู่ๆบอกจะยัดเธอเข้ามาในแผนกก็ยัดมาเลย ดังนั้นจึงไม่มีไฟล์บันทึกใดใด
เสิ่นเฉียวจ้องมองอีกฝ่ายด้วยสายตาที่เย็นชา เธอไม่ได้ตอบคำถามของเขา เธอแค่เหลือบไปมองแก้วกาแฟหนึ่งที
“หัวหน้ามาหาฉันมีธุระอะไรมั้ย?”
หัวหน้าถูมือไปมา จากนั้นยิ้มแล้วพูด “คุณไม่บอกชื่อก็ไม่เป็นไร คุณพึ่งจะมาใหม่ งั้นฉันเรียกคุณว่าสาวน้อยละกัน”
เสิ่นเฉียว “…..” สาวน้อยมันเกี่ยวอะไรกับเธอที่พึ่งมาใหม่มั้ย?
“หัวหน้าเรียกฉันว่าเสี่ยวเสิ่นก็ได้ ”
เธอไม่อยากบอกชื่อของตัวเองกับคนที่อยู่ตรงหน้าผู้ซึ่งมีสายตาที่ดูไม่ประสงค์ดีคนนี้ อีกทั้งเป็นคนที่พยายามจะทำร้ายเธอในตอนเช้า
“เสี่ยวเสิ่น? เสี่ยวเสิ่นเพราะดีนะ!” สวี่เลี่ยวยิ้มแฉ่งแล้วเดินมาข้างหน้าหนึ่งก้าว จากนั้นชี้ไปที่แก้วกาแฟแก้วนั้น “ฉันตั้งใจเอามาให้คุณ รีบดื่มสิ”
เสิ่นเฉียว “หัวหน้า ตกลงคุณมาหาฉันมาธุระอะไรกันแน่?”
“ธุระไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรหรอก” สวี่เลี่ยวถูมือไปมา จากนั้นเดินเข้ามาใกล้เธออีกหลายก้าว สีหน้าของเสิ่นเฉียวเปลี่ยนไปทันที เธอรีบถอยไปด้านหลังหลายก้าวเพื่อรักษาระยะห่างกับเขา จากนั้นจ้องมองไปที่แววตาของเขาที่เต็มไปด้วยความน่ารังเกียจ อยู่ๆเสิ่นเฉียวก็เข้าใจอะไรบางอย่างทันที
เธอยืนอยู่กับที่ จากนั้นพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา “อย่าเข้ามานะ!”
สวี่เลี่ยวโดนเธอพูดเช่นนี้ เขาจึงยืนอยู่กับที่ทันที แต่เขาไม่ได้รู้สึกโกรธ เพียงแต่สายตาของเขายังคงจ้องมองไปที่แขนขาวๆและลำคอที่เรียวสวยของเธอไม่หยุด เขาหรี่ตามอง
“จริงๆแล้ว เสี่ยวเสิ่นคุณโดนลดตำแหน่งแล้วย้ายเข้ามา อีกอย่างก่อนหน้านี้คุณอยู่ในบริษัทก็เจออะไรแย่ๆมาไม่น้อยสินะ? ทุกคนล้วนแต่อยากเห็นคุณหน้าแตกหรืออยากทำร้ายคุณ คุณรู้จักเฉียงเวยที่อยู่แผนกการออกแบบใช่มั้ย? ก่อนที่คุณจะมาเธอขอให้ฉันดูแลคุณดีดี คุณเข้าใจความหมายของฉันสินะ?”
เสิ่นเฉียวไม่พูดอะไร
สวี่เลี่ยวพูดต่อ “แต่ฉันรู้สึกว่าการกระทำของพวกเธอเช่นนี้มันไม่ถูกต้องเลยจริงๆ จะทำร้ายผู้หญิงที่น่ารักขนาดนี้อย่างคุณได้ยังไงกัน? ก็เป็นเพราะว่าพวกเธอชอบท่านประธานเย่แต่ไม่อาจจะเอื้อมมือไปถึงได้ แต่คุณกลับมีโอกาสเข้าใกล้เขาใช่มั้ย? มันช่างไม่ควรจริงๆ”
คำพูดนี้ทำให้เสิ่นเฉียวเริ่มขมวดคิ้ว “ตกลงคุณอยากจะพูดอะไรกันแน่?”
“เฉียวเฉียว ฉันตั้งใจซื้อมาให้คุณ ตอนกลางคืนคุณกลับไปถึงบ้านแล้วค่อยเปิดดูนะ”
“ทำไมอยู่ๆถึงซื้อของให้ฉันล่ะ?” เสิ่นเฉียวจ้องมองถุงนั้นอย่างไม่เข้าใจ ดูแล้วน่าจะแพงมาก ก็ไม่รู้ว่าเธอซื้ออะไรมา
หานเส่โยวดูหลบสายตาเล็กน้อย เธอยิ้มอย่างอึดอัดใจแล้วพูด “ทำไมล่ะ? ตอนที่ฉันซื้อให้ตัวเองก็นึกถึงคุณไม่ได้หรอ? ดังนั้นเลยซื้อให้คุณอีกอันไง คุณรังเกียจฉันใช่รึเปล่า?”
“ไม่ได้รังเกียจหรอก” เสิ่นเฉียวกลอกตามองบนใส่เธอ “คุณก็รู้ว่าฉันจะรังเกียจคุณได้ยังไงกัน คุณตั้งใจขับมาที่นี่เลย”
“มันไม่มีอะไรหรอก ต่อจากนี้ฉันจะพยายามทำดีกับคุณนะเฉียวเฉียว!”
เสิ่นเฉียว “....ทำไมล่ะ? คุณลับหลังทำอะไรผิดต่อฉันรึเปล่า?”
สีหน้าของหานเส่โยวขาวซีด เธอรีบพูดอธิบาย “คุณพูดบ้าอะไรนี่? ฉันหานเส่โยวเคยทำเรื่องไม่ดีลับหลังคุณด้วยหรอ? เฉียวเฉียว ตอนนี้คุณพูดถากถางฉันมากขึ้นแล้วใช่มั้ย? หึ”
“ไม่นะ ขอบคุณมาก”
“หึ ใครให้คุณขอบคุณกัน ฉันไปก่อนนะ”
“เฉียวเฉียว!”
เสียงของเสี่ยวเหยียนดังมาจากด้านหลัง เสิ่นเฉียวหันหน้าไปมอง เห็นว่าเสี่ยวเหยียนกำลังเดินมาทางนี้
“เพื่อนของคุณหรอ?” หานเส่โยวจ้องมองเสี่ยวเหยียนที่อยู่ห่างออกไป จากนั้นถาม
เสิ่นเฉียวพยักหน้า “เพื่อนสาวคนหนึ่งในบริษัทที่ดีกับฉันน่ะ”
“โอเค งั้นอีกสองวันฉันค่อยมาเยี่ยมคุณ”
หานเส่โยวพึ่งจะขับออกไป เสี่ยวเหยียนก็เดินมาอยู่ข้างเสิ่นเฉียวพอดี เธอยื่นหัวแล้วจ้องมองไปทิศทางที่หานเส่โยวขับออกไป “เห้ย ผู้หญิงที่หน้าตาดูร้ายคนนั้นคือคนคนนั้นที่ฉันเคยเห็นในวีแชทก่อนหน้านี้รึเปล่า?”
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่