เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1581

บทที่ 1580 ใครอยากเป็นพ่อของเธอ

“อย่าคิดมากไปเลยหยวนหยวน ตอนที่พี่ออกมาพี่เธอนอนหลับอยู่ในหอ”

นอนหลับ?

“ตอนนี้พี่ยอมนอนดีกว่าที่จะมาหาหยวนหยวนเหรอคะ?”

จงฉู่เฟิงอยากตบหน้าตนเองขึ้นมาทันที แม้แต่พูดก็ยังพูดไม่ได้เลย เขาจะจัดการอย่างไรล่ะ?

เห็นอยู่ชัดๆว่าเป็นการอธิบาย แต่เหมือนผลลัพธ์กลับทำให้เรื่องแย่ลงไปอีก

“ไม่ใช่อย่างนั้นหยวนหยวน เมื่อคืนพี่เธออ่านหนังสือดึกก็แค่นั้น ตอนที่พี่ออกมา เขายังนอนอยู่เลย พี่ก็เลยไม่ได้บอกเขาว่ามาหาเธอ”

หวังว่าคำพูดอย่างนี้ ในใจของหยวนหยวนจะดีขึ้นบ้างนะ

พูดจบ จงฉู่เฟิงยื่นมือไปขยี้หัวของถางหยวนหยวน : “พอแล้วหน่า เธอจะคิดมากมายทำไม? ปกติพี่เธอเอ็นดูเธอจะแย่เธอไม่รู้เหรอ? จะไม่มาหาเธอได้ยังไง?”

ถางหยวนหยวนไม่ได้พูดอะไรอีก

ข้อแรกรู้สึกว่าเฟยเฟยรักษาตัวอยู่ด้านใน ตอนนี้เธอพูดเรื่องนี้ก็ไม่ค่อยเหมาะสม ข้อสองรู้สึกว่าค่อนข้างเหนื่อย ไม่อยากพูดแล้ว

รออยู่อย่างนี้อีกสักพัก ประตูห้องฉุกเฉินก็โดนเปิดออกอย่างฉับพลัน มีหมอออกมาคุยกับพวกเขา บอกว่าบนร่างกายของเมิ่งเข่อเฟยมีบาดแผลมากมาย

ด้วยเหตุนี้ จงฉู่เฟิงกับถางหยวนหยวนจึงตกตะลึงกันทั้งคู่ ท่าทางไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

หมอเลี่ยงไม่ได้ เพียงแค่ถาม : “พวกคุณเป็นอะไรกับเธอ?”

“คุณหมอครับคืออย่างนี้ น้องสาวผมเป็นเพื่อนเธอ เห็นว่าเธอไม่สบายจึงอยากจะพาเธอมาส่งโรงพยาบาล แต่จู่ๆเธอก็หมดสติไป แล้วบาดแผลบนร่างกายของเธอ? เกิดอะไรขึ้นครับ?”

“อืม มีบาดแผลมากมาย”

หลังจากจงฉู่เฟิงอธิบายความสัมพันธ์แล้ว หมอก็ไม่ได้ถามพวกเขาอีก อันที่จริงสองคนนี้น่าจะไม่รู้เรื่องราวทั้งหมด “ทำได้เพียงรอให้คนไข้ตื่นขึ้นมาก่อนแล้วค่อยถามอีกที ตอนนี้คนไข้อยู่ในสภาวะหมดสติ มีสถานการณ์มากมายที่ยังไม่รู้ได้”

หลังจากประตูห้องฉุกเฉินปิดลงอีกครั้ง ถางหยวนหยวนหน้าตางงงัน

“พี่ฉู่เฟิง เมื่อกี้ที่หมอบอก บนตัวของเฟยเฟยมีบาดแผล?”

จงฉู่เฟิงไม่ตอบ แค่เม้มๆปาก อีกครู่หนึ่งถึงจะดึงเธอกลับไปนั่งที่เก้าอี้

“เธออยู่ด้วยกัน ช่วงนี้ไม่เจออะไรเลยเหรอ?”

ถางหยวนหยวนจึงเล่าเรื่องในระยะนี้ให้จงฉู่เฟิงฟัง

หลังจากเข้าใจสถานการณ์พอประมาณแล้ว ท่าทางของจงฉู่เฟิงก็เปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมขึ้นมา: “กลัวว่าจะเริ่มตั้งแต่วันนั้น แล้วไม่กล้าบอกเธอ อยากจะให้ตนเองฝืนทนต่อไป แต่อาการป่วยช่วงกี่วันนี้น่าจะแย่ลง จึงเป็นอย่างนี้”

ฟังถึงตรงนี้ ดวงตาของถางหยวนหยวนก็แดงขึ้นมาอีกแล้ว

“แม่ทูนหัว ไม่ง่ายเลยนะที่น้ำตาจะหยุดไหลได้ เธออย่าร้องอีกเลย ถ้าเธอร้องอีก พี่ฉู่เฟิงคงทำได้เพียงถอดเสื้อให้เธอเอาไว้เช็ดน้ำตาแล้วนะ”

ประโยคท้ายนั้น หยุดน้ำตาของถางหยวนหยวนได้ทันที จะกล้าร้องไห้อีกได้ที่ไหน

“กลัวแล้วสินะ? เธอลองร้องไห้เรื่อยเปื่อยอีกดูสิ”

ถางหยวนหยวนไม่กล้าร้องไห้อีกแล้ว แต่ยังคงสะอึกสะอื้น

“พอแล้ว ตอนที่หมอออกมาเมื่อกี้แค่ถามสถานการณ์เฉยๆ ไม่ได้พูดเรื่องอื่น นี่ก็แสดงว่าอาการป่วยของเมิ่งเข่อเฟยไม่ได้หนักขนาดนั้น อีกสักพักก็คงตื่นขึ้นมาแน่ๆ”

เห็นดวงตาถางหยวนหยวนแดงอย่างนี้ จงฉู่เฟิงยังมีความวู่วามที่อยากจะดึงเธอเข้ามากอดเอาไว้ แต่ทว่าเขาไม่กล้า ตามที่ยู่ฉือยี่ซูบอกไว้ นั่นก็ต่ำทรามเกินไป

ภายหลังเมิ่งเข่อเฟยได้ย้ายจากห้องฉุกเฉินไปห้องคนไข้ธรรมดาแล้ว ถางหยวนหยวนก็พบว่าตามร่างกายของเมิ่งเข่อเฟยมีบาดแผลมากมายจริงๆ