เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1581
สรุปบท บทที่ 1580 ใครอยากเป็นพ่อของเธอ: เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่
สรุปตอน บทที่ 1580 ใครอยากเป็นพ่อของเธอ – จากเรื่อง เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ โดย สือหวู
ตอน บทที่ 1580 ใครอยากเป็นพ่อของเธอ ของนิยายนิยาย จีนเรื่องดัง เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ โดยนักเขียน สือหวู เต็มไปด้วยจุดเปลี่ยนสำคัญในเรื่องราว ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยปม ตัวละครตัดสินใจครั้งสำคัญ หรือฉากที่ชวนให้ลุ้นระทึก เหมาะอย่างยิ่งสำหรับผู้อ่านที่ติดตามเนื้อหาอย่างต่อเนื่อง
บทที่ 1580 ใครอยากเป็นพ่อของเธอ
“อย่าคิดมากไปเลยหยวนหยวน ตอนที่พี่ออกมาพี่เธอนอนหลับอยู่ในหอ”
นอนหลับ?
“ตอนนี้พี่ยอมนอนดีกว่าที่จะมาหาหยวนหยวนเหรอคะ?”
จงฉู่เฟิงอยากตบหน้าตนเองขึ้นมาทันที แม้แต่พูดก็ยังพูดไม่ได้เลย เขาจะจัดการอย่างไรล่ะ?
เห็นอยู่ชัดๆว่าเป็นการอธิบาย แต่เหมือนผลลัพธ์กลับทำให้เรื่องแย่ลงไปอีก
“ไม่ใช่อย่างนั้นหยวนหยวน เมื่อคืนพี่เธออ่านหนังสือดึกก็แค่นั้น ตอนที่พี่ออกมา เขายังนอนอยู่เลย พี่ก็เลยไม่ได้บอกเขาว่ามาหาเธอ”
หวังว่าคำพูดอย่างนี้ ในใจของหยวนหยวนจะดีขึ้นบ้างนะ
พูดจบ จงฉู่เฟิงยื่นมือไปขยี้หัวของถางหยวนหยวน : “พอแล้วหน่า เธอจะคิดมากมายทำไม? ปกติพี่เธอเอ็นดูเธอจะแย่เธอไม่รู้เหรอ? จะไม่มาหาเธอได้ยังไง?”
ถางหยวนหยวนไม่ได้พูดอะไรอีก
ข้อแรกรู้สึกว่าเฟยเฟยรักษาตัวอยู่ด้านใน ตอนนี้เธอพูดเรื่องนี้ก็ไม่ค่อยเหมาะสม ข้อสองรู้สึกว่าค่อนข้างเหนื่อย ไม่อยากพูดแล้ว
รออยู่อย่างนี้อีกสักพัก ประตูห้องฉุกเฉินก็โดนเปิดออกอย่างฉับพลัน มีหมอออกมาคุยกับพวกเขา บอกว่าบนร่างกายของเมิ่งเข่อเฟยมีบาดแผลมากมาย
ด้วยเหตุนี้ จงฉู่เฟิงกับถางหยวนหยวนจึงตกตะลึงกันทั้งคู่ ท่าทางไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
หมอเลี่ยงไม่ได้ เพียงแค่ถาม : “พวกคุณเป็นอะไรกับเธอ?”
“คุณหมอครับคืออย่างนี้ น้องสาวผมเป็นเพื่อนเธอ เห็นว่าเธอไม่สบายจึงอยากจะพาเธอมาส่งโรงพยาบาล แต่จู่ๆเธอก็หมดสติไป แล้วบาดแผลบนร่างกายของเธอ? เกิดอะไรขึ้นครับ?”
“อืม มีบาดแผลมากมาย”
หลังจากจงฉู่เฟิงอธิบายความสัมพันธ์แล้ว หมอก็ไม่ได้ถามพวกเขาอีก อันที่จริงสองคนนี้น่าจะไม่รู้เรื่องราวทั้งหมด “ทำได้เพียงรอให้คนไข้ตื่นขึ้นมาก่อนแล้วค่อยถามอีกที ตอนนี้คนไข้อยู่ในสภาวะหมดสติ มีสถานการณ์มากมายที่ยังไม่รู้ได้”
หลังจากประตูห้องฉุกเฉินปิดลงอีกครั้ง ถางหยวนหยวนหน้าตางงงัน
“พี่ฉู่เฟิง เมื่อกี้ที่หมอบอก บนตัวของเฟยเฟยมีบาดแผล?”
จงฉู่เฟิงไม่ตอบ แค่เม้มๆปาก อีกครู่หนึ่งถึงจะดึงเธอกลับไปนั่งที่เก้าอี้
“เธออยู่ด้วยกัน ช่วงนี้ไม่เจออะไรเลยเหรอ?”
ถางหยวนหยวนจึงเล่าเรื่องในระยะนี้ให้จงฉู่เฟิงฟัง
หลังจากเข้าใจสถานการณ์พอประมาณแล้ว ท่าทางของจงฉู่เฟิงก็เปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมขึ้นมา: “กลัวว่าจะเริ่มตั้งแต่วันนั้น แล้วไม่กล้าบอกเธอ อยากจะให้ตนเองฝืนทนต่อไป แต่อาการป่วยช่วงกี่วันนี้น่าจะแย่ลง จึงเป็นอย่างนี้”
ฟังถึงตรงนี้ ดวงตาของถางหยวนหยวนก็แดงขึ้นมาอีกแล้ว
“แม่ทูนหัว ไม่ง่ายเลยนะที่น้ำตาจะหยุดไหลได้ เธออย่าร้องอีกเลย ถ้าเธอร้องอีก พี่ฉู่เฟิงคงทำได้เพียงถอดเสื้อให้เธอเอาไว้เช็ดน้ำตาแล้วนะ”
ประโยคท้ายนั้น หยุดน้ำตาของถางหยวนหยวนได้ทันที จะกล้าร้องไห้อีกได้ที่ไหน
“กลัวแล้วสินะ? เธอลองร้องไห้เรื่อยเปื่อยอีกดูสิ”
ถางหยวนหยวนไม่กล้าร้องไห้อีกแล้ว แต่ยังคงสะอึกสะอื้น
“พอแล้ว ตอนที่หมอออกมาเมื่อกี้แค่ถามสถานการณ์เฉยๆ ไม่ได้พูดเรื่องอื่น นี่ก็แสดงว่าอาการป่วยของเมิ่งเข่อเฟยไม่ได้หนักขนาดนั้น อีกสักพักก็คงตื่นขึ้นมาแน่ๆ”
เห็นดวงตาถางหยวนหยวนแดงอย่างนี้ จงฉู่เฟิงยังมีความวู่วามที่อยากจะดึงเธอเข้ามากอดเอาไว้ แต่ทว่าเขาไม่กล้า ตามที่ยู่ฉือยี่ซูบอกไว้ นั่นก็ต่ำทรามเกินไป
ภายหลังเมิ่งเข่อเฟยได้ย้ายจากห้องฉุกเฉินไปห้องคนไข้ธรรมดาแล้ว ถางหยวนหยวนก็พบว่าตามร่างกายของเมิ่งเข่อเฟยมีบาดแผลมากมายจริงๆ
“เชื่อฟังนะ กินนิดหน่อยก็ได้ พี่ฉู่เฟิงช่วยเธอเลือก”
“ค่ะ ขอบคุณนะพี่ฉู่เฟิง”
ภายหลังถางหยวนหยวนราวกับนึกถึงอะไรอีกแล้ว “ใช่สิคะพี่ฉู่เฟิง พี่ฉันเขายังไม่ตื่นเหรอ?”
“พี่เธอเหรอ? เขายังไม่โทรกลับหาพี่เลย คงยังนอนอยู่ รอเขาตื่นแล้ว ต้องรีบมาแน่ๆ”
“อ้อ”
ได้ยินว่ายู่ฉือยี่ซูนอนไม่พอจึงมานอนกลางวันแทน ในใจของถางหยวนหยวนจึงดีขึ้นหน่อยแล้ว แค่ไม่ใช่ไม่มีเวลาสนใจเธอก็พอแล้ว
จากนั้นจงฉู่เฟิงจึงตั้งใจเลือกอาหารที่ถางหยวนหยวนชอบกินบน app สั่งอาหาร แล้วก็เลือกอาหารอ่อนๆอีกด้วย เหมาะกับเมิ่งเข่อเฟยตื่นแล้วจะได้กินโจ๊กพวกนั้น ส่วนตนเองก็เลือกตามใจชอบมาอย่างหนึ่ง แล้วคิดเงิน
ตอนที่ข้าวมาส่ง เมิ่งเข่อเฟยยังคงไม่ตื่น ถางหยวนหยวนจึงพูดกับเมิ่งเข่อเฟยที่ยังไม่ได้สติ “เฟยเฟย ฉันไปกินข้าวก่อนนะ รอฉันกินข้าวเสร็จแล้วจะกลับมาอยู่เป็นเพื่อนเธอนะ”
ถางหยวนหยวนกับจงฉู่เฟิงกินข้าวอยู่ที่โต๊ะในห้อง ถางหยวนหยวนพบว่าอาหารทั้งโต๊ะที่สั่งมาเป็นของที่เธอชอบทั้งนั้น จึงค่อนข้างประหลาดใจ
“พี่ฉู่เฟิง ทำไมพี่ถึงรู้ว่าฉันชอบกินพวกนี้ล่ะคะ?”
“รู้จักกันมาตั้งหลายปีแล้ว พี่จะยังไม่รู้จักเธออีกเหรอ? พี่ฉู่เฟิงขึ้นชื่อเรื่องความจำดีนะ”
จงฉู่เฟิงเอาถุงใส่อาหารที่สั่งมาออกไป แล้วเปิดฝาออก แม้แต่ตะเกียบก็ยังเตรียมไว้ให้ถางหยวนหยวนอย่างดี แล้วส่งให้เธอ “เร็ว รีบกิน”
หลังจากถางหยวนหยวนรับตะเกียบมาแล้ว จู่ๆก็พูดประโยคหนึ่งขึ้น
“พี่ฉู่เฟิง ท่าทางเร่งให้ฉันกินข้าวของพี่ เหมือนพ่อฉันมากเลย”
ฟังแล้ว จงฉู่เฟิงสีหน้าหม่นหมอง อารมณ์เปลี่ยนเป็นกลัดกลุ้มอย่างฉับพลัน ใครอยากเป็นพ่อของเธอกัน ? ? ?
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่