เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1583

บทที่1582 รู้สึกไม่ดี

สุดท้ายเธอก็พูดความในใจออกมา เสียงยังมีความสะอื้นอยู่บ้าง

เธอเจ็บอยู่แล้ว วันนั้นถูกตีจนลุกขึ้นมาไม่ไหว เดินก้าวเดียวถึงกับเจ็บจนตัวสั่น

เสียดายเธอไม่ใช่เด็กผู้หญิงที่ตั้งแต่เด็กมีคนรักคนเอ็นดู ไม่งั้นก็คงไม่ปล่อยมาจนถึงตอนนี้หรอก ตั้งแต่เด็กถ้าป่วย บนตัวมีแผล มีครั้งไหนที่ผ่านมาไม่ได้บ้าง

แต่ครั้งนี้เธอดูถูกอาการเจ็บนี้ เมิ่งเข่อเฟยก็ไม่เคยคิดเลยว่า จะมีวันที่ตัวเองทนไม่ไหว

ต่อมาเธอก็ยอมรับไป เมิ่งเข่อเฟยเกือบน้ำตาไหลออกมา แต่ไม่นานเธอก็รู้ตัวว่าตัวเองอ่อนแอเกินไปแล้ว ก็รีบหันหน้าไปเช็ดน้ำตา

“ขอโทษด้วย”

พี่ชายของหยวนหยวนเห็นเธอในสภาพแบบนี้ จะต้องคิดว่าเธออ่อนแอแน่เลย?

เธอจะร้องไห้อีกไม่ได้ และไม่มีอะไรน่าร้องด้วย

หมอถอนหายใจ: “รู้ว่าเจ็บก็ดี ครั้งหน้ามีสถานการณ์แบบนี้อีก มาโรงพยาบาลทันทีเลยนะ สาวน้อย ถ้าป่วยหรือบาดเจ็บก็มาหาหมอ ทนอยู่คนเดียวมันไม่ดี ทนต่อไปเรื่อยๆไม่ว่า ยังจะทำให้อาการหนักกว่าเดิมอีก”

“ขอโทษค่ะหมอที่สร้างภาระให้หมอ ฉันรู้ตัวว่าผิดแล้วค่ะ ต่อไปจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว”

“ตอนนี้ขอทุกคนออกไปก่อนนะ ต้องตรวจสอบเธออีก”

จากนั้นเมิ่งเข่อเฟยก็ตรวจสอบร่างกาย แน่ใจว่าเธอไม่เป็นอะไรแล้ว ถางหยวนหยวนก็ถึงได้วางใจ

“เฟยเฟย เมื่อกี้ฉันคิดแล้วนะ ฉันรู้สึกว่าพวกเราควรจะแจ้งความนะ”

ได้ยินคำว่าแจ้งความ สีหน้าเมิ่งเข่อเฟยเปลี่ยนไปทันที: “อย่าแจ้งความนะ ฉันไม่เป็นไรแล้ว ตอนนี้แจ้งความไปก็จับพวกนั้นไม่ได้หรอก”

“แต่ถ้าจับได้ล่ะ? คนพวกนี้ทำเกินไปจริงๆ ทำไมถึงตีจนเธอมีสภาพแบบนี้ได้”

พูดจบ ถางหยวนหยวนก็เงยหน้ามองยู่ฉือยี่ซูที่อยู่ข้างๆ “พี่?”

เมิ่งเข่อเฟยไม่รู้ว่ายู่ฉือยี่ซูคิดยังไง แต่เธอไม่อยากแจ้งความ ในเมื่อมาโรงพยาบาลแล้ว และเรื่องก็ยังผ่านไปแล้วด้วย ต่อไปพวกจางเสี่ยวลู่คงไม่กล้าทำแบบนี้อีกแล้วล่ะ

“หยวนหยวน อย่าแจ้งความเลย อย่าบอกครูด้วย ตอนนี้ฉันไม่เป็นไรแล้ว ฉันแค่อยากพักผ่อนน่ะ ถ้าแจ้งความหรือบอกครูไปละก็ ถึงตอนนั้นพวกเขาต้องมาถามฉันแน่ ฉันคิดว่าพักผ่อนเสร็จแล้ว จะไปห้องสมุดอีกนะ”

คำพูดนี้ฟังแล้วก็ดูสมเหตุสมผลดี ไม่อยากถูกคนรบกวน อยากจะพักผ่อนเงียบๆ

มือของยู่ฉือยี่ซูวางไว้ที่ไหล่ของถางหยวนหยวน พูดเสียงต่ำ

“ในเมื่อเพื่อนเธอบอกแบบนี้แล้ว เธอก็อย่าบังคับเพื่อนเลย ไม่แจ้งความก็ไม่แจ้ง ก็ไม่จำเป็นต้องบอกครูหรอก มีการสั่งสอนจากครั้งนี้ น่าจะไม่มีครั้งหน้าแล้วล่ะ”

พูดจบ สายตาของยู่ฉือยี่ซูก็มองไปที่เมิ่งเข่อเฟย เธอรู้สึกเย็นวาบที่หลัง กัดปากตัวเองโดยไม่รู้ตัว

ทำไมรู้สึกเหมือนเขาจะรู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่ล่ะ?

เมิ่งเข่อเฟยเงยหน้าขึ้นมา สบตาเข้ากับสายตาของยู่ฉือยี่ซูเข้าพอดี ต่อมาใบหูก็เริ่มร้อนขึ้น เธอรีบเบนสายตาไปทางอื่น

เพราะไม่มีอันตรายอะไรมาก ดังนั้นเมิ่งเข่อเฟยอยู่ในโรงพยาบาลถึงวันอาทิตย์ ก็กลับโรงเรียนได้เลย หมอจ่ายยามาให้เล็กน้อย ตอนที่ออกจากโรงพยาบาลมีถางหยวนหยวนยู่ฉือยี่ซูพวกเขามารับ

เพราะเมิ่งเข่อเฟยเดินไม่ค่อยสะดวก ดังนั้นจงฉู่เฟิงก็แบกตัวเธอขึ้นมา จากนั้นถามเมิ่งเข่อเฟยเสียงเบาในขณะที่ยู่ฉือยี่ซูพาหยวนหยวนไปเอารถ

“พูดความจริงมา เธอถูกใครตีกันแน่?”