เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1589

บทที่1588 นิสัยเปลี่ยน

เก็บโทรศัพท์ลง อานเชี่ยนยังคงคิดวิตกเรื่องสายตาของยู่ฉือยี่ซูอยู่

ทั้งที่เป็นผู้ชายที่หล่อมาก ทำไมสายตาถึงเย็นชาแบบนั้นนะ? อานเชี่ยนรู้สึกเสียใจขึ้นมา เธอไม่น่าทำลายภาพลักษณ์ตัวเองเพราะยัยอ้วนนี่เลย ตอนนี้คงยากที่จะทำให้ภาพลักษณ์ที่ดีตัวเองกลับมา

ดูแล้วคงต้องหาโอกาสอื่น

พอถึงกลางคืนตีสอง รถจอดลงที่ปั้มน้ำมัน ยู่ฉือยี่ซูหันไปมองถางหยวนหยวนที่หลับไปแล้ว สายตามีแต่ความเอ็นดู

ยัยเด็กคนนี้……

จงฉู่เฟิงเห็นท่าทางของเธอ ก็อดไม่ได้ถามว่า: “หาโรงแรมพักก่อนไหม ให้เธอนอนสบายหน่อย?”

อานเชี่ยนไม่ได้นอนเลย เธอไม่ชินกับการนอนบนรถ ตอนแรกยังทนได้ แต่สุดท้ายอยากหลับมากจริงๆ ก็แอบหลับตางีบไปแปบนึง

สุดท้ายพึ่งหลับได้ไม่นาน ถางหยวนหยวนที่อยู่ข้างๆก็ขยับตัว ล้มตัวลงไปถูกตัวของเธอโดยไม่ทันระวัง

อานเชี่ยนโมโหจนแทบจะระบายออกมา

ถ้าไม่ใช่เพราะยู่ฉือยี่ซูอยู่ เธอคงจะกระชากผมถางหยวนหยวนออกไปแล้ว

เพราะยู่ฉือยี่ซูอยู่ ดังนั้นอานเชี่ยนจึงทำได้แค่อดทน ยิ่งไปกว่านั้นยังแกล้งทำเป็นถอดเสื้อนอกตัวเองออกมา คลุมไว้บนตัวถางหยวนหยวน

และเงยหน้ามองสองคน พูดว่า: “นอนตรงนี้อาจจะหนาวหน่อย?”

จงฉู่เฟิงจ้องเธอเหมือนกับสัตว์ประหลาด: “เธอนิสัยเปลี่ยนตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?”

อานเชี่ยน: “ฉันทำไม?”

“เธอเป็นห่วงคนอื่นตั้งแต่เมื่อไหร่?”

“ฉันทำแบบนี้มาตลอดนะ” อานเชี่ยนอยากจะตีจงฉู่เฟิงจริงๆ พูดมากจริงๆเลย เธอทำเรื่องดีเขายังจะพูดแบบนี้อีก ไม่พูดสักวันจะตายหรือไง?

จงฉู่เฟิงไม่ปล่อยเธอไปง่ายๆ เขาพูดต่อว่า: “เมื่อก่อนฉันไม่เคยเห็นเธอเป็นห่วงคนอื่นเลย?”

“นั่นเป็นเพราะนายไม่อยู่กับฉันไง เหมือนกับการเที่ยวครั้งนี้ ตอนแรกนายก็ไม่อยากพาฉันไปนี่?”

จงฉู่เฟิงเบะปาก ยังไงก็ยังรู้สึกอานเชี่ยนแปลกมากอยู่ดี แต่ว่าก็ไม่ได้พูดอะไรมาก

พอเติมน้ำมันเสร็จแล้ว จงฉู่เฟิงกับยู่ฉือยี่ซูเปลี่ยนที่นั่งกัน

ยู่ฉือยี่ซูนั่งอยู่ข้างคนขับ ทันใดนั้นก็นึกอะไรขึ้นได้ เปิดประตูรถด้านหลังพูดกับอานเชี่ยนว่า: “เธอนอนแบบนี้จะรบกวนเธอได้ เธอไปนั่งข้างหน้าแล้วกัน”

โอกาสดีแบบนี้อานเชี่ยนจะปล่อยไปได้ยังไง เธอรีบอธิบายว่า: “ไม่นะๆ ฉันนั่งตรงนี้ก็ได้ ไม่รบกวนฉันหรอก ยังไงก็ฉันก็ง่วงพอดี”

ที่จริงเธอทั้งง่วงทั้งหนาว บนตัวใส่ก็น้อยอยู่แล้ว เสื้อคลุมยังให้ถางหยวนหยวนอีก ตอนนี้บนตัวเธอก็มีแค่ตัวเดียว แม้รถจะมีแอร์ แต่อากาศแบบนี้ก็ยังหนาวมากอยู่ดี

“ไม่ง่วงเหรอ?”

“อืมๆ”

“งั้นดีเลย เธอไปนั่งหน้า ฉันขับรถนานเกินเริ่มง่วงแล้ว อยากจะพักผ่อนกับเธอ”

อานเชี่ยนไม่คิดว่าเขาจะไม่ไว้หน้าตัวเองแบบนี้ สีหน้าดูลำบากใจ สุดท้ายก็ไม่พูดอะไรและลงจากรถไป

“เดี๋ยวก่อน”

อานเชี่ยนหันกลับไป เห็นยู่ฉือยี่ซูเอาเสื้อคลุมตัวนั้นคืนให้ตัวเอง: “ใส่กลับไปเถอะ”

อานเชี่ยนเบะปาก เอาเสื้อคลุมตัวนั้นกลับมา

พอเปลี่ยนที่นั่งแล้ว ยู่ฉือยี่ซูนั่งลงไปแล้วเรื่องแรกที่ทำเลยก็คือถอดเสื้อตัวเองคลุมไว้บนตัวถางหยวนหยวน และจัดผมเผ้าที่ยุ่งเหยิงของเธอ

อานเชี่ยนมองจากด้านหน้า อดไม่ได้เบะปาก

พอเช้าแล้ว รถก็ขับเข้ามาถึงเมืองแล้ว พอลงจากทางด่วนจงฉู่เฟิงหาร้านที่ขายซาลาเปาน้ำเต้าหู้และจอดรถลง จากนั้นปลดที่คาดเข็มขัดออก

“น้ำเต้าหู้ปาท่องโก๋ที่นี่ดูเหมือนจะไม่เลวเลยนะ พวกเธออยากกินอะไร ฉันลงไปซื้อเอง”

ถางหยวนหยวนตื่นแล้ว เธอขยี้หน้าและนั่งตัวตรง เห็นด้านนอกสว่างแล้ว ก็สงสัยว่า “เช้าแล้วเหรอ?”

เสื้อบนตัวตกลงมา ถางหยวนหยวนถึงเห็นว่าเป็นเสื้อคลุมของยู่ฉือยี่ซู เธอหยิบเสื้อมาก่อนที่เสื้อจะตกลงพื้น