เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1589
สรุปบท บทที่1588 นิสัยเปลี่ยน: เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่
บทที่1588 นิสัยเปลี่ยน – ตอนที่ต้องอ่านของ เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่
ตอนนี้ของ เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ โดย สือหวู ถือเป็นช่วงเวลาสำคัญของนิยายนิยาย จีนทั้งเรื่อง ด้วยบทสนทนาทรงพลัง ความสัมพันธ์ของตัวละครที่พัฒนา และเหตุการณ์ที่เปลี่ยนโทนเรื่องอย่างสิ้นเชิง บทที่1588 นิสัยเปลี่ยน จะทำให้คุณอยากอ่านต่อทันที
บทที่1588 นิสัยเปลี่ยน
เก็บโทรศัพท์ลง อานเชี่ยนยังคงคิดวิตกเรื่องสายตาของยู่ฉือยี่ซูอยู่
ทั้งที่เป็นผู้ชายที่หล่อมาก ทำไมสายตาถึงเย็นชาแบบนั้นนะ? อานเชี่ยนรู้สึกเสียใจขึ้นมา เธอไม่น่าทำลายภาพลักษณ์ตัวเองเพราะยัยอ้วนนี่เลย ตอนนี้คงยากที่จะทำให้ภาพลักษณ์ที่ดีตัวเองกลับมา
ดูแล้วคงต้องหาโอกาสอื่น
พอถึงกลางคืนตีสอง รถจอดลงที่ปั้มน้ำมัน ยู่ฉือยี่ซูหันไปมองถางหยวนหยวนที่หลับไปแล้ว สายตามีแต่ความเอ็นดู
ยัยเด็กคนนี้……
จงฉู่เฟิงเห็นท่าทางของเธอ ก็อดไม่ได้ถามว่า: “หาโรงแรมพักก่อนไหม ให้เธอนอนสบายหน่อย?”
อานเชี่ยนไม่ได้นอนเลย เธอไม่ชินกับการนอนบนรถ ตอนแรกยังทนได้ แต่สุดท้ายอยากหลับมากจริงๆ ก็แอบหลับตางีบไปแปบนึง
สุดท้ายพึ่งหลับได้ไม่นาน ถางหยวนหยวนที่อยู่ข้างๆก็ขยับตัว ล้มตัวลงไปถูกตัวของเธอโดยไม่ทันระวัง
อานเชี่ยนโมโหจนแทบจะระบายออกมา
ถ้าไม่ใช่เพราะยู่ฉือยี่ซูอยู่ เธอคงจะกระชากผมถางหยวนหยวนออกไปแล้ว
เพราะยู่ฉือยี่ซูอยู่ ดังนั้นอานเชี่ยนจึงทำได้แค่อดทน ยิ่งไปกว่านั้นยังแกล้งทำเป็นถอดเสื้อนอกตัวเองออกมา คลุมไว้บนตัวถางหยวนหยวน
และเงยหน้ามองสองคน พูดว่า: “นอนตรงนี้อาจจะหนาวหน่อย?”
จงฉู่เฟิงจ้องเธอเหมือนกับสัตว์ประหลาด: “เธอนิสัยเปลี่ยนตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?”
อานเชี่ยน: “ฉันทำไม?”
“เธอเป็นห่วงคนอื่นตั้งแต่เมื่อไหร่?”
“ฉันทำแบบนี้มาตลอดนะ” อานเชี่ยนอยากจะตีจงฉู่เฟิงจริงๆ พูดมากจริงๆเลย เธอทำเรื่องดีเขายังจะพูดแบบนี้อีก ไม่พูดสักวันจะตายหรือไง?
จงฉู่เฟิงไม่ปล่อยเธอไปง่ายๆ เขาพูดต่อว่า: “เมื่อก่อนฉันไม่เคยเห็นเธอเป็นห่วงคนอื่นเลย?”
“นั่นเป็นเพราะนายไม่อยู่กับฉันไง เหมือนกับการเที่ยวครั้งนี้ ตอนแรกนายก็ไม่อยากพาฉันไปนี่?”
จงฉู่เฟิงเบะปาก ยังไงก็ยังรู้สึกอานเชี่ยนแปลกมากอยู่ดี แต่ว่าก็ไม่ได้พูดอะไรมาก
พอเติมน้ำมันเสร็จแล้ว จงฉู่เฟิงกับยู่ฉือยี่ซูเปลี่ยนที่นั่งกัน
ยู่ฉือยี่ซูนั่งอยู่ข้างคนขับ ทันใดนั้นก็นึกอะไรขึ้นได้ เปิดประตูรถด้านหลังพูดกับอานเชี่ยนว่า: “เธอนอนแบบนี้จะรบกวนเธอได้ เธอไปนั่งข้างหน้าแล้วกัน”
โอกาสดีแบบนี้อานเชี่ยนจะปล่อยไปได้ยังไง เธอรีบอธิบายว่า: “ไม่นะๆ ฉันนั่งตรงนี้ก็ได้ ไม่รบกวนฉันหรอก ยังไงก็ฉันก็ง่วงพอดี”
ที่จริงเธอทั้งง่วงทั้งหนาว บนตัวใส่ก็น้อยอยู่แล้ว เสื้อคลุมยังให้ถางหยวนหยวนอีก ตอนนี้บนตัวเธอก็มีแค่ตัวเดียว แม้รถจะมีแอร์ แต่อากาศแบบนี้ก็ยังหนาวมากอยู่ดี
“ไม่ง่วงเหรอ?”
“อืมๆ”
“งั้นดีเลย เธอไปนั่งหน้า ฉันขับรถนานเกินเริ่มง่วงแล้ว อยากจะพักผ่อนกับเธอ”
อานเชี่ยนไม่คิดว่าเขาจะไม่ไว้หน้าตัวเองแบบนี้ สีหน้าดูลำบากใจ สุดท้ายก็ไม่พูดอะไรและลงจากรถไป
“เดี๋ยวก่อน”
อานเชี่ยนหันกลับไป เห็นยู่ฉือยี่ซูเอาเสื้อคลุมตัวนั้นคืนให้ตัวเอง: “ใส่กลับไปเถอะ”
อานเชี่ยนเบะปาก เอาเสื้อคลุมตัวนั้นกลับมา
พอเปลี่ยนที่นั่งแล้ว ยู่ฉือยี่ซูนั่งลงไปแล้วเรื่องแรกที่ทำเลยก็คือถอดเสื้อตัวเองคลุมไว้บนตัวถางหยวนหยวน และจัดผมเผ้าที่ยุ่งเหยิงของเธอ
อานเชี่ยนมองจากด้านหน้า อดไม่ได้เบะปาก
พอเช้าแล้ว รถก็ขับเข้ามาถึงเมืองแล้ว พอลงจากทางด่วนจงฉู่เฟิงหาร้านที่ขายซาลาเปาน้ำเต้าหู้และจอดรถลง จากนั้นปลดที่คาดเข็มขัดออก
“น้ำเต้าหู้ปาท่องโก๋ที่นี่ดูเหมือนจะไม่เลวเลยนะ พวกเธออยากกินอะไร ฉันลงไปซื้อเอง”
ถางหยวนหยวนตื่นแล้ว เธอขยี้หน้าและนั่งตัวตรง เห็นด้านนอกสว่างแล้ว ก็สงสัยว่า “เช้าแล้วเหรอ?”
เสื้อบนตัวตกลงมา ถางหยวนหยวนถึงเห็นว่าเป็นเสื้อคลุมของยู่ฉือยี่ซู เธอหยิบเสื้อมาก่อนที่เสื้อจะตกลงพื้น
อานเชี่ยนยังนั่งอยู่ในรถ
“เธอไม่ลงไปกินเหรอ?”
ที่จริงอานเชี่ยนไม่อยากลงไป กินของแบบนั้นได้ยังไงกัน แต่ที่นี่มีสี่คนที่เหลือสามคนลงไปแล้วเหลือแค่ตัวเธอเองละก็ เหมือนจะทำตัวแปลกแยกเกินไปหน่อย
“เดี๋ยวฉันค่อยไป พวกเธอไปก่อนเลย”
จากนั้นอานเชี่ยนก็หยิบกระจกขึ้นมา เติมแต่งหน้าสักหน่อยค่อยลงไป
แน่ใจว่าตัวเองสวยเด่นแล้ว เธอก็ถึงค่อยเปิดประตูลงจากรถช้าๆ
แค่เพียงวินาทีเดียว ลมหนาวเย็นพัดมา อานเชี่ยนเกือบถูกแช่เย็นเป็นน้ำแข็งแล้ว
เพราะยังไงเธอใส่กระโปรงสั้นมา แม้ด้านนอกจะเป็นหนัง แต่ด้านล่างก็ใส่แค่ถุงน่องบางๆมา
ของแบบนี้ใส่ที่ทางใต้ยังดี พอมาทางเหนือใส่แบบนี้ละก็
ความหนาวนั้นทำเอาเธอยากที่จะแบกรับจริงๆ
อานเชี่ยนยืนตัวสั่นท่ามกลางอากาศที่หนาวเหน็บ เธอทนไม่ไหวและรีบกลับเข้ารถไปอีกครั้ง
หนาวเกินไปแล้ว
จงฉู่เฟิงเห็นภาพแบบนี้ ก็อดไม่ได้หัวเราะออกมาเสียงดัง
“ฉันจะหัวเราะให้ฟันหลุดไปเลย มาทางเหนือใส่ถุงน่องเนี้ยนะ ฉันละยอมใจเลย”
ถางหยวนหยวนหันไปมอง และพูดว่า: “พี่ฉู่เฟิง ทำไมยังหัวเราะได้อีกล่ะ? เธอไม่ใช่น้องสาวพี่เหรอ?”
ได้ยินแล้ว สีหน้าจงฉู่เฟิงก็เปลี่ยนไปทันที รีบสร้างภาพลักษณ์ขึ้นมาใหม่
“ขอโทษด้วยนะ เมื่อกี้ฉันทนไม่ไหวจริงๆ ไม่ตั้งใจหัวเราะหรอก”
“งั้นทำยังไงดี? พี่ฉู่เฟิงเอาน้ำเต้าหู้ปาท่องโก๋ไปให้เธอกินไหม”
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่