เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1592

บทที่1591 แบกเธอ

จงฉู่เฟิงคิดไม่ถึงว่าอานเชี่ยนจะร้ายกาจถึงขนาดนี้ ถึงขั้นใช้ชื่อถางหยวนหยวนมาบังคับให้ตนเองช่วยเธอถือกระเป๋า

แต่เธอก็จับจุดอ่อนของเขาได้ตรงมาก จงฉู่เฟิงสามารถยอมรับได้ที่อานเชี่ยนชอบพูดจาไร้สาระต่อหน้าพ่อแม่ของตนเอง เพราะไม่ว่าจะยังไงเขาก็รู้ว่าพ่อแม่ของเขาไม่เชื่อในสิ่งที่เธอพูดแม้แต่คำเดียว แต่ถึงแม้จะเชื่อเล็กน้อย สุดท้ายพวกท่านกเป็นพ่อแม่ของตนเอง ไม่มีทางทำอะไรตนเองอยู่แล้ว

เพราะความสัมพันธ์ทางสายเลือดไม่ว่ายังไงก็ตัดกันไม่ขาด

แต่ถางหยวนหยวนไม่เหมือนกันนี่นา

เด็กคนนั้นขาวสะอาดบริสุทธิ์ราวกระดาษสีขาว ถ้าอานเชี่ยนไปพูดอะไรไร้สาระให้เธอฟัง หรือพูดใส่ร้ายเขาให้เธอฟัง ไม่แน่ว่าถางหยวนหยวนอาจจะเชื่อในสิ่งที่เธอพูดก็ได้

ถ้าแค่พูดใส่ร้ายก็ช่างเถอะ เรื่องความรู้สึกของเขายังให้ถางหยวนหยวนรู้ไม่ได้ ไม่อย่างนั้นจากนี้ไปจงฉู่เฟิงจะกล้าพูดอะไรอีก

ถ้าปฏิเสธออกไป บอกว่าไม่ชอบ แล้วทิ้งภาพลักษณ์ที่บอกว่าเขาไม่ได้ชอบเธอไว้ในความทรงจำของถางหยวนหยวน แล้วถ้าเธอเริ่มเข้าใจเรื่องความรักมากขึ้นเรื่อยๆ ภาพลักษณ์ที่อยู่ในความทรงจำของเธอก็จะบอกว่า จงฉู่เฟิงไม่ได้ชอบเธอ

ถ้าหากยอมรับออกไป เด็กคนนั้นคงจะตกใจจนหนีเขาไปแน่ๆ

ดังนั้น ในเวลานี้ไม่ควรจะพูดอะไรทั้งนั้น ให้เธอเติบโตอย่างอิสระ เรื่องอื่นรอเธอโตพอที่จะเข้าใจแล้วค่อยว่ากันอีกที

“ได้ พี่ถือให้ก็ได้ จะให้ถือนานแค่ไหนก็ตามใจเธอ”

อานเชี่ยนได้สมดังใจหวัง จึงยกยิ้มอย่างพึงพอใจ “จงฉู่เฟิง ฉันคิดไม่ถึงเลยจริงๆ ว่าจุดอ่อนของพี่จะอยู่ที่เธอ พี่ตอบรับง่ายๆแบบนี้ได้ยังไงกัน พี่แสดงจุดอ่อนให้ฉันจับได้แบบนี้ ตลอดวันนี้พี่คงจะต้องลำบากแล้วล่ะ”

“อ้อ”อานเชี่ยนเหมือนจะนึกอะไรขึ้นมาได้ จึงยกโทรศัพท์มือถึงขึ้นแล้วโบกไปมา “ไม่ใช่แค่วันนี้เท่านั้นนะคะ เพราะฉันสามารถเพิ่มวีแชทของหยวนหยวนได้ จากนี้ไปถ้าพี่ทำอะไรให้ฉันไม่ชอบใจ ฉันจะเอาเรื่องที่พี่มีความคิดไม่ดีไม่ร้ายไปบอกกับเธอ”

พอได้ยินแบบนั้น จงฉู่เฟิงก็ยิ้มเยาะ “พี่มีความคิดไม่ดีไม่ร้ายอย่างนั้นเหรอ เธอคิดว่าพี่จะยอมให้เธอข่มขู่ได้ฝ่ายเดียวหรือยังไง เธอคิดว่าพี่ไม่รู้หรือไงว่าจุดประสงค์ที่เธอมาที่นี่คืออะไร”

อานเชี่ยนนิ่งชะงัก

“พี่หมายความว่าอะไร”

จงฉู่เฟิงมองไปทางยู่ฉือยี่ซูกับถางหยวนหยวนเล็กน้อย ทั้งสองคนเดินใกล้เข้ามาเรื่อยๆแล้ว ถ้ายังพูดต่อไปอีกล่ะก็ พวกเขาจะต้องได้ยินแน่นอนเลย

ดังนั้นจงฉู่เฟิงจึงรีบพูดสรุปแบบสั้นๆ

“เรื่องบางเรื่องจะให้พูดออกไปทั้งหมดเลยมันก็ไม่สนุกน่ะสิ ไก่เห็นตีนงู งูเห็นนมไก่ คนที่ถูกข่มขู่ไม่ได้มีแค่พี่คนเดียว กระเป๋าพี่ช่วยเธอลากได้ แต่จากนี้ไป ถ้าหากเธอทำอะไรที่มันมากเกินไป ก็อย่าโทษพี่ก็แล้วกัน”

พอพูดจบ จงฉู่เฟิงก็หันกลับไปลากกระเป๋า ไม่สนใจอานเชี่ยนอีกเลย

อานเชี่ยนยังคิดจะพูดอะไรต่อ แต่กลับเห็นทั้งสองคนเดินเข้ามาซะก่อน จึงได้แต่กลืนคำพูดลงท้องไป แต่สีหน้าของเธอดูอารมณ์เสียเล็กน้อย คำพูดของจงฉู่เฟิงเมื่อตะกี้เหมือนเขาจะรู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่อย่างนั้นแหละ เธอกัดริมฝีปากอย่างโมโห โดยที่ถางหยวนหยวนเดินมาถึงตรงหน้าเธอพอดี

“อานเชี่ยน？”

ถางหยวนหยวนกระพริบตาปริบๆอย่างไร้เดียงสามองมาทางเธอ “เมื่อตะกี้เธอเรียกหาเรา มีเรื่องอะไรหรือเปล่า”

พอได้ยินแบบนั้น จงฉู่เฟิงที่กำลังลากกระเป๋าอยู่ก็หยุดชะงักไปเล็กน้อย ท่าทางของเขาดูตื่นตัวมาก เพราะกลัวว่าอานเชี่ยนจะพูดอะไรบ้าๆออกไปโดยไม่ทันได้คิด

“ไม่มีอะไรหรอก”อานเชี่ยนยกยิ้มแล้วพูด “ขอแค่อยากจะถามเธอว่า เดี๋ยวพักห้องเดียวกันไหม”

พักห้องเดียวกันอย่างนั้นเหรอ

เดิมทีถางหยวนหยวนนึกว่าหนึ่งห้องพักแค่หนึ่งคนซะอีก คิดไม่ถึงเลยว่าอานเชี่ยนจะขอพักห้องเดียวกับเธอ ในขณะที่เธอยังไม่ทันได้ตั้งตัว อานเชี่ยนก็เดินมาจับมือของเธอไว้ “จริงสิ ดูเหมือนว่าฉันจะอายุมากกว่าหนึ่งปี ดังนั้นจากนี้ไปต้องเรียกพี่นะ ถ้าพวกเราพักห้องเดียวกัน ตอนกลางคืนจะได้ไม่รู้สึกกลัวไง”

ถางหยวนหยวนเอ่ยพูดด้วยสีหน้าซื่อๆ “ฉันนอนคนเดียวก็ไม่กลัวนี่นา”

พอได้ยินแบบนั้น สีหน้าของอานเชี่ยนก็แหยไปทันที ก่อนจะพูด “ฉันกลัวนิดหน่อยน่ะ เธอถือซะว่าอยู่เป็นเพื่อนฉันได้ไหม”

“งั้นก็ได้ ในเมื่อพี่กลัว งั้นเดี๋ยวหนูอยู่เป็นเพื่อนเอง”

ถางหยวนหยวนตบไหล่อานเชี่ยนแล้วพูดอย่างอ่อนโยน “โอ๋ๆ ไม่ต้องกลัวนะ”