เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 161
บทที่160 คิดซะว่าคือของขวัญตอนเจอหน้ากัน
คุณแม่เสิ่นจ้องมองเธอนานพอสมควร
“ลูก…..ดูแล้วลูกคงอยากจะทำให้แม่รู้สึกบ้าตาย ถึงจะสมความตั้งใจของลูกสินะ”
เสิ่นเฉียวยืนอยู่กับที่แล้วจ้องมองไปที่เธอ
“แม่ขอเงินหนึ่งแสนห้าหมื่น นี่ก็เหมือนกับเอาชีวิตของฉันเหมือนกันไม่ใช่หรอ?”
“…..โอเค ไม่เอาหนึ่งแสนห้าหมื่นก็ได้! งั้นหนึ่งแสน! หรือไม่ห้าหมื่นก็ได้!”
“แม่ แม่มองฉันสูงเกินไปแล้ว”
“เสิ่นเฉียว แม่เลี้ยงลูกโตขนาดนี้ ลูกตอบแทนแม่แบบนี้รึไง? ก็แค่เงินไม่กี่หมื่นเท่านั้นเอง ลูกก็ยังไม่อยากให้แม่? ไม่อยากเป็นลูกกตัญญูรึไง?”
เสิ่นเฉียวไม่พูดอะไร เพียงแค่มือที่อยู่ข้างลำตัวเริ่มกำแน่นมากขึ้นเรื่อยๆ เธอกัดริมฝีปากตัวเองแน่น เธอปล่อยให้ผู้คนจ้องมองหน้าเธอด้วยสายตาที่แปลกประหลาด
ช่างมันเถอะ คนอื่นอยากจะมองยังไงก็มองไป
เพียงแค่ในวันนี้เธอไม่มีเงินนี้จริงๆ
“ลูกพูดสิ!” คุณแม่เสิ่นใช้แรงดึงเสื้อผ้าของเธอ “ลูกมองดูสิบนร่างกายของลูก มองดูเสื้อผ้าที่ลูกใส่ทุกวัน พวกนี้ก็เป็นสิ่งที่แม่หามาให้ลูกทั้งนั้น ไอ้ลูกอกตัญญู พอมีชีวิตที่ดีแล้วก็ไม่เอาพ่อแม่”
เธอตะโกนเสียงดัง เสิ่นเฉียวหลับตาลงแล้วยอมให้เธอด่าว่า
ทันใดนั้น มีมือใหญ่ๆคู่หนึ่งเข้ามาขวางเอาไว้ หยุดการโจมตีของคุณแม่เสิ่นเอาไว้ทั้งหมด
“คุณป้าท่านนี้ได้โปรดอย่าทำแบบนี้เลยครับ” น้ำเสียงที่อ่อนโยนดังอยู่บนหัวของเธอ เสิ่นเฉียวค่อยลืมตาขึ้นแล้วจ้องมองคนที่มา
คือเย่หลิ่นหาน.....
เขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?
“คุณ คุณเป็นใครน่ะ?” คุณแม่เสิ่นจ้องมองผู้ชายที่อยู่ๆเข้ามาปกป้องเสิ่นเฉียวแล้วดันเธอไปด้านหลังของเขา เขาดูเป็นผู้ดี สวมชุดเสื้อผ้าแลดูไม่เหมือนคนทั่วไป
คุณแม่เสิ่นหรี่ตาแล้วจ้องมองไปที่เขา “คุณเป็นสามีของเฉียวเฉียวหรอ?”
เสิ่นเฉียวอึ้งไปสักพัก จากนั้นรีบพูดอธิบาย “แม่ เขาไม่ใช่.....”
เมื่อฟังจบ เย่หลิ่นหานตกใจเล็กน้อย จากนั้นยิ้มอ่อนๆ “ที่แท้คุณคือแม่ของเฉียวเฉียวนี่เอง”
เสิ่นเฉียวจ้องมองเย่หลิ่นหานด้วยความประหลาดใจ คำพูดนี้ของเขาหมายความว่ายังไง? ทำไมไม่ปฏิเสธล่ะ!
“ใช่แล้ว ฉันคือแม่ของเฉียวเฉียว คุณคือสามีของเธอสินะ?” คุณแม่เสิ่นเริ่มยิ้มประจบสอพลอขึ้นมาทันที “ คืออย่างนี้ ช่วงนี้ที่บ้านค่อนข้างจะลำบาก ดังนั้นฉันเลยมาหาเฉียวเฉียวเพื่อขอยืมเงิน แต่นึกไม่ถึงว่าไอ่ลูกคนนี้จะดื้อดึง บอกกับฉันว่าไม่มี.....มันจะเป็นไปได้ยังไงกัน? เธอแต่งงานเข้าไปอยู่ในตระกูลเย่ของพวกคุณใช่มั้ย........ปกติก็ควรที่จะมีเงินไว้ใช้จ่ายมากมายสินะ? อีกอย่างเธอมีงาน.........”
ไม่รอให้คุณแม่เสิ่นพูดจบ เย่หลิ่นหานก็ยิ้มอ่อนๆแล้วถาม “ ขอโทษด้วยนะครับ ไม่ทราบว่าคุณป้าต้องการยืมเท่าไหร่?”
คุณแม่เสิ่นรีบพูดตัวเลขที่ตัวเองอยากได้
“ไม่เยอะ แค่สองแสนเท่านั้นเอง!”
“ แม่! เมื่อตะกี้แม่พูด!” เสิ่นเฉียวอดไม่ได้ที่จะพูดแทรกเธอ
คุณแม่เสิ่นถลึงตาใส่เสิ่นเฉียวด้วยความโกรธ
เย่หลิ่นหานยิ้มอ่อนๆแล้วดันเสิ่นเฉียวไปอยู่ด้านหลังของตัวเองเพื่อไม่ให้เธอพูดอะไรออกมา จากนั้นหยิบเอาบัตรออกมาจากกระเป๋าสตางค์แล้วยื่นให้กับคุณแม่เสิ่น
“คุณแม่ครับ ด้านในบัตรใบนี้มีเงินสามแสนหยวน ถ้าคุณต้องการใช้เงินอย่างเร่งด่วนคุณเอาไปใช้ก่อนเถอะ รหัสคือเจ็ดหกตัว”
เมื่อเสิ่นเฉียวที่โดนเย่หลิ่นหานดันไปอยู่ด้านหลังตัวเขาได้ยินตัวเลขนี้แล้วเธอรีบจะมาแย่งบัตรธนาคารใบนั้นทันที แต่นึกไม่ถึงว่าคุณแม่เสิ่นจะรีบหยิบออกไปก่อน ตอนนี้เธอดูมีความสุขเป็นอย่างมาก
“ลูกเขยของฉันเชื่อฟังจริงๆ! งั้นแม่ต้องขอบคุณมากนะ เฉียวเฉียว ลูกแต่งงานกับสามีที่ดีจริงๆ!”
เมื่อพูดจบ คุณแม่เสิ่นกลัวว่าเสิ่นเฉียวจะเข้ามาแย่งเงินไป เธอรีบถอยหลังแล้วพูด “แม่ยังมีธุระด่วน แม่ไปก่อนนะ วันหลังค่อยมาเยี่ยมพวกคุณใหม่”
หลังจากที่คุณแม่เสิ่นเดินข้ามตรอกถนนออกไปแล้วอยู่ๆก็นึกขึ้นมาได้
น่าแปลก เสิ่นเฉียวแต่งงานกับคนพิการไม่ใช่หรอ? ทำไมผู้ชายคนนั้นในเมื่อสักครู่ถึงยืนได้?
ช่างมันเถอะ ยังไงซะได้สามแสนหยวนมาแล้ว หลังจากนี้อยากจะทำอะไรก็ได้ไม่ใช่หรอ?
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่