เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1619

บทที่1618 ไม่ไปแน่นอน

ถางหยวนหยวนไม่อยากไป และไม่อยากทำอะไรที่ขัดใจตัวเอง

เธอตั้งใจครุ่นคิดและส่ายหน้า

“ฉันไม่อยากไปอยู่ดี”

จางเสี่ยวลู่กับหยวนเย่าหัน?สบตากัน ไม่รู้ว่าถางหยวนหยวนเป็นอะไรกันแน่ แต่สีหน้าจางเสี่ยวลู่เปลี่ยนไปทันที ถ้าถางหยวนหยวนไม่ทำตามใจเธออีก งั้นพวกเธอจะทำดีกับถางหยวนหยวนอีกทำไม?

“ทำไมล่ะหยวนหยวน?” หยวนเย่าหันไม่ใช่คนโมโหร้าย น่าจะอยากได้โอกาสนี้มาก ดังนั้นจึงลองพยายามดูอีกครั้ง

“หยวนหยวน ฉันตั้งใจเชิญเธอไปงานวันเกิดฉัน เหตุผลที่เธอไม่อยากไปคืออะไรล่ะ? บอกฉันได้ไหม?”

ถางหยวนหยวนเม้มปาก ไม่ยอมพูด

จางเสี่ยวลู่กอดอกหรี่ตามองเธอ “มีอะไรเธอก็พูดกันตรงๆได้นะ อย่าอ้ำอึ้งเลย”

คำพูดนี้ทำเอาถางหยวนหยวนแทบระเบิด เธอเงยหน้าขึ้นมาทันที

“ฉันอ้ำอึ้งตรงนี้ คนที่เป็นแบบนั้นคือพวกเธอไม่ใช่หรือไง?”

เมิ่งเข่อเฟยไม่ได้ไปห้องสมุด เธอตั้งใจเดินด้านนอกหลายรอบ รอเวลาสักพัก แน่ใจว่าพักใหญ่แล้ว เมิ่งเข่อเฟยถึงเดินขึ้นบันได ใครจะรู้ว่าพอมาถึงหน้าประตูก็ได้ยินเสียงของถางหยวนหยวน

เสียงดังมาก เมิ่งเข่อเฟยตรงใจหมด

ให้ตายสิ หรือว่าทะเลาะกันแล้ว?

เมิ่งเข่อเฟยอยากจะเปิดประตูเข้าไปทันที แต่ก็นึกอะไรขึ้นได้ เธอหยุดชะงัก ยืนอยู่อย่างนั้นไม่ขยับ ค่อยฟังเสียงด้านในดีกว่า

“พวกเราอ้ำอึ้งงั้นเหรอ?” จางเสี่ยวลู่ยิ้มมองถางหยวนหยวน “พวกเราอ้ำอึ้งยังไง? เธอว่ามาสิ”

“ฉันไม่อยากจะพูดหรอกนะ แต่พวกเราบังคับฉันเองนะ งั้นก็ได้” ถางหยวนหยวนชี้ไปที่หน้าประตู “ก่อนหน้านี้ฉันกลับมา แต่ยังไม่ได้เข้ามา พวกเธอรู้ไหมว่าทำไม?”

ได้ยินแล้ว จางเสี่ยวลู่กับหยวนเย่าหันสีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย พอนึกอะไรขึ้นได้ แต่สองฝ่ายก็ไม่ได้พูดอะไร ยังคงมีความหวังสุดท้ายอยู่

ถางหยวนหยวนหัวเราะ

“คำพูดของพวกเธอ ฉันได้ยินหมดแล้ว บอกว่าวันเกิดอยากให้ฉันไป ที่จริงไม่ใช่ฉันหรอก แต่เป็นพี่ชายฉันต่างหาก ใช่ไหมล่ะ?”

หยวนเย่าหัน “หยวนหยวน เธอ……”

“ไม่ต้องไม่ยอมรับหรอกนะ ฉันได้ยินเองเต็มสองหู ได้ยินชัดเจนด้วยว่าเป็นเสียงพวกเธอสองคน” เธอสูดหายใจฝืดใหญ่ ก็ถึงใจเย็นลง

“ถ้าพวกเธอรังเกียจฉัน ฉันไม่โกรธหรอกนะ ยังไงก็ไม่มีใครที่จะสมบูรณ์แบบหรอก แต่ในเมื่อพวกเธอเกลียดฉัน ก็ไม่ควรหลอกใช้ฉัน พูดดีกับฉัน ฉันเลิกเรียนแล้วก็ไปส่งของขวัญให้พวกเธอ แม้ฉันจะไม่ชอบที่พวกเธอส่งของขวัญให้พี่ชาย แต่ในเมื่อเป็นเพื่อนร่วมหอ คำขอของพวกเธอฉันก็ช่วยได้เสมอ”

พูดถึงสุดท้าย ถางหยวนหยวนก็ก้มหน้าลง “ฉันคิดว่า พวกเธอคิดว่าฉันเป็นเพื่อนเสียอีก”

ไม่คิดว่าจะหลอกใช้กันแบบนี้

ถางหยวนหยวนนึกอะไรขึ้นได้ โลกของผู้ใหญ่วุ่นวายจัง อยากจะกลับไปในช่วงประถมมัธยมต้น มีความสุขทุกอย่าง คนรอบข้างไม่มีใครว่าเธออ้วน ไม่มีใครว่าเธอขี้เหร่ หลอกใช้เธอ

“นี่ก็เป็นเรื่องที่เธอบอกว่าอ้ำอึ้งงั้นเหรอ?” จางเสี่ยวลู่รู้สึกไม่พอใจกับที่เธอพูดมา เข้าไปบีบคางเธอไว้ยกหน้าเธอขึ้นมาพูดว่า “ถางหยวนหยวน เธอเข้าใจอะไรผิดไปหรือเปล่า? พวกเราไม่ได้พูดต่อหน้าเธอ ก็เพื่อไม่อยากให้เธออึดอัด พวกเราเป็นห่วงความรู้สึกเธอแบบนี้ เธอยังกล้าว่าพวกเราอ้ำอึ้งอีกงั้นเหรอ? ถ้าไม่ใช่เพราะพี่ชายเธอ เธอคิดว่าพวกเราจะเป็นห่วงความรู้สึกเธองั้นเหรอ?”