เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1646

บทที่1645 พี่สะใภ้

เป้าหมายของเสี่ยวโต้วหยาไม่สำเร็จ เธอส่ายหน้าอย่างเสียใจ

“พี่สะใภ้ พี่สะใภ้ที่ดี ถ้าพี่ตอบตกลงหนู หนูจะรายงานเรื่องพี่ชายทุกอย่างให้เลยเป็นไง?”

ถางหยวนหยวนเม้มปาก พูดอย่างจริงจัง “ไม่ต้อง พี่รู้เรื่องเขาทุกอย่าง”

“พี่ไม่รู้หรอ”

“น่าจะรู้ทั้งหมดนะ”

ทั้งสองตระกูลไปมาหาสู่กันอย่างสนิทสนม ทำไมถางหยวนหยวนจะรู้เรื่องของยู่ฉือยี่ซู?

“งั้นพี่รู้เรื่องที่อาทิตย์ก่อนมีเพื่อนผู้หญิงของพี่ชายมาหาที่บ้านไหม?”

ฟังจบ ถางหยวนหยวนสีหน้าเปลี่ยนเล็กน้อย “เพื่อนผู้หญิงมาหาพี่ชายเธอ?”

พอเห็นสีหน้าของเธอ เสี่ยวโต้วหยาก็รู้ทันทีว่าตัวเองยั่วสำเร็จ เธอยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ “ดูเหมือนพี่ก็ไม่ได้รู้ไปสักทุกเรื่องนะคะ พี่หยวนหยวน พี่อยากรู้ไหมว่าผู้หญิงคนนั้นมาหาพี่ชายหนูทำไหม?”

จะเพราะอะไรได้อีกหล่ะ?

ถางหยวนหยวนนึกไม่ออกเลยแม้แต่นิดเดียว อาจจะเป็นเพราะชอบยู่ฉือยี่ซู แล้วไปหาถึงที่บ้านของเขาหล่ะมั้ง

“เห้อ ต้องโทษที่พี่ชายหนูหล่อเกินไป มีผู้หญิงหลายคนชอบเขา วันๆก็วิ่งมาหาถึงบ้าน หนูรู้สึกประตูหน้าบ้านหนูอีกนิดก็น่าจะถล่มแล้วนะเนี่ย”

ถางหยวนหยวนเบิกตากว้าง

“เธอหมายความว่าไม่ได้มีเพื่อนผู้หญิงแค่หนึ่งคน?”

“แน่นอนว่าต้องมากกว่าหนึ่งสิ พี่ชายหนูเป็นที่หมายปองขนาดไหนใช่ว่าพี่จะไม่รู้ จะมีผู้หญิงแค่คนเดียวมาหาพี่ชายหนูได้ยังไง?”

“แล้วต่อจากนั้นหล่ะ? พี่ชายเธอ......”

“ถ้าพี่อยากรู้เรื่องต่อจากนั้น ก็ยอมตกลงก่อนค่ะ”

ถางหยวนหยวนไม่ได้พูดต่อ

เสี่ยวโต้วหยาก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ แล้วนั่งจ้องตาเธอเงียบๆอยู่แบบนั้น ตอนนี้เกมส์ที่จะเล่นก็คือสงครามประสาท ใครแกร่งกว่ากัน คนนั้นก็ชนะ

หนึ่งนาที สองนาที

ถางหยวนหยวนเป็นฝ่ายก้มหัวลงก่อน ถามเสียงอ่อนว่า “จากนั้นหล่ะ?”

เสี่ยวโต้วหยากลั้นอารมณ์ไว้อย่างนาน นึกว่าถางหยวนหยวนจะไม่ให้ความสนใจเสียแล้ว ไม่คิดว่าสุดท้ายก็ถามออกมาก่อน เธอยิ้มออกมาอย่างทันที

“หนูเดาไว้แล้วว่าพี่ทนไม่ถึงสามนาทีหรอก ตั้งแต่เล็กจนโตพี่ก็เป็นแบบนี้ตลอดเลยพี่หยวนหยวน”

ทั้งคู่รู้จักกันมมาตั้งหลายปี ถึงแม้เสี่ยวโต้วหยาจะอายุน้อยกว่าถางหยวนหยวนนิดหน่อย แต่นิสัยของเธอแตกต่างจากถางหยวนหยวนโดยสิ้นเชิง หากเอาสัตว์มาเปรียบเทียบกับทั้งสองหล่ะก็

เสี่ยวโต้วหยาน่าจะเป็นจิ้งจอกจอมเจ้าเล่ห์ ส่วนถางหยวนหยวนก็คือกระรอกน้อยแสนน่ารัก

ฉะนั้นเสี่ยวโต้วหยาเข้าใจถางหยวนหยวนอย่างแน่นอน ส่วนถางหยวนหยวนไม่น่าจะเข้าใจเสี่ยวโต้วหยาสักเท่าไหร่

แบบนี้ยิ่งทำให้เสี่ยวโต้วหยาจับทางได้ไม่ใช่หรือไง นี่ก็จับทางได้แล้วไม่ใช่หรือไง?

ถางหยวนหยวนเพิ่งจะรู้ตัว เธอยื่นมือออกไปหยิกแก้มของเสี่ยวโต้วหยาทีหนึ่ง “เธอนะ เอาแต่แกล้งพี่นะ”

“โอ้ย ยังไงอนาคตก็คนบ้านเดียวกัน พี่ก็ยอมให้หนูหน่อยสิ หนูจะเตรียมชุดเอง วันงานถ่ายรูปกันโอเคไหม?”

รู้สึกว่าถ้าไม่ตอบตกลงคงโดนเธอตามตื๊อทั้งวัน ถางหยวนหยวนไม่ได้พูดอะไรต่อ จึงพยักหน้าตอบ

หลังจากที่เสี่ยวโต้วหยาได้สิ่งที่ต้องการ ก็พูดแต่สิ่งดีๆให้ถางหยวนหยวนเป็นกอง จากนั้นก็อยากจะปลีกตัวก่อน

ถางหยวนหยวนดึงเธอเอาไว้ “รอก่อน”

“ทำไมคะพี่สะใภ้”

“เธอยังไม่ได้บอกเลยว่าต่อจากนั้นเกิดอะไรขึ้น?”

สิ่งที่เธอสนใจก็คือเรื่องนี้ไง เสี่ยวโต้วหยาทำไมไม่พูด?

“โอ้ยพี่สะใภ้คะ พี่โง่หรือเปล่า? เรื่องต่อจากนั้นแน่นอนว่าไม่มีสิคะ ถ้ามีเรื่องราวต่อจากนั้นหล่ะก็ หนูจะเรียกพี่ว่าพี่สะใภ้หรอคะ? เห้อ พี่นี่บ๊องได้น่ารักจริงๆเลย ก็ว่าทำไมพี่ชายหนูถึงชอบ”

ถางหยวนหยวน：“……”