เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1660

บทที่1659 ฝืนรับไว้

โทรศัพท์แบตหมดแล้ว ถางหยวนหยวนจึงต้องหาแบตเตอรี่สำรองในลิ้นชักเพื่อชาร์จแบตโทรศัพท์

เล่นมาทั้งวันแล้ว ตอนนี้เหนื่อยมากจริงๆ

ถางหยวนหยวนวางโทรศัพท์ลง ไม่นานก็หลับทันที ไม่มีเวลาไปคิดเรื่องอื่นเลย

จากนั้นตอนกลางดึกถางหยวนหยวนก็ฝัน ในความฝันก็กลับไปในตอนที่เรียนมัธยมต้นกับเมิ่งเข่อเฟย ทั้งสองมีความสุขมาก เป็นเพื่อนสนิทที่ดีต่อกัน พวกเธอนัดกันไว้ว่าจะไปดื่มชานม กินปิ้งย่าง ดูหนังด้วยกัน

ต่อมาเรื่องก็เปลี่ยนตาลปัตรหมด เมิ่งเข่อเฟยสะบัดเธอออกไปอย่างแรง

“ถางหยวนหยวน พวกเราไม่ได้เป็นเพื่อนกันอีกแล้ว!”

“ทำไมล่ะ?” ถางหยวนหยวนไม่เข้าใจ รีบถามในความฝัน แต่ว่าเมิ่งเข่อเฟยยังคงไม่ให้คำตอบกับเธอ หันหน้ากลับไปอย่างแรงและเดินออกไปโดยไม่ลังเล ระหว่างนั้นยังไม่หันหน้ากลับมาอีกด้วย

ถางหยวนหยวนวิ่งตามอยู่ด้านหลัง สุดท้ายก็ตามไม่ทัน จนกระทั่งเมิ่งเข่อเฟยหายไปต่อหน้าต่อตาตัวเอง

ถางหยวนหยวนตื่นขึ้นมา หัวใจเต้นเร็วมาก หมอนที่ตัวเองนอนก็เปียกไปกว่าครึ่ง น้ำตาไหลอาบแก้มเธอไม่หยุด

เธอรู้สึกใจหายวูบ ถางหยวนหยวนมองไปด้านนอก เห็นว่าฟ้าเริ่มสว่างแล้ว

เธอนั่งอยู่อย่างนั้นนานมาก ถึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเวลา

หกโมงแล้ว

เธอนอนนานขนาดนี้เลยเหรอ ถางหยวนหยวนเปิดอ่านข้อความ เมิ่งเข่อเฟยยังไม่ส่งข้อความมาหาเธอเลย บทสนทนาใหม่ล่าสุดก็ยังคงค้างอยู่ที่คำพูดก่อนหน้านี้

ไม่ได้ ถางหยวนหยวนยังคิดไม่ออก เธอต้องถามให้ได้ว่าทำไมเฟยเฟยทำแบบนี้กับตัวเอง

ดังนั้นเธอจึงเปิดหน้าข้อความของเธอกับเมิ่งเข่อเฟยออก สุดท้ายกดเข้าไปก็พบว่าเป็นข้อความที่ตัวเองส่งไปทั้งหมด จึงล้มเลิกความคิดนี้ไป

ที่จริงไม่ว่าจะมิตรภาพ หรือความรัก ยังไงก็มีแค่คนคนเดียวเท่านั้นที่ยอมออกแรงแต่ก็ยังไม่พอ เธอแสดงออกมาแล้วว่าไม่อยากเป็นเพื่อนกับตัวเองอีก งั้นเธอไปหาอีก ก็คงเป็นการตอแยเปล่าๆ

คิดถึงตรงนี้ ถางหยวนหยวนก็ล้มเลิกความคิดที่จะส่งข้อความไป

เธอกดรูปประจำตัวของเมิ่งเข่อเฟย อยากเห็นรูปคู่เมื่อก่อนของทั้งสอง

พอกดเข้าไปแล้ว กลับเห็นว่าในนั้นว่างเปล่า ตัวเองดูหน้าโปรของเธอไม่ได้อีกแล้ว

ภาพนี้ ทำเอาถางหยวนหยวนรู้สึกสะเทือนขวัญอย่างมาก

ในวันที่เป็นผู้ใหญ่ เธอก็คิดอย่างให้เธอมาร่วมงานด้วยกัน ออกแบบชุดให้เธอ สุดท้ายเธอกลับจากตัวเองไปแบบนี้ง่ายๆ ยิ่งไปกว่านั้นยังไม่อยากเป็นเพื่อนกับตัวเองอีก ตอนนี้เธอยังอยากจะส่งข้อความไปถามว่าเพราะอะไรกัน แต่เธอกลับบล็อกตัวเองเสียแล้ว

ไม่สิ แค่บล็อกเท่านั้น หรือว่าลบแล้วนะ?

ถางหยวนหยวนยังไม่ตายใจจึงพิมพ์ข้อความไปหา

“เฟยเฟย?”

ในระบบกลับขึ้นมาตัวเองไม่ใช่เพื่อนกับอีกฝ่ายอีกต่อไป ถ้าจะส่งข้อความก็ต้องเพิ่มเพื่อนกันก่อน

อะไรคือตายใจ?

ก็คงเป็นแบบนี้ ถางหยวนหยวนเห็นข้อความในระบบเด้งขึ้นมา ความเชื่ออะไรกัน ความหวังยังไม่มีเลย

แต่เธอกลับไม่มีความคิดที่จะร้องไห้ แต่แค่จับโทรศัพท์ไว้และนั่งอยู่อย่างนั้น

หรือว่า นี่คือจุดจบที่เฟยเฟยอยากได้สินะ

และตอนนี้สิ่งที่เธอทำได้ก็คือ ไม่ไปรบกวนเธออีก

ถางหยวนหยวนหลับตาลง ทรุดตัวนอนลงเตียงอีกครั้ง

ประมาณแปดโมงกว่า ด้านนอกมีเสียงดังมาก ถางหยวนหยวนไม่ได้หลับลึกมาก ดังนั้นจึงได้ยินอย่างชัดเจน ตอนแรกยังคิดว่ายู่ฉือยี่ซูมาเคาะประตู ไม่คิดว่าผ่านไปสักพักก็เงียบลงแล้ว

จากนั้นโทรศัพท์เธอก็ดังขึ้น เป็นข้อความจากพี่ชาย