เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 177

บทที่176 ทำไมถึงไม่อยากจาก

เสิ่นเฉียวยืนกอดกล่องรอหานเส่โยวอยู่ด้านหน้าประตูบริษัท

ในตอนที่รถของเย่โม่เซินหยุดลง หานเส่โยวก็เปิดประตูรถแล้วเข็นเย่โม่เซินลงมา มองเสิ่นเฉียวด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม “เอ๊ะ เฉียวเฉียว ในมือแกถืออะไรอยู่งั้นเหรอ?”

เสียงเพิ่งจะเงียบลง เสิ่นเฉียวก็รู้สึกได้ถึงสายตาคมปลาบที่มองมาทางตัวเอง

สายตาเย็นชาคู่นั้นของเย่โม่เซินดูมีพิษและน่ากลัวราวกับงูที่แสนเลือดเย็น

ท่าทางแบบนี้ก็แค่รู้ตัว แต่ว่าในสายตาของเย่โม่เซินกลับเหมือนว่าเป็นกล่องที่หวงมากๆใบหนึ่ง

ทั้งๆที่ก็ขึ้นรถไปมือเปล่า ตอนนี้กลับลงมาจากรถพร้อมกับกล่องอีกหนึ่งใบ

นี่มันหมายความว่าอะไร?

เหอะ เป็นผู้หญิงที่ขยันคิดวางแผนจริงๆ

“ไม่มีอะไร” เสิ่นเฉียวถือกล่องไว้แน่นแล้วค่อยพูดขึ้น

หานเส่โยวกลับยิ้มแล้วเข็นเย่โม่เซินมาด้านหน้า ห่างจากเธอไม่มาก เสิ่นเฉียวถึงกลับสามารถสัมผัสได้ถึงความเย็นชาที่มันแพร่กระจายออกมาจากตัวเขาที่กำลังรายล้อมตัวเธอไว้

เธอถอยไปด้านหลังก้าวหนึ่ง อยากจะออกไปจากบริเวณไอเย็นๆนั่นของเขา

“เฉียวเฉียว เป็นของขวัญที่พี่ใหญ่เย่ให้แกอย่างนั้นเหรอ？ เมื่อกี้ตอนที่แกขึ้นรถไป แกไม่ได้ถือกล่องใบนี้เอาไว้นี่？”

ได้ฟัง สีหน้าของเสิ่นเฉียวก็เปลี่ยนไปเป็นหงุดหงิดเล็กน้อย ในใจก็คิด เลิกพูดไปเสียได้ไหม

ดังนั้นเธอเลยทำได้แค่มองไปทางด้านหานเส่โยวแล้วขยิบตา แต่ก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับหานเส่โยว เธอเหมือนกับว่าไม่เข้าใจในสิ่งที่เธอจะสื่อ

เสิ่นเฉียวร้อนใจ แต่ว่าก็ไม่สามารถจะพูดออกมาได้

พอดีกับที่เย่หลิ่นหานจอดรถเสร็จแล้วเดินมาพอดี เขายิ้มบางๆแล้วพูดต่อจากหานเส่โยว

“ไม่ใช่ของอะไรหรอก ผมก็แค่ขอให้เธอช่วยเอาไปให้เพื่อนร่วมงาน”

“ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง ฉันก็นึกว่าพี่ใหญ่เย่ให้ของขวัญแกเสียอีก”พูดถึงตรงนี้ หานเส่โยวก็เม้มปาก สายตานั่น……เหมือนกับลูกแมวที่ขโมยปลาอย่างไรอย่างนั้น ในตอนแรกเสิ่นเฉียวคิดว่าหานเส่โยวไม่เข้าใจสายตาที่ตัวเองส่งไป

ตอนนี้ถึงได้เข้าใจ จริงๆแล้วเธอนั้นตั้งใจ!

เพราะว่า!

หานเส่โยวรู้ว่าคนที่มีความสัมพันธ์กับเธอในคืนวันนั้นก็คือเย่หลิ่นหาน!!!

พอคิดถึงตรงนี้ เสิ่นเฉียวก็มีสีหน้าซีดไปเล็กน้อย เธอหมุนตัวแล้วเอ่ยขึ้น “เข้าไปกันก่อนเถอะค่ะ”

เสร็จแล้วก็รีบเดินออกไปอย่างรวดเร็ว

“นี่มันเกิดอะไรขึ้น?” หานเส่โยวถามขึ้น ทำท่าทางเหมือนกับไม่รู้เรื่องรู้ราว

เย่หลิ่นหานหรี่ตาขึ้นนิดหน่อยแล้วมองเธอ แล้วก็เดินจากไปด้วยเช่นกัน

รอจนพวกเขาไปหมดแล้ว ในตอนที่หานเส่โยวอยากจะเข็นเย่โม่เซินไปด้านหน้า เซียวซู่กลับโผล่มา

“คุณหนูหาน ต่อจากนี้เดี๋ยวผมจัดการเองครับ”

“ไม่เป็นไรค่ะ”หานเส่โยวไม่หลบ แถมยังยืนอยู่ที่เดิม ราวกับว่าไม่ต้องการจะยกหน้าที่เข็นรถเข็นของเย่โม่เซินคืนให้กับเขา

แต่เซียวซู่ไม่มีทางปล่อยให้เป็นแบบที่เธอต้องการ ร่างสูงใหญ่เบียดตัวมา “ไม่ต้องแล้วครับคุณหนูหาน ยังไงเสียคุณก็ไม่คุ้นเคยกับทางเดินในบริษัท ให้ผมจัดการดีแล้วครับ” พูดจบก็ไม่ได้รอให้หานเส่โยวได้ทันตั้งตัวก็เข็นเย่โม่เซินออกไปทันที

หานเส่โยวยืนอึ้งอยู่ที่เดิม เหม่อมองด้านหลังของเซียวซู่

ไม่รู้ว่าเธอเข้าใจผิดไปเองหรือเปล่า เธอคิดว่าเซียวซู่กำลังตั้งตัวเป็นศัตรูกับเธอ!ทำไมล่ะ? เพราะว่าเสิ่นเฉียวอย่างนั้นเหรอ?

เซียวซู่รีบเดินไปด้านหน้า ไม่นานเขาก็ตามเสิ่นเฉียวกับเย่หลิ่นหานทันแล้วเข้าลิฟต์ไป เห็นว่าหานเส่โยวกำลังมา ตัวของเขาก็ขยับเข้าไปในมุมแล้วกดปิดประตูลิฟต์ในทันที

“เลิกพูดได้แล้ว!” สีหน้าของเสิ่นเฉียวเปลี่ยนไปในทันทีอย่างเห็นได้ชัด เอ่ยเตือนหานเส่โยวเสียงแข็ง

รอยยิ้มบนใบหน้าของหานเส่โยวสลดไป แล้วมองเธอนิ่งๆแป๊บหนึ่งแล้วหลุบตาลง “ขอโทษนะเฉียวเฉียว ฉันไม่รู้ว่าแกจะคิดมากขนาดนี้ ไม่อะไรมาก....ก็แค่หลังจากนี้ฉันจะไม่พูดอีก”

แค่เธอขอโทษเสิ่นเฉียวก็รู้สึกว่าเมื่อกี้ตัวเองทำเกินไปหน่อย เลยทำได้แค่อธิบายขึ้น “ฉันไม่ได้โทษแก ก็แค่ที่บริษัทมีคนเยอะ ฉันก็แค่กลัวว่าจะมีคนที่คิดไม่ดีได้ยินเข้า ถึงเวลานั้น....มันก็จะมีเรื่องวุ่นวายที่ไม่จำเป็นเกิดขึ้น”

“ฉันเข้าใจ”

หานเส่โยวมองมือคู่นั้นด้วยความโมโห “แต่ว่าฉันก็แค่หวังดีกับแก แกดูเย่โม่เซินตอนนี้ไม่สนใจแกเลยสักนิด เขาแม้แต่มองยังไม่มองแกเลย แถมเขายังให้แกปูผ้านอนบนพื้นอีก ฉันไม่เข้าใจจริงๆว่าแกทนมาถึงตอนนี้ได้ยังไง”

“ระหว่างฉันกับเขา เราทำข้อตกลงกันไว้”เสิ่นเฉียวถอนหายใจออกมาอย่างไร้หนทาง แววตาก็เหมือนกับดูสับสนขึ้นมา

“ยังไงเสียยังไงก็ใกล้จะครบสองเดือนแล้ว เหลือเวลาอีกแค่ไม่กี่เดือนแล้ว”

“อีกไม่กี่เดือน....." หานเส่โยวเงยหน้าขึ้นมาเตือนเธอ “เฉียวเฉียว ตกลงแกกำลังคิดอะไรอยู่? อย่าบอกนะว่าแกจะรอจนถึงครบกำหนดเวลาแล้วค่อยไปจากเย่โม่เซินอ่ะ?”

“ไม่..... ได้เหรอ?”จริงๆแล้วเสิ่นเฉียวเองก็ไม่รู้ว่าตัวเองกำลังคิดอะไรอยู่ แต่ว่าถ้าให้เธอจากไปในตอนนี้

ในใจของเธอก็มีความรู้สึกเล็กๆที่ไม่อยากจะจากไป

ทำไมถึงไม่อยากจากไป แม้แต่ตัวเธอเองก็ไม่รู้

“ได้อะไร?”หานเส่โยวพอได้ยินก็ร้อนรน “เฉียวเฉียวตกลงแกรู้หรือเปล่าว่าผ่านไปอีกสี่เดือน ถึงตอนนั้นท้องแกก็จะนูนออกมาแล้ว ถ้าเกิดแกอยากจะไปจากเย่โม่เซินล่ะก็ ถึงตอนนั้นทุกคนก็คงทางว่าเด็กในท้องของแก.....เป็นลูกของเย่โม่เซินน่ะสิ!”

“.....อย่างนั้นเหรอ?”

“อย่างที่ฉันบอก แกควรจะรีบไปจากเย่โม่เซินเร็วๆ คบกับพี่ใหญ่เย่ ฉันรู้ว่าแกไม่อยากจะพูด ฉันช่วยไปพูดแทนแกได้นะ！”

ลิฟต์มาถึงพอดี หานเส่โยวก็ออกไปในทันที เสิ่นเฉียวตกใจจนหัวใจแทบจะหยุดเต้น รีบพุ่งตัวไปขวางเอาไว้ด้านหน้า “เส่โยวแกอย่าเพิ่งวู่วาม เรื่องนี้ต้องค่อยใช้เวลาคิด”

“ต้องคิดพิจารณาอะไรอีก? ฉันรอได้ เขารอได้ แต่ว่าเด็กในท้องของแกรอได้หรือเปล่า? เฉียวเฉียว ทำไมแกถึงได้ปฏิเสธคำแนะนำของฉันตลอด? แกไม่อยากจะไปจากเขาตั้งแต่แรกแล้วใช่ไหม? แกชอบเขาเข้าแล้ว? ใช่ไหม?”