เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 18

บทที่18 คุณว่าใครป่าเถื่อน

เซียวซู่ติดตามเย่โม่เซินมาเป็นเวลานานแล้ว การกระทำของเย่โม่เซินเมื่อครู่นั่นมันทำให้เห็นได้ชัดเลยว่า…

เขาไม่กล้าคาดเดาอะไรทั้งนั้น แต่ว่ามีบางเรื่องที่ควรหรือไม่ควรทำนั้น เขารู้สึกว่าตัวเองพอจะคาดการณ์เอาได้

เย่โม่เซินจ้องเสิ่นเฉียวอยู่เป็นเวลานาน จนในที่สุดก็เกิดการตอบสนอง

แสร้งทำเป็นน่าสมเพชแล้วยังไง เด็กนั่นก็ไม่ใช่ของเขาเย่โม่เซินสักหน่อย!

เด็กไม่รู้หัวนอนปลายเท้าคนหนึ่ง ไม่คู่ควรแก่ความสงสารเห็นใจ!

สายตาเย่โม่เซินตกไปยังใบหน้าเขา เต็มไปด้วยความบังคับขู่เข็น “คุณพูดอะไรน่ะ”

“เปล่า ไม่มีอะไรครับ ถ้าอย่างนั้นก็ตามเดิมเนอะ”

“อื้อ”

เอาล่ะ เซียวซู่เข้าใจแล้ว ไม่อยากให้ผู้ชายคนอื่นเห็นเธอนั่นเป็นเรื่องหนึ่ง ส่วนที่ว่าจะเก็บเด็กคนนี้เอาไว้รึไม่นั้นก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง

“พวกคุณมือไม้ให้มันคล่องแคล่วสักหน่อย ไปหาเปลมายกเธอไปซะ จากนั้นก็พาไปส่งที่คุณหมอสุยไป”

“ครับ!”

หลังจากมีคนยกเสิ่นเฉียวไปแล้ว ในห้องผู้ป่วยก็เหลือเพียงแค่เซียวซู่และเย่โม่เซินสองคนเท่านั้น

เซียวซู่มองตามแผ่นหลังของเขา ลังเลอยู่เป็นเวลานาน ก่อนที่จะถามออกมาเบาๆ “คุณชายเย่ ผมพาคุณไปไหมครับ”

“อื้อ”

สิบห้านาทีผ่านไป คุณหมอสุยเดินออกมาจากห้องผ่าตัด มีเหงื่อเย็นปรากฏอยู่บนหน้าผากเขาอยู่บ้าง

“เรียบร้อยแล้วเรอะ” เย่โม่เซินหรี่ตาแคบลงจ้องมองอย่างเป็นอันตราย

คุณหมอสุยกล่าวอย่างอับอายว่า “คุณชายเย่ มีเรื่องบางอย่างผมคิดว่าควรจะบอกกับคุณให้รู้ล่วงหน้าก่อน”

เซียวซู่ซึ่งยืนอยู่เบื้องหน้าเย่โม่เซินนั้นค่อนข้างหยาบคาย เมื่อเขาได้ยินก็พูดขึ้นมาว่า “มีเรื่องอะไรก็บอกมาตรงๆเลย”

“คุณหนูเสิ่นผนังมดลูกด้านในบางมาก ถ้าหากว่าทำแท้งล่ะก็ อาจจะทำให้เกิดการตกเลือกมาก” แต่ว่าคุณหมอสุยรู้ว่าเย่โม่เซินเป็นคนที่พูดคำไหนคำนั้น ดังนั้นเขาจึงได้มาพูดถึงประเด็นนี้เอาตอนก่อนจะเริ่มผ่าตัด “ถ้าหากว่าตัดสินใจผ่าตัดล่ะก็ คุณชายเย่จะต้องเซ็นหนังสือยินยอมผ่าตัด หรือว่าคุณชายเย่จะต้องการเวลาคิดพิจารณาอีกสักหน่อย ว่าจะทำการผ่าตัดต่อไปหรือไม่…”

พอได้ยิน เย่โม่เซินก็ทำหน้ามุ่ย “ตกเลือกอย่างนั้นรึ”

เย่โม่เซินพยักหน้า

เย่โม่เซินเม้มปาก “จะตายไหม”

คุณหมอสุยกระแอมหนึ่งเสียง สีหน้ามีอาการอึกอักเล็กน้อย “มันจะเป็นอันตรายอย่างมาก”

บรรยากาศโดยรอบนิ่งเงียบไปหลายวินาที ที่อีกข้างหนึ่งของกำแพง เย่โม่เซินราวกับเห็นว่าผู้หญิงคนนั้นกำลังปกป้องลูกต่อหน้าตนเองอยู่ น้ำตาของเขาเอ่อล้นออกมาจากดวงตา เสียงวิงวอนขอร้องเบาๆ “ขอร้องคุณล่ะ…”

นิ้วของเขาขยับ ริมฝีปากอันเรียวบางของเย่โม่เซินเม้มแน่น

“คุณหมอสุย คุณชายเย่ของเราเป็นคนอย่างไรคุณยังไม่รู้อีกยังไม่รู้อีกหรือ คำถามแบบนี้คุณยังต้องมาถามอีก การผ่าตัดแน่นอนว่าต้อง…”

“ยกเลิก!”

เซียวซู่ยังพูดไม่ทันจบ เย่โม่เซินก็โพล่งขึ้นมากลางคัน

เซียวซู่ชะงักไปเบาๆ เอาลดศีรษะลงมองเย่โม่เซินอย่างไม่เชื่อสายตา

“เออะ คุณชายเย่”

“คุณชายเย่ นี่มันเรื่องอะไรกัน เซียวซู่...ไม่ค่อยเข้าใจ!”

…

เสิ่นเฉียวรู้สึกว่าตัวเองหลับไปนานมาก เธอฝันได้น่ากลัวมาก ใบรับรองที่เธอฝากหานเส่โยวหาคนทำให้นั้นถูกหานเส่โยวจับได้ จากนั้นยังถูกบังคับให้ไปโรงพยาบาล จากนั้นเด็กก็ถูกดูดออกมาเป็นก้อนเลือด

“อ้า！” เสิ่นเฉียวร้องอุทานออกมา จากนั้นอยู่ๆก็ลุกพรวดพราดขึ้นจากเตียง

เธอเอื้อมมือออกมากุมที่ท้องน้อยโดยสัญชาตญาณ เหงื่อเย็นยะเยือกผุดขึ้น

เธอมองไปรอบๆทั้งสี่ทิศ ท้องฟ้าเริ่มสว่างแล้ว ฉากรอบๆเริ่มจะคุ้นตา มันคือห้องนอนของเย่โม่เซิน

เธอพยายามระลึกถึงเรื่องเมื่อคืน เสิ่นเฉียวเด้งตัวออกจากผ้าห่มและลุกขึ้นยืน ลูกของเธอหลุดไปแล้วใช่รึเปล่า

“ร้องโวยวายทำบ้าอะไร” เสียงเย็นยะเยือกทำเอาฝีเท้าเสิ่นเฉียวหยุดนิ่งอยู่กับที่ เธอหันกลับไปมองยังที่มาของเสียงนั้น เซียวซู่กำลังเข็นเย่โม่เซินเข้ามา

พอเห็นเขา เสิ่นเฉียวก็โมโหจนหูดับ เธอคว้าหมอนที่อยู่ติดกับตัวขึ้นมาแล้วปามันใส่เขาในทันที