เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 213

บทที่212 เธอไม่เสียใจจริงๆ หรอ

“เข้ามาใกล้หน่อย”

เสิ่นเฉียวก็ก้าวเล็กๆ ขึ้นมาอีกก้าวเดียว “คุณชายเย่？”

เย่โม่เซินมองไปที่ผู้หญิงที่อยู่ห่างจากตัวเองไป7-8ก้าว ความเยาะเย้ยในใจก็เริ่มขยายใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ “ฉันให้เวลาเธอ5วินาที เธอต้องเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าฉันเดี๋ยวนี้”

“5”

“4”

เสิ่นเฉียวเงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็วแล้วมองไปที่เย่โม่เซิน ไม่คิดว่าเขาจะนับด้วย เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แล้วสุดท้ายในตอนที่เขานับเลขสุดท้ายนั้นเสิ่นเฉียวก็เดินเข้าไปหยุดอยู่ตรงหน้าเขา

แล้วเสียงก็หายไป ทันใดนั้นลมปราณของเย่โม่เซินก็เปลี่ยนเป็นเย็นยะเยือกทันที “ผู้หญิงที่แต่งงานครั้งที่สองคนนี้ กล้าให้ฉันรองั้นหรอ! ”

สีหน้าของเสิ่นเฉียวค่อยๆ เปลี่ยนไป “คุณชายเย่ ฉัน……โอ๊ย”

เธอยังไม่ทันจะพูดจบ ข้อมือของเธอก็ถูกจับอย่างป่าเถื่อน วินาทีถัดมาเธอก็โดนเย่โม่เซินออกแรงดึงไปกอดไว้ในอ้อมแขน บีบคางเธอ แล้วก็จูบอย่างรุนแรงที่ริมฝีปากของเธอ

“อื้อ……”เสิ่นเฉียวล้มลงในอ้อมแขนของเขา นั่งบนขาของเขา ทั้งร่างกายของเธอถูกปกคลุมด้วยลมหายใจของผู้ชายที่เอาแต่ใจ

โดยเฉพาะช่องปากของเธอ มันเต็มไปด้วยริมฝีปากและลิ้นของเขา เย่โม่เซินจูบอย่างรุนแรงมาก ครอบครองทุกส่วนในปากของเธออย่างรุนแรง ดูดซับความหวานของเธอ ในขณะเดียวกันก็ฉกฉวยเอาลมหายใจของเธอไปด้วย

เธออยากจะขัดขืน แต่ว่าขยับไม่ได้ ก็เลยได้แต่ปล่อยให้เขาทำตามความต้องการไปแบบนั้น

น่าจะผ่านไปประมาณหลายนาที จู่ๆ เย่โม่เซินก็ถอนริมฝีปากและลิ้นของตัวเองออก บีบคางของเธอแล้วก็จ้องริมฝีปากสีแดงสดของเธออย่างดุเดือด

“หรือว่าพอฉันไม่ได้ทำอะไรกับเธอหน่อย เธอก็เลยลืมสถานะของตัวเองไปยังงั้นหรอ? ”

ถึงแม้ว่าเขาจะจูบอย่างแรง แต่ว่าเสิ่นเฉียวไม่ได้สูญเสียสติปัญญาของตัวเองไป น่าจะเพราะว่ามันไม่ได้นานเท่าไหร่ เธอก็เลยยังครองสติตัวเองไว้ได้

เสิ่นเฉียวจ้องตาเย่โม่เซิน ดวงตาสีหมึกของเขาลึกดั่งน้ำทะเล ความโกรธกำลังซัดไปมาเหมือนดั่งคลื่น เสิ่นเฉียวกะพริบตา แล้วก็ตอบด้วยเสียงเบา “แน่นอนว่าฉันรู้สถานะของตัวเองดี”

“ถ้ายังงั้นเธอก็บอกฉันมาสิ ว่าสถานะของเธอคืออะไร? ”

เสิ่นเฉียวหัวเราะเบาๆ “คุณชายเย่ ทำไมสิ่งที่คุณถามฉันคุณไม่ถามตัวเองเอาล่ะ? ในใจของคุณ คิดว่าฉันอยู่ในสถานะอะไรฉันก็อยู่ในสถานะนั่นแหละ”

เย่โม่เซิน：“……”

สมควรตาย

นี่เขาก็แสดงอาการโกรธใส่เธอแล้ว เธอยังมีท่าทีไม่กลัวตายอยู่อีกงั้นหรอ?

“ยัยผู้หญิงที่แต่งงานสองคน นี่เธอกำลังบีบให้ฉันโกรธเธออยู่ยังงั้นหรอ? ” เขาพูด แล้วมือของเย่โม่เซินก็บีบไหล่ของเธอแน่น แค่ออกแรงเพียงนิดหน่อย แต่ว่าเสิ่นเฉียวก็ขมวดคิ้วเพราะความเจ็บปวด ริมฝีปากสีชมพูของเธอขยับ เหมือนกับว่าอยากจะร้องออกมา

สายตาที่คมกริบของเย่โม่เซินจ้องหน้าเธอ “ทำไม? ต่อให้เป็นแบบนี้ เธอก็ยังจะทำท่าทางเหมือนไม่กลัวตายอยู่ยังงั้นหรอ? ”

ทันใดนั้นเสิ่นเฉียวก็ตั้งสติกลับมาได้ ที่แท้เขากำลังยั่วยุเธอ แต่ว่าน่าเสียดายที่เธอได้ตัดสินใจตั้งแต่แรกแล้ว เธอหลับตาและพูดเบาๆ ว่า “ถ้าเกิดว่าคุณชายเย่ได้ระบายพอแล้ว จะปล่อยฉันได้รึยังคะ? ”

หลังจากเงียบไปนาน เย่โม่เซินก็อดทนเก็บความโกรธไว้ไม่ไหว “ปล่อยงั้นหรอ? ตลอดชีวิตนี้ไม่มีทางเป็นไปได้หรอก”

สิ้นเสียง มือหนาของเขาก็ยกเสื้อผ้าของเธอขึ้น การเคลื่อนไหวที่ป่าเถื่อนทำให้เสิ่นเฉียวทนไม่ไหว เธอจับมือที่ไร้มารยาทของเขาไว้ “นายจะทำอะไร? ”

เย่โม่เซินประเมินเสิ่นเฉียวที่อยู่ตรงหน้าของเขา พอเห็นว่าใบหน้าสีขาวของเธอเริ่มมีสีหน้ากังวลขึ้นมา เขาก็ถามออกมาอย่างเลวร้าย “ตอนนี้ถึงพึ่งจะกลัวงั้นหรอ? เมื่อกี้ไม่ได้สนใจไม่ใช่หรอ? ฉันก็เลยนึกว่าเธอไม่สนใจอะไรเลย”

“……” เสิ่นเฉียวหอบเบาๆ จับมือของเขาไว้ไม่ให้ขยับ “คุณชายเย่ ฉันยังมีงานอีกหลายอย่างให้ต้องสะสาง ฉัน……”

“ไม่ต้องพูดเรื่องพวกนี้” มือของเย่โม่เซินเริ่มออกแรง ต้องการที่จะดึงเสื้อผ้าของเธอขึ้นอีกครั้ง เสิ่นเฉียวหายใจหอบอย่างกังวล “เย่โม่เซิน！”