เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 216

บทที่215 เรียกได้ว่าฉันกับเขาไม่ได้มีความรู้สึกอะไรก็ได้

หลังจากพูดออกไป รอยยิ้มบนใบหน้าของเสี่ยวเหยียนก็แข็งทื่อทันที เธอมองหน้าเสิ่นเฉียวอย่างกระอักกระอ่วน “เพราะฉะนั้น……เธอหมายความว่าเธอไม่ได้อยากจะมาหาฉันเพื่อมาคืนดีกับฉันงั้นหรอ? ถ้ายังงั้นของขวัญของฉัน……”

“ฉันไม่รู้เลย ถ้าเกิดว่าฉันไม่มี บางที……ฉันก็อาจจะไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าเธอทำอะไรพวกนี้ ขอโทษนะ……”

เสี่ยวเหยียนยืนอยู่อย่างงุนงง ทันใดนั้นตาของเธอก็แดงขึ้นมาทันที หลังจากนั้นเธอก็เช็ดอย่างแรง แล้วก็หัวเราะเยาะเย้ยตัวเอง “ฉันโง่มากเลยใช่มั้ย? ในสายตาของเธอ ฉันเป็นคนที่พูดเรื่องที่ไม่ดีของคนอื่นใช่มั้ย? ตอนเริ่มแรกฉันไม่ดีกับเธอ แถมยังหยิ่งมาก แต่หลังจากนั้นฉันก็รู้ว่าฉันเข้าใจเธอปิดไป ก็เลยอยากจะเป็นเพื่อนที่ดีกับเธอเพื่อชดใช้ แต่ว่าตอนนี้……เรื่องทั้งหมดนี้เป็นเพราะว่าฉันดึงดันใช่มั้ย? ”

“เปล่า” เสิ่นเฉียวส่ายหน้าเพื่อปฏิเสธ “เธอดีกับฉันมาก เรื่องนั้น……ฉันใจแคบเกินไปเองแหละ พวกเราดีกันเถอะ”

เสี่ยวเหยียนมองเธออย่างเศร้าใจ ไม่ได้พูดอะไร

เสิ่นเฉียพยายามกลั้นน้ำตาของตัวเองไว้ “เธอยอมมั้ย? ”

เสี่ยวเหยียนไม่ได้พูดอะไรอยู่นาน เสิ่นเฉียวก็ได้แต่หรี่ตาลง “ถ้ายังงั้นก็ได้ ถ้าเกิดว่าเธอไม่ยอม งั้นฉัน……”

“เสิ่นเฉียว สรุปแล้วเธอหมายความว่ายังไงกันแน่เนี่ย? เรื่องนี้ฉันเป็นคนเจ็บปวดมาโดยตลอดละ เธอบอกว่าจะดีกับฉัน จะไม่เกลี้ยกล่อมฉันหน่อยหรอ? แค่พูดไม่กี่ประโยคแล้วฉันไม่ตกลงก็จะไปแล้วหรอ? สรุปแล้วเธออยากจะดีกับฉันจริงๆ รึเปล่า? ”

เสิ่นเฉียวหยุดเดิน แล้วก็หันมามองหน้าเธอ

เสี่ยวเหยียนเม้มปาก ตาแดงเหมือนกับกระต่าย “เธอต้องเลี้ยงข้าวกลางวันฉัน”

เสิ่นเฉียวพยักหน้า “ได้ ได้สิ”

“ตอนเลิกงานเธอต้องไปชอปปิ้งเป็นเพื่อนฉัน ชดเชยความผิดพลาดในช่วงนี้”

“ได้”

หลังจากเสิ่นเฉียวรับปากเธอหลายๆ เรื่อง สุดท้ายเสี่ยวเหยียนก็คลี่ยิ้มออกมา

เสิ่นเฉียวเองก็จนปัญญาแล้ว ยัยเด็กเสี่ยวเหยียนคนนี้นี่มีจิตใจบริสุทธิ์จะตาย คำขอของเธอก็เหมือนกับว่าเป็นคำขอที่เด็กใช้ขอผู้ใหญ่ เสิ่นเฉียวคิดในใจว่า ที่จริงแล้วเธอก็แค่มีนิสัยเหมือนเด็ก ไม่ได้มีเจตนาร้ายอะไร ต่อไปถ้าเธออยากจะพูดอะไร……เธอก็จะฟังไปด้วยปล่อยไปด้วยแล้วกัน

หลังจากทั้งสองคนดีกัน โรงอาหารของบริษัทก็กลับมาเห็นพวกเธอเดินเข้าเดินออกด้วยกันอีกครั้ง นิสัยของเสี่ยวเหยียนไม่ได้เปลี่ยนเลย พึ่งจะดีกับเสิ่นเฉียวได้ไม่กี่ชั่วโมงก็อดไม่ได้ที่จะเริ่มนินทา เริ่มแรกก็ถามเรื่องเธอกับเย่โม่เซิน

“เธอกับคุณชายเย่เป็นยังไงกันบ้าง? การปรากฏตัวของผู้หญิงคนนั้นไม่ได้กระทบต่อความสัมพันธ์ของพวกเธอใช่มั้ย? ”

เสิ่นเฉียวตักน้ำซุปใส่ชาม คิดอยู่ครู่หนึ่ง หลังจากนั้นก็เงยหน้าขึ้นมาถามเธอ “เธอนี่สนใจเรื่องระหว่างพวกเรามากเลยใช่มั้ย? ”

เสี่ยวเหยียนพยักหน้าอย่างแรง “ยังต้องบอกอีกหรอ? การเป็นห่วงเกี่ยวกับเหตุการณ์ในชีวิตของเพื่อนคือเรื่องใหญ่นะ มันเป็นเรื่องที่ฉันควรทำ”

“ถ้ายังงั้นก็ได้ ตอนนี้ฉันจะบอกเธอ ว่าระหว่างฉันกับคุณชายเย่เรียกได้ว่าไม่มีความรู้สึกอะไรก็ได้ เธอเชื่อมั้ย? ”

เสี่ยวเหยียนมองเธอด้วยความงุนงงอยู่นาน หลังจากนั้นก็เบิกตาโพลง “ถ้ายังงั้นพวกเธอจะแต่งงานกันทำไม? เขาพิการนะ ฉันก็นึกว่าเพราะว่าเธอชอบเขา ก็เลย……แต่งงานกับเขา”

พอได้ยินคำว่าพิการ เสิ่นเฉียวก็หน้าบึ้งทันที พร้อมกับแก้ไขให้เธอรู้ “เธออย่าพูดคำว่าพิการออกมาง่ายๆ แบบนี้สิ”

ตอนแรกเสี่ยวเหยียนก็ตะลึง หลังจากนั้นก็เม้มปากแน่น “ไม่ได้ไม่มีความรู้สึกอะไรต่อกันไม่ใช่หรอ? แล้วเธอจะปกป้องเขาทำไม? ” พอพูดถึงตรงนี้ เสี่ยวเหยียนก็เหล่มองเธอ “หรือว่า เขาไม่ชอบเธอ แต่ว่าเธอชอบเขา? ”

พอพูดแทงใจ เสิ่นเฉียวก็ได้แต่เงียบ

เธอไม่ได้แก้ตัวอะไรให้ตัวเอง แล้วก็ไม่ได้พูดอย่างอื่นอีก ได้แต่มองหน้าเธออย่างใจเย็น ตอนนั้นเสี่ยวเหยียนกำ็เข้าใจ แต่ในขณะเดียวกันก็รู้สึกเงิบขึ้น “ไม่ใช่มั้ง? เธอชอบคุณชายเย่จริงๆ หรอ? แต่ว่าเขาไม่ชอบเธอ? ”

“พูดเบาๆ หน่อย” เสิ่นเฉียวเตือน

เสี่ยวเหยียนถึงได้ตั้งสติได้ เธอพยักหน้า แล้วก็พูดเสียงเบา

“ถ้ายังงั้น……เขาไม่ชอบเธอ แล้วเธอทำยังไงล่ะ? ถ้าเกิดว่าเขาไม่ชอบเธอล่ะก็ มันก็ยิ่งอันตรายไม่ใช่หรอ จริงๆ เลย หานเส่โยว……”

“เรื่องนี้เธอไม่ต้องสนใจหรอก เรื่องของความรู้สึกไม่ใช่อะไรที่ใครสามารถควบคุมได้ และอีกอย่างความสัมพันธ์ของพวกเราก็เป็นอะไรที่ซับซ้อนมาก สรุปแล้ว ต่อไปเธอไม่ต้องสนใจเรื่องนี้หรอกนะ”