บทที่217 กลมกะทัดรัด
“ฉันเหรอ? ”เสิ่นเฉียวชะงัก “มันไม่ใช่ที่แกมองอยู่เหรอ? ”
“ฉันมองแทนแกยังไงหล่ะ? ” เสี่ยวเหยียนส่งสัญญาณให้เธอรับต่างหูในขณะที่พนักงานขายก็คอยตามมองอย่างใคร่รู้
สายตาทุกคู่ในร้านจับจ้องมาที่เธอ ใบหน้าของเสิ่นเฉียวซีดเผือด ปฏิเสธขึ้น “ไม่เอาหรอก ฉันไม่ใส่ๆ ”
“ไอ้หยา ถ้าแกไม่ชอบก็คิดซะว่าลองแทนฉันยังไงหล่ะ? วันนี้ต่างหูที่ฉันใส่มามันถอดยาก ดังนั้นแกช่วยลองแทนฉันหน่อยน่า”
เสิ่นเฉียว:“……”
“ลองหน่อยน่า”
เย่โม่เซินที่นั่งอยู่บนรถเข็นได้ยินบทสนทนาของสองสาวก็มองไปที่เสิ่นเฉียวอย่างไม่รู้ตัว
วันนี้เธอใส่เพียงเสื้อยืดสีขาวธรรมดา บวกกับผูกผมหางม้าที่ยาวย้อยถึงเอว มองดูแล้วเป็นผู้หญิงทะมัดทะแมงมีความสามารถ รับกับแก้มขาวที่ขนาบข้างด้วยติ่งหูกลมกะทัดรัด
เขา……เหมือนกับเคยได้ลิ้มรสติ่งหูนั่นมาก่อน มันช่างหวาน อีกทั้งยัง…… นุ่มมากทีเดียว
นานมากแล้วที่ไม่เคยที่จะได้เห็นเธอสวมเครื่องประดับอะไร เขาให้คนไปเตรียมของเหล่านั้นมา แต่เธอก็ไม่ยอมที่จะแตะต้องมัน ร่างทั้งร่างของเธอจึงเปลือยมาโดยตลอด
เย่โม่เซินมองต่างหูคู่นั้น มันกลมกะทัดรัดเหมือนกับติ่งหูของเธอไม่มีผิด ถ้าหากว่า……หูของเธอได้สวมใส่มัน……
เมื่อคิดได้ เย่โม่เซินที่เหม่ออยู่หลายวินาที ก่อนจะเอ่ยปากขึ้นด้วยเสียงที่ค่อนข้างแหบแห้ง “ลองสิ”
เขาเองก็อยากดู ว่าเธอใส่ต่างหูคู่นั้นแล้วมันจะเป็นยังไง
เสี่ยวเหยียนนั้นเดิมทีเพียงอยากทดสอบ เมื่อได้ยินเย่โม่เซินพูดแบบนั้นก็กระดี๊กระด๊า รีบจับมือเสิ่นเฉียว “ดูสิคุณชายเย่ยังเอ่ยปากเลย แกลองใส่ดูๆ ”
เสิ่นเฉียวถูกบังคับให้หมดหนทาง จึงรับต่างหูคู่นั้นมา “อ่ะงั้น……ก็ได้”
เธอค่อยๆ หยิบเอาต่างหูที่อยู่ที่ฝ่ามือก่อนจะลองให้มันหน้ากระจก
เมื่อลูกปัดเพชรกลมกะทัดรัดมาประดับที่หูของเธอ ก็พลันรับเข้ากับผิวที่ขาวผ่องของเธอ ขนาดหูที่เป็นสีขาวของเสิ่นเฉียวยังเปลี่ยนกลายเป็นสีชมพูเรื่อขึ้นมา
“สวยมากเลยนะ”เสี่ยวเหยียนพูดอย่างตะลึง จกานั้นจึงกดไหล่ของเสิ่นเฉียวให้หันไปทางเย่โม่เซิน “คุณชายเย่ดูสิ้คะ เฉียวเฉียวใส่แล้วดูเหมาะเหม็งเลยใช่มั้ย? ”
เย่โม่เซินเหลือบตามองต่างหูสีชมพูที่รับเข้าพอดีกับติ่งหูของหญิงสาวก่อนจะทำเสียงอื้ม
“ซื้อเถอะๆ ”เสี่ยวเหยียนแนะนำ
พนักงานดูแลที่ยืนอยู่ข้างๆ ได้ยินแบบนั้นก็พูดอย่างร่าเริง “ใช่ค่ะคุณผู้หญิง ต่างหูคู่นี้เป็นรุ่นใหม่สุดของร้านเราเลยนะคะ สไตล์เป็นเอกลักษณ์แถมยังมีเพียงคู่เดียวด้วย ถ้าคุณชอบก็สามารถซื้อได้เลยค่ะ”
เสิ่นเฉียวมองหน้าเย่โม่เซินอย่างตื่นๆ เมื่อเห็นดวงตาดำของเขามองมาที่ร่างของเธอ จู่ๆ เธอก็คิดอะไรขึ้นมาได้ จึงหันหน้าไปทางพนักงานขาย
“ถ้างั้น……”
“คุณผู้หญิงคะ ต่างหูคู่นี้อยู่ในช่วงโปรโมชั่นพอดีเลยหล่ะค่ะ ราคามันน่ารักมากเลยด้วย”
เธอใช้เครื่องคิดเลขขึ้นมาคำนวณก่อนจะยื่นให้เสิ่นเฉียวเห็นถึงจำนวนเงิน
เมื่อเสิ่นเฉียวเห็นตัวเลข สีหน้าของเธอก็เปลี่ยนไปทันที
แพงมากเลยอ่ะ……
เธอจ่ายไม่ไหวอยู่แล้ว
เสี่ยวเหยียนพยักหน้าอย่างร่าเริงพลางพูด “ราคาน่ารักจริงๆ ด้วย เอาใส่กล่องเลยค่ะ”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่