เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 228

บทที่ 227 ทำไมโทรศัพท์ของเธอถึงอยู่กับนาย

หลังจากที่เสิ่นเฉียวได้รับการช่วยเหลือจากเขาแล้ว เย่หลิ่นหานพบว่ามีจุดสีม่วงจำนวนมากบนร่างกายของเธอ และมีรอยขีดข่วนมากมายดูน่าตกใจ

“เป็นแบบนี้ไปได้ยังไง” เย่หลิ่นหานจับข้อมือขาวบางของเธอแล้วถามอย่างประหม่า

เสิ่นเฉียวกำลังเพิกเฉยการสานต่อความสัมพันธ์กับเขา พลิกมือมาจับเขาและพูดอย่างร้อนใจ “มีบางอย่างเกิดขึ้นที่นั่น พี่รีบขอให้รปภ.นำชั้นวางของออกเร็วเข้าค่ะ”

ได้ยินดังนั้นเย่หลิ่นหานจึงมองไปในทิศทางที่เธอกำลังมอง มันต้องสำคัญมากแน่ เมื่อมองไปเห็นภาพที่เต็มไปด้วยกองเลือดนี้เขาจึงเลิกคิ้วขึ้น “ย้ายชั้นวางออกไปเร็วเข้า”

“เฉียวเฉียว มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมเป็นแบบนี้ เธอถึงบาดเจ็บขนาดนี้”

เสิ่นเฉียวส่ายหัว “ฉันไม่มีเวลาอธิบายให้ฟัง ตอนนี้พาเธอไปส่งโรงพยาบาลได้ไหม”

แม้ว่าเธอจะเกลียดซือฉีนเป่า แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าหากมีอะไรเกิดขึ้นกับเธอที่นี่ทั้งตระกูลเย่ อาจได้รับผลกระทบที่ตามมาอย่างร้ายแรง ที่สำคัญคือเสี่ยวเหยียนก็มีส่วนร่วมด้วย ลำพังเธอคนเดียวไม่เป็นไร แต่เธอก็ไม่อยากให้คนอื่นมาเดือดร้อนด้วย

“โอเค ผมจะขับรถ คุณรอผม”

หลังจากพูดจบเย่หลิ่นหานก็รีบปล่อยมือเธอเพื่อไปขับรถ แต่โรงพยาบาลอยู่ใกล้กับบริษัทตระกูลเย่มากก่อนที่เย่หลิ่นหานจะมาถึง รถพยาบาลก็มาถึงก่อน หมอและพยาบาลเห็นสถานการณ์อย่างนี้จึงรีบปฐมพยาบาลซือฉีนเป่า หลังจากปฐมพยาบาลขั้นพื้นฐานแล้วเธอก็ถูกหามขึ้นเปลหามแล้วหามขึ้นรถพยาบาลไป

เสิ่นเฉียวรีบไปให้ทัน และเมื่อเธออยู่ข้างนอกเย่หลิ่นหานก็ขับรถมาจากลานจอดรถพอดี เขาเปิดหน้าต่างแล้วพูดว่า “เฉียวเฉียวรีบขึ้นรถ ผมจะพาไปโรงพยาบาล”

“ค่ะ” เสิ่นเฉียวพยักหน้ารีบเปิดประตูและเข้าไปในรถ

“ฉันจะไปด้วย” เสี่ยวเหยียนวิ่งตามเสิ่นเฉียวนออกมาอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็เห็นเธอขึ้นรถ จากนั้นก็รีบเดินเข้าไปในรถด้วย

ปัง

หลังจากประตูรถปิดเสิ่นเฉียวมองเธอด้วยความประหลาดใจ

“เธอมาด้วยทำไม ฉันบอกให้กลับแผนกก่อนแล้วไง”

เมื่อได้ยินดังนั้น เสี่ยวเหยียนก็จ้องมองเธออย่างดุร้าย “เธอจะเอาความผิดทุกอย่างไปเป็นของตัวเอง ฉันจะไม่เป็นอย่างที่เธอต้องการ ถ้าเธออยากเอาเรื่องเธอขึ้นมา แบ่งความผิดมาลงที่ฉันสักนิดหนึ่งก็แล้วกัน"

เมื่อพูดถึงตรงนี้เสี่ยวเหยียนก็กัดฟัน “ยังไงก็ตามฉันเสี่ยวเหยียนกล้าที่จะทำ ก็กล้ายอมรับความผิด มันไม่มีอะไรต้องกลัวถ้ารับผิดชอบไม่ไหว ฉันยินดีมอบทั้งชีวิต ... "

“อย่าพูดเรื่องไร้สาระ” เสิ่นเฉียวกดมือเธอและพูดอย่างใจเย็นว่า “ตอนนั้นฝูงชนวุ่นวายไม่ว่าใครจะเป็นคนที่ผลักออกไปนั้นยังไม่ได้รับการตรวจสอบ เธอขึ้นรถมาแบบนี้ฉันกลัวว่าจะควบคุมไม่ได้ แต่ถ้ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้น ไม่ว่ายังไงต้องไม่เป็นคนแรกที่หาเรื่อง แล้วก็ห้ามมุทะลุ"

ในตอนแรกเสี่ยวเหยียนไม่เข้าใจ แล้วจึงค่อยๆ ตอบกลับว่า “เธอหมายความว่าบางทีเราอาจจะไม่ได้ผลักเธอเหรอ”

“ยังไม่ชัวร์ว่าใครเป็นคนผลัก แต่น่าจะไม่ใช่พวกเรา” เสิ่นเฉียวเล่าอย่างระมัดระวัง “ตอนนั้นเราถูกควบคุมโดยคนอื่นและได้รับบาดเจ็บไปทั้งตัว เราไม่น่าจะสามารถผลักเธอไปได้ไกลขนาดนั้นโอกาสเป็นไปได้น้อยมาก”

“ถูกต้องแล้ว” แม้ว่าเย่หลิ่นหานที่กำลังขับรถอยู่ตอนนี้จะไม่รู้เรื่องราวทั้งหมด แต่ก็เข้าใจอะไรบางอย่างและพยักหน้าเห็นด้วยอย่างมั่นใจจากการสนทนาระหว่างคนทั้งสอง “ทุกอย่างต้องได้รับการตรวจสอบดังนั้นอย่ารีบยอมรับมัน ตอนนี้ไปโรงพยาบาลเพื่อดูสถานการณ์ฉันจะติดต่อผู้เชี่ยวชาญในภายหลังดังนั้นอย่ากังวลใจ”

ฟังคำพูดนั้น เสี่ยวเหยียนมองเย่หลิ่นหานซาบซึ้งขึ้นมาอย่างกะทันหัน แล้วกอดแขนเล็กๆ ของเสิ่นเฉียว “พี่ใหญ่เย่น่าเชื่อถือมากกว่าสามีของเธอ คุณชายเย่นั่นเสียอีก ทั้งยังอ่อนโยนทั้งน่านับถือ”

แม้ว่าเสียงของเธอจะเบามาก แต่ก็อยู่ในรถและพื้นที่ก็มีจำกัด ดังนั้นเย่หลิ่นหานก็ได้ยินทั้งหมด

เสิ่นเฉียวมองผ่านกระจกเห็นเย่หลิ่นหานกำลังมองตาของตน จึงพูดเสียงเบาว่า “อย่าพูดเรื่องไร้สาระ”

เสี่ยวเหยียนเม้มริมฝีปากและไม่พูดอะไร

ขับรถตามรถพยาบาลไปจนถึงโรงพยาบาล เมื่อลงจากรถเสิ่นเฉียวแทบจะล้มลงกับพื้นโชคดีที่เย่หลิ่นหานสามารถช่วยประคองเธอได้ทัน “ไม่เป็นไรใช่ไหม”