เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 232

บทที่231 นอกจากนายอยากจะหย่ากับเธอ

เสิ่นเฉียวถูกเย่โม่เซินพาเข้าไปในห้องทำงานห้องหนึ่ง ตอนที่กำลังงงทำไมถึงเข้ามาได้ง่ายๆแบบนี้ กลับได้ยินเสียงที่คุ้นเคย

“พวกเธออยู่ที่นี่ได้ยังไง?”

พอได้ยิน เสิ่นเฉียวถึงสังเกตเห็นคนที่อยู่ในห้องทำงานคือส้งอาน

คิดไม่ถึงว่าจะเจอเธอที่นี่ ทันใดนั้นเสิ่นเฉียวก็รู้สึกมีความรู้สึกว่าน้าของเย่โม่เซินอยู่ทุกๆที่จริงๆ

“ว้าย เฉียวเฉียวทำไมเธอถึงบาดเจ็บแบบนี้?” คุณน้าเห็นเสิ่นเฉียวบาดเจ็บแบบนี้ ก็ตกใจมาก

ปฏิกิริยาที่แสดงออกมาดูรุนแรงกว่าตอนที่เธอถูกวางยาอีก เพราะว่าครั้งนี้เป็นแต่แผลภายนอก ที่หน้า ที่คอ ที่มือ ที่ขาก็เป็นแต่แผลเล็กแผลใหญ่ ดูแล้วก็น่าตกใจ เหมือนผ่าน….การถูกละเมิดที่น่ากลัวมา

“เย่โม่เซิน ก่อนหน้านี้น้าเคยบอกนายแล้วไม่ใช่หรอ ต้องดูแลปกป้องภรรยาของตัวเองดีๆ? นายปกป้องเธอแบบนี้หรอ?”

เย่โม่เซิน: “……..”

พอถูกส้งอานกล่าวโทษแบบนี้ เย่โม่เซินก็รู้สึกว่าตัวเองไม่ได้ปกป้องภรรยาตัวเองดีๆ เรื่องก่อนหน้านี้ก็ไม่ได้คิดมากอะไร แต่ว่าครั้งนี้….เห็นเธอที่เต็มไปด้วยแผลแบบนี้

แววตาของเย่โม่เซินดูเศร้าลง พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา: “ทำแผลให้เธอก่อน”

“ต้องทำแผลให้อยู่แล้ว นายออกไปก่อน” ส้งอานให้เสิ่นเฉียวอยู่ไว้ แล้วก็ไล่เย่โม่เซินออกไป ปิดประตูแล้วทำแผลให้เสิ่นเฉียว

“ถอดเสื้อออกเถอะ ให้ฉันดูว่าแผลเป็นยังไงบ้าง”

เพราะว่าก่อนหน้านี้เคยถอดเสื้อผ้าต่อหน้าส้งอานครั้งนึง เพราะฉะนั้นครั้งนี้เสิ่นเฉียวก็ไม่ได้ลังเลอะไรมาก ปลดกระดุมทันที ตอนที่ถอดเสื้อออกเธอก็รู้สึกว่าที่ผิวของเธอเจ็บมาก

“เดี๋ยวก่อน!” ส้งอานพูด แล้วเข้าไปดูใกล้ๆ: “นี่ใครเป็นคนทำ ลงมือหนักขนาดนี้ เสื้อก็ติดตรงแผลแล้ว เธออย่าดึงแรก ฉันช่วยเธอเอง”

เสิ่นเฉียวมองไม่เห็นว่าหลังของเธอมีสภาพเป็นยังไง ก็ทำได้แค่ให้ส้งอานช่วยจัดการ ถึงแม้ว่าตอนที่ดึงเสื้อจะระวังมากแล้ว แต่เสิ่นเฉียวก็เจ็บจนคิ้วขมวด กัดปากไว้ไม่ให้ร้องออกมา

ผ่านไปสักพัก ส้งอานค่อยพูด: “เสร็จแล้ว”

เสิ่นเฉียวค่อยถอดเสื้อออกได้ มองหลังของเธอ ส้งอานทนไม่ได้จนหลับตา แล้วก็เธอนั่งไว้ไม่ให้ขยับ หันกลับไปเอายา

ตอนที่ส้งอานออกไปเอายา เห็นเย่โม่เซินที่อยู่ด้านนอก ก็เตะเขาอย่างโมโห

เย่โม่เซินที่รู้สึกเจ็บ แต่ก็แค่ขมวดคิ้ว

“ครั้งนี้ฉันก็จะไม่ว่านายแล้ว นายเข้าไปดูเองเถอะ ดูว่าเธอบาดเจ็บขนาดไหน” ส้งอานพูดเสร็จก็ไปหายาทันที ทิ้งไว้แค่เงาหลังให้เย่โม่เซิน

เย่โม่เซินนั่งนิ่งอยู่ที่เดินสักพัก นึกถึงท่าทางเมื่อสักครู่ของเสิ่นเฉียว จริงๆแล้วเห็นแค่แผลด้านนอกของเธอก็เดาได้ว่าแผลตรงที่มองไม่เห็นก็คงจะหนักมาก

ส้งอานหายาเสร็จเดินกลับมากลับเห็นว่าเย่โม่เซินยังนั่งอยู่ที่เดิมไม่ขยับเลย ก็โมโหมาก: “นายนี้มันคิดไม่ได้จริงๆเลย!”

พอพูดเสร็จก็เดินเข้าไปทันทีเ เย่โม่เซินรออยู่ที่หน้าประตูตลอด ในขณะเดียวกันก็รอข่าวจากเซียวซู่ด้วย

ส้งอานช่วยเสิ่นเฉียวล้างแผลเสร็จแล้วก็ทำแผลให้ พอทำเสร็จก็ใช้เวลานาน เสิ่นเฉียวยังเป็นห่วงผลของทางซือฉีนเป่าอยู่ พอเธอดูว่าทำแผลเสร็จแล้วก็รีบใส่เสื้อผ้า แล้วลงจากเตียง

“รบกวนคุณหลายครั้งแล้ว ขอบคุณจริงๆค่ะ”

“คนบ้านเดียวกันไม่ต้องเกรงใจ เรื่องเล็กแค่นี้เองขอบคุณอะไรกัน? แต่ว่าแผลของเธอ….อย่าเพิ่งให้โดนน้ำ อีกอย่างต้องทายาทุกวัน”