เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 236

บทที่235 เธอกำลังสงสารหล่อน

มีความมั่นใจไหม?

ส้งอานจับมือเธออย่างกะทันหัน: “ถ้าอยู่กับเขา อาจจะลำบากมาก เพราะปัญหานิสัยของเขา แต่ฉันเชื่อว่าเขาไม่ใช่ไม่มีความรู้สึกอะไรกับเธอ แต่ว่าระหว่างพวกเธอต้องใช้เวลาในการปรับตัว”

“เพราะฉะนั้นน้าบอกกับเธอก่อน หวังว่าเธอจะเตรียมใจไว้”

ต้องการเวลาในการปรับตัวตัว?

พอถึงเวลาเธอกับเย่โม่เซินก็ต้องหย่ากัน พวกเธอยังจะมีเวลาอีกนานเท่าไหร่ที่จะปรับตัว?

ทันใดนั้นเสิ่นเฉียวก็นึกถึงตุ้มหูสีชมพูนั้นขึ้นมา ถ้าเขามีใจที่อยากจะให้เธอจริงๆ…..

ถ้า….เขามีความรู้สึกกับเธอสักนิด

“โอเค คำที่น้าพูดให้เธอ เธอแค่จำไว้ก็พอแล้ว ดื่มซุปเยอะๆหน่อย”

จากนั้นเสิ่นเฉียวก็ดื่มซุปอีก1ถ้วยจากการตื้อของส้งอาน พอเสร็จแล้วเธอค่อยลุกขึ้นเก็บ จากนั้นไม่กี่นาที โทรศัพท์ของส้งอานก็ดังขึ้นก่อนที่จะดูว่าใครโทรมา ส้งอานก็มองเสิ่นเฉียว จากนั้นก็รับสาย

“ยังรู้จักโทรหาฉันอีกหรอ? ยังจำได้หรอว่าภรรยาของนายอยู่กับฉัน? ใช่ กินแล้ว นายจะมาเมื่อไหร่? ได้ งั้นเดี๋ยวนายมารับด้วยตัวเองนะ”

พูดเสร็จ ส้งอานก็วางสาย จากนั้นก็หันไปมองเสิ่นเฉียว: “ดูสิ นี่ก็ไม่ใช่ว่าเป็นห่วงเธอหรอ? เพราะฉะนั้น….ถ้าเธอชอบโม่เซิน อย่า….ยอมแพ้เด็ดขาด รู้มั้ย?”

วันนี้เธอก็พูดทั้งตรงๆและอ้อมๆแล้ว เสิ่นเฉียวไม่มีทางไม่เข้าใจแน่นอน เธอพยักหน้า

“ฉันรู้แล้วค่ะน้า วางใจเถอะ ถ้าเป็นไปได้ ฉันจะพยายามแน่นอน”

“แบบนี้ก็ดีแล้ว” ส้งอานก็หายห่วงสักที จากนั้นก็ยิ้มให้เสิ่นเฉียว ทั้ง2ก็รอไปสักพัก ทันใดนั้นเสียงกริ่งด้านนอกก็ดังขึ้นมา ส้งอานชี้ทางประตู: “เธอไปเปิดประตูเถอะ เขามารับเธอแล้ว”

ทันใดนั้น เสิ่นเฉียวก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา เพราะนึกถึงตุ้มหูคู่นั้นที่เขาซื้อให้เธอ หรือว่าหลังจากที่เขาบอกความรู้สึกกับเธอ เสิ่นเฉียวคิดถึงว่าจะได้เจอกับเขา ในใจก็เต้นแรงขึ้นมา

“ไปเถอะ เอาสูทไปด้วย เรื่องวันนี้ เธอก็ทำว่ายังไม่รู้ รอให้เขาเอามันให้กับเธอเอง เข้าใจไหม?” ส้งอานเห็นเธอนั่งไว้ด้วยท่าทีที่ตื่นเต้น ก็บอกกับเธอ

เสิ่นเฉียวรู้สึกว่าส้งอานเป็นผู้ใหญ่ที่ดีมาก ตอนลุกขึ้นก็พูดขอบคุณเธอ แล้วก็เอาสูทเดินไปเปิดประตู

สูดหายใจเข้าลึกๆ หลังจากที่เสิ่นเฉียวเปิดประตู ก็เห็นว่าเป็นเย่โม่เซิน เซียวซู่อยู่ด้านหลังของเขา มองเธอด้วยสายตาที่เป็นมิตร

เสิ่นเฉียวสบตากับเย่โม่เซิน ทันใดนั้นถึงรู้สึกว่าสายตาของเขามองอยู่บนตัวเธอ ก้มหัวลงดูถึงเห็นว่าบนตัวเธอกอดสูทของเขาไว้อยู่

เธอนึกอะไรได้ รีบคืนสูทให้เขา: “ของนาย”

เย่โม่เซินเม้มปาก สายตาของเขามองที่หน้าของเธออีกครั้ง เสียงนิ่ง: “คลุมไว้เถอะ กลางคืนหนาว”

“…..” เสิ่นเฉียวหยุดคิดไปสักพัก สุดท้ายก็เอาสูทคืนให้เย่โม่เซิน แล้วก็พูดว่า: “พวกเรากลับกับเถอะ ดึกแล้ว”

พูดจบ เธอก็เดินไปก่อน แต่ว่าเดินได้ไม่ถึง2ก้าว แขนของเธอก็ถูกเย่โม่เซินจับไว้ แล้วก็ดึงเธอกลับมา

“วิ่งอะไร? ก็บอกให้ใส่ไว้ไง?” เขาขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ ยกดึงเธอเข้ามาในอ้อมกอด เอาสูทคลุมไหล่ของเธอไว้ อยู่ใกล้แล้ว จะได้ดูแผลตรงคอของเธอด้วย สายตาของเขาดูนิ่งไปอีก เขาดึงสูทบนตัวเธอให้มิดชิด นิ้วสัมผัสกับผิวของเธออย่างไม่ได้ตั้งใจ แล้วก็ถามว่า: “ยังเจ็บไหม?”

นิ้วของเขาเบามาก เหมือนกับขนที่กรีดผ่าน ทำให้เสิ่นเฉียวถึงกับสั่น แล้วก็บอกเขา: “ดี ดีขึ้นเยอะแล้ว”

เสียงของเธอดูสั่นๆ เย่โม่เซินที่ฟังอยู่ถึงกับขมวดคิ้ว: “ทำไมเสียงสั่นๆ?”

เสิ่นเฉียวหลบสายตาของเขา พูดเสียงเบา: “อาจจะเป็นเพราะ……หนาวมั้ง เรารีบกลับกันเถอะ”