เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 251

บทที่ 250 ใครให้คุณแตะต้องของของผม

“เฉียวเฉียว!” หานเส่โยวตกใจจนสีหน้าเปลี่ยนไป

เทียบกับเธอแล้ว เสิ่นเฉียวสงบนิ่งเป็นพิเศษ

“สิ่งที่แกพูดไม่ออก ฉันพูดแทนแกหมดแล้ว”

สีหน้าของหานเส่โยวซีดเซียวมาก จ้องหน้าเธออย่างกับผี

เสิ่นเฉียวหัวเราะเบาๆหนึ่งเสียง ยืนมือไปหยิกแก้มที่เย็นๆของเธอ: “ทำไมต้องทำหน้าตกใจขนาดนั้น?”

“แก แกอย่าพูดมั่วสิ” หานเส่โยวจับมือเธอไว้ แล้วก็ส่ายหัวแรงๆ: “ฉันกับเย่โม่เซินไม่ได้มีอะไรกันเลยนะ ฉันก็ไม่ได้ชอบเขา! เราไม่ใช่ศัตรูหัวใจกัน เราเป็นเพื่อนรักกัน”

“เพื่อนรักกัน......” เสิ่นเฉียวสะกดสามคำนี้และก้มหน้าลง น้ำเสียงยิ่งอยู่ยิ่งต่ำลง: “เราเป็นเพื่อนรักกันจริงๆ แต่ว่าฉันก็นึกไม่ถึงว่าเราจะชอบผู้ชายคนเดียวกันได้ แต่แกกลับหลอกฉัน”

“ฉันไม่ได้หลอกแกนะ!” หานเส่โยวร้อนใจขึ้นมาจริงๆ ลุกขึ้นและอ้อมไปจับมือของเธอตรงหน้าเธอ อธิบายอย่างร้อนใจ: “เฉียวเฉียว แกได้ยินใครพูดมั่วใช่ไหม? เสี่ยวเหยียนคนนั้นใช่ไหม? เธอยั่วยุอีกแล้วใช่ไหม? แกต้องเชื่อฉันสิ ฉันไม่มีทางทำอะไรกับเย่โม่เซินจริงๆ......”

ตอนที่เงยหน้าขึ้น เสิ่นเฉียวเห็นต่างหูสีชมพูบนหูของเธอกำลังส่องแสงระยิบระยับภายใต้การหักเหของแสงแดด เหมือนกำลังประชดหานเส่โยวอย่างนั้น”

“เส่โยว แกรู้ไหม?” เสิ่นเฉียวจับมือของเธอไว้ แววตามองดูเธออย่างนิ่งๆ: “ต่างหูสีชมพูคู่นั้นบนหูของแก ฉันเคยเห็นมาก่อน”

ประโยคเดียว ทำให้หานเส่โยวหยุดการกระทำทุกอย่างโดยสิ้นเชิง

เธออ้าปาก เหมือนอยากจะพูดอะไรกับเสิ่นเฉียว แต่ว่าตั้งนานยังพูดอะไรไม่ออกเลยสักคำ

เสิ่นเฉียวก็ยังยิ้มแย้มอยู่ พูดอย่างนิ่งๆ: “เรื่องของความรักมันบังคับใจกันไม่ได้ ฉันไม่โทษแกหรอก แต่ว่า......ฉันก็ไม่อาจให้อภัยแกเหมือนกัน”

พูดจบแล้ว เสิ่นเฉียวลุกขึ้น ไม่มองหน้าหานเส่โยวอีก แววตามองนอกประตูอย่างเศร้าใจ

“วันหลัง เราจะไม่ใช่เพื่อนรักกันอีก”

จากนั้นเสิ่นเฉียวก็เดินจากไป หานเส่โยวตะลึงอยู่กับที่ตั้งนาน ถึงคิดจะตามออกไปอธิบาย แต่ว่าตอนที่ตามไปจนถึงหน้าประตู ไม่เห็นแม้แต่เงาของเสิ่นเฉียว

เวลาเพียงสั้นๆ หานเส่โยวใจเต้นจนไม่รู้จะทำยังไงได้ เธอนึกไม่ถึงว่าเรื่องนี้จะถูกเสิ่นเฉียวรู้ได้เร็วขนาดนี้ เธอยังอยากปกปิดไว้อีกช่วงหนึ่ง แค่เธอไม่พูดออกมา นิสัยของเสิ่นเฉียวน่าจะไม่ถามถึงจะถูก

ใครจะรู้ว่าวันนี้เธอกลับตรงไปตรงมาขนาดนี้

หานเส่โยวจึงได้แต่หยิบมือถือออกมาโทรหาเสิ่นเฉียว แต่ว่ามือถือของเธอกลับปิดเครื่องแล้ว ไม่มีทางอื่น ในใจของหานเส่โยวร้อนใจ จึงรีบค้นหาทั่วทุกทั้งสี่ทิศ

หาเกือบครึ่งวัน เธอก็หาไม่เจอแม้แต่เงาของเสิ่นเฉียว ไม่มีทางเลือก หานเส่โยวจึงต้องกลับไปก่อน ใครจะรู้ว่ากลางทางได้รับสายของเซียวซู่ บอกว่าเย่โม่เซินอยากจะพบเธอ

หลังจากที่ได้ยินข่าวว่าเย่โม่เซินอยากจะเจอเธอ อารมณ์ของหานเส่โยวที่ยังเครียดๆเมื่อสักครู่นี้ กลับลืมไปหมดเลย ถามสถานที่ด้วยความดีใจ แล้วก็รีบไปที่นั่นทันที

จนตอนที่เธอรีบไปถึงที่นั่น รู้สึกว่าเย่โม่เซินกำลังมองเธออย่างเยือกเย็น แต่หานเส่โยวก็ยังยิ้มอย่างอ่อนโยนน่ารักและเดินเข้าไป: “โม่เซิน คุณหาฉัน”