เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 268

บทที่267 เธอสามารถพึ่งพาฉันได้ตลอด

ที่ วิลล่าไห่เจียง

คนขับรถขับรถเข้ามากลางดึก พนักงานรักษาความปลอดภัยกะกลางคืนมองเห็นรถเย่โม่เซินมาแต่ไกล หลังจากที่ทั้งสองฝ่ายได้รับสายแล้วพวกเขาก็ได้รับการปล่อยตัวทันที

รถเคลื่อนตัวไปที่ลานจอด คนขับรถจึงรีบลงจากรถและเปิดประตู

เย่โม่เซินลงจากรถ เสิ่นเฉียวนอนขดตัวอยู่ในอ้อมกอดของเขาอยู่นานแล้วและสวมเสื้อนอกของเย่โม่เซินไว้

ที่นี่อยู่ใกล้ทะเล ลมที่พัดเข้าฝั่งในตอนกลางคืนนั้นทำให้ต้องสั่นสะท้านได้ แต่ครั้งนี้เสิ่นเฉียวขดตัวอยู่ในอกร้อนกรุ่นของเย่โม่เซินและไม่รู้สึกหนาวแม้แต่น้อย

“คุณชายเย่ อย่างนั้นคุณจะอยู่ที่นี่สักพักใช่ไหมครับ?”

“อืม” เย่โม่เซินตอบรับด้วยน้ำเสียงหยาบกร้าน จากนั้นจึงพูดขึ้น: “พรุ่งนี้ให้เซียวซู่มาหาฉันหลังจากแก้ไขปัญหาแล้ว วันนี้นายกลับไปก่อนเถอะ”

“งั้นคุณชายเย่จะอยู่คนเดียวเหรอครับ?” คนขับรถมองไปที่เสิ่นเฉียวอยู่ในอ้อมกอดของเขาด้วยความไม่วางใจเล็กน้อย

“ฉันไม่เป็นไร นายกลับไปก่อน” เย่โม่เซินพูดขึ้นอย่างเย็นชา

คุณลุงคนขับรถพยักหน้าแล้วจึงพูดขึ้น: “งั้นก็ได้ครับคุณชายเย่ หากมีอะไรคุณโทรหาผมได้นะครับ งั้นผมขอตัวก่อน”

คนขับรถพูดจบแล้วก็ขับรถออกไปทันที

ในค่ำคืนที่มีเพียงแค่เย่โม่เซินอยู่เพียงลำพังกับเสิ่นเฉียว เขาค่อย ๆ เคลื่อนไปข้างหน้าวีลแชร์หมุนไปกับพื้นเกิดเป็เสียงที่สม่ำเสมอ ลมทะเลพัดเสื้อของเขาจนยับ สีหน้าของเย่โม่เซินยังคงไม่เปลี่ยนแปลง

เขาก้มหน้าลงมองหญิงสาวในอ้อมกอด

ตั้งแต่ลงมาจากรถเมื่อครู่ เหมือนเธอจะรู้สึกได้ถึงความเคลื่อนไหวและหนาวเย็น มือของเธอจับแขนเสื้อเขาไว้แน่น ร่างเล็กซุกเข้าหาอ้อมอกเขาไม่ขาดกอดเขาไว้แน่นเหมือนกับเด็กทารกตัวน้อยที่อยู่ในอ้อมกอดของผู้ใหญ่ไม่มีผิด

เมื่อก่อนเย่โม่เซินเกลียดการที่ผู้หญิงพยายามเข้าใกล้เขามากที่สุด

แต่ว่าในตอนนี้ ในใจลึก ๆ ของเขากลับอดอยากที่จะให้หญิงสาวคนนี้เข้ามาวุ่นวายกับเขาทุกวันไม่ได้

เช่นเดียวกันกับในตอนนี้ เธออาศัยเขาเปรียบเสมือนชายฝั่งที่ปลอดภัยที่สุด จากนั้นจึงยึดติดกับตัวเขาหมดตัวและหัวใจ

คิดถึงสิ่งนี้ริมฝีปากของเย่โม่เซินยกขึ้น มือของเขาตกลงและบีบแก้มอ่อนนุ่มของเธอโดยไม่รู้ตัวและพูดขึ้นเบา ๆ: “ยัยโง่ เธอต้องพึ่งฉันตลอดไปสินะ”

“ฉันจะเป็นชายฝั่งให้เธอเสมอ”

คำพูดต่อจากนั้น เสียงของเขาแผ่วเบาคงจะมีเพียงแค่ตัวเขาเองเท่านั้นที่ได้ยิน

เสิ่นเฉียวได้ยินของเขาและส่งเสียงเบา ๆ คิ้วสวยขมวดลงและยังคงซุกตัวเขาเพื่อหาไออุ่น เย่โม่เซินกอดเธอไว้และเพิ่มความเร็วเพื่อเข้าบ้าน

คนงานกะกลางคืนเปิดประตูให้พวกเขา เมื่อเห็นเย่โม่เซินกลางค่ำคืนอย่างนี้ยังคิดว่าเกิดเรื่องด่วนอะไร สุดท้ายเมื่อจ้องมองไปก็พบยังมีคนอีกคนอยู่ในอ้อมอกของเขา ถึงแม้ว่าจะมีเสื้อนอกของเขาคลุมไว้จนแทบไม่เห็นตัว แต่ชุดกระโปรงสีฟ้าและรองเท้าส้นสูงก็บอกได้ถึงเพศของคนคนนั้น

บรรดาคนงานหันมามองหน้ากันและต่างไม่กล้าพูดอะไรออกมา

เย่โม่เซินพาเสิ่นเฉียวขึ้นข้างบนทันที จากนั้นก็วางตัวเธอลงด้วยตัวเขาเอง

เวลาต่อมาเสิ่นเฉียวก็ยังคงจับเส้อของเย่โม่เซินไว้แน่น ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่ยอมปล่อย เย่โม่เซินขมวดคิ้วแน่นแล้วพูด:“ปล่อยก่อนสิ จะได้เปลี่ยนเสื้อให้”

“ฉันไม่ปล่อย” เสิ่นเฉียวลืมตากว้าง ด้วยความเมาทำให้มองเขาอย่างเลือนราง: “คุณจะปล้ำฉัน!”

เย่โม่เซินนิ่งไปครู่หนึ่ง ดวงตาของเขามืดมิดลง เขาก้มตัวลงและใช้หน้าผากของตัวเองแตะหน้าผากของเธอแล้วส่งเสียงแหบพร่า: “เธอว่าใครจะปล้ำเธอนะ?”

“คุณไง!” เสิ่นเฉียวพูดอย่างใส่อารมณ์ใส่เขา และเพราะท่าทางที่เล่นใหญ่เกินไปหน้าของเธอจึงชนกับเขา ริมฝีปากอ่อนนุ่มชนเข้ากับริมฝีปากของเย่โม่เซิน ในตอนนั้นเย่โม่เซินรู้สึกได้ถึงลมหายใจของตัวเองที่หนักอึ้งขึ้นมาก แต่ไม่รอให้เขามีปฏิกิริยาตอบกลับ เสิ่นเฉียวก็ยื่นมือออกมาปิดปากตัวเองด้วยความตกใจ จากนั้นก็เบิกตาโพลงเหมือนกับเห็นผีมองไปที่เขา