เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 28

บทที่ 27 ฉันก็เป็นแค่ผู้ช่วยของเขา

ถ้าคำพูดเมื่อกี้เกิดทำให้เสิ่นเฉียวเข้าใจผิด นี่ก็คงเป็นคำพูดที่เย่โม่เซินพูดใส่เธออย่างไม่มีความรู้สึกเดิมหลงเหลือ ใบหน้าของเธอขาวซีด มือบีบแน่นเงียบ ๆ

“ฉัน...ฉันไม่ได้คิดแบบนั้น”

“เหรอ? ถ้าอย่างนั้นเธอส่งหน้าแป้นแล้นขนาดนั้นให้ใคร? เสิ่นเฉียว เธอเป็นแค่ผู้ช่วยของฉันเท่านั้น จำไว้”

เสิ่นเฉียวกัดริมฝีปาก ไม่พูดอะไร

“ที่ช่วยเธอก็เพราะไม่อยากจะให้ตระกูลเย่เสียหน้าเท่านั้น เข้าใจ?”

เย่โม่เซินที่อบอุ่นก่อนหน้านี้กลายมาเป็นคนที่ไม่มีใครกล้าเข้าหน้าติดไปแล้ว

ไม่แปลกใจเลย...ทำไมเขาถึงเปลี่ยนไปขนาดนั้น

ที่ซื้อห้างฯให้เธอนั่นก็เพียงเพราะเป็นห่วงหน้าตาของตระกูลเย่

เธออุตส่าห์มีความสุขเสียขนาดนั้น...

เย่โม่เซินพูดเองกับปาก เสิ่นเฉียวไม่มีอะไรหลงเหลือแล้วนอกจากความอับอาย

เซียวซู่ที่เดินตามทั้งคู่มาได้ยินบทสนทนาโดยไม่ตั้งใจ เขาไม่คิดว่าเย่โม่เซินจะเป็นห่วงหน้าตาของตระกูลเย่ขนาดนั้น กลับคิดว่ารังเกียจเสียด้วยซ้ำไป

ไม่อย่างนั้นเขาจะทำอะไรตามใจตัวเองแบบนั้นเหรอ

แต่คำพูดที่พูดใส่ผู้หญิงคนหนึ่งแบบนี้ก็ออกจะเกินไปหน่อย

เห็นได้ชัดว่าอารมณ์ของเสิ่นเฉียวดรอปลงไปมาก จังหวะการก้าวเดินก็ช้าลง เซียวซู่เดินเข้าไปหา “คุณหนูเสิ่นให้ผมเข็นไหมครับ?”

สติของเสิ่นเฉียวกลับมาเพื่อได้ยินคำถามนั้น “ไม่เป็นไรค่ะ ฉันทำเอง”

เธอกำลังคิดอะไรยื่นสัญญาที่อยู่ในมือมาตลอดคืนให้เย่โม่เซิน

เย่โม่เซินเลิกคิ้วแล้วยิ้มเย็นยะเยือก “คิดว่าเล่นอะไรอยู่?”

เสิ่นเฉียวไม่เข้าใจ “อะไรนะ?”

สบตากับสายตาเย้ยหยันของเขาเสิ่นเฉียวถึงเข้าใจว่าที่เขาพูดมันหมายความว่ายังไง เธอเม้มริมฝีปากแน่น พยายามทำใจให้สงบ กลั้นน้ำตาจากดวงตาที่พยายามจะไหลออกมาแล้วพูดเสียงเบา “ขอบคุณมากค่ะ ฉันรู้ว่าคุณเพียงแค่แสร้งทำเท่านั้น ในเมื่อมันจบแล้วสัญญานี้ก็ควรจะคืนให้คุณ”

เธอไม่คิดว่าเย่โม่เซินจะซื้อห้างฯนี้ให้เธอจริง ๆ

แม้ว่าจะซื้อให้จริง แต่เธอก็ไม่สามารถรับของชิ้นใหญ่ขนาดนี้ได้

ยังไงเขาก็มองว่าเธอทำตัวไร้ประโยชน์อยู่แล้ว ถ้าหากยอมรับเอาตอนนี้เขาก็จะจำเธอไว้แบบนั้นไปตลอด

“คนอย่างฉัน ให้ไปแล้วไม่รับคืน”

เสิ่นเฉียวไม่ชักมือกลับซ้ำยังยื่นเข้าไปใกล้มากขึ้น แล้วตอบกลับด้วยความดื้อรั้น “ฉันไม่ต้องการสิ่งของที่มันไม่เหมาะกับฉัน”

เย่โม่เซินอยากจะขำให้ตาย แล้วดวงตาก็เปลี่ยนเป็นนิ่งเย็น “อืม”

“ฉันรู้ว่าในสายตานายฉันก็เป็นผู้หญิงที่ไร้จรรยาบรรณคนหนึ่ง ในเมื่อฉันดูเป็นคนแบบนั้นนายก็ไม่ควรมอบสิ่งนี้ให้ฉันถึงจะถูกไม่อย่างนั้นฉันก็ไม่ใช่ผู้หญิงแบบนั้นน่ะสิถูกไหม?

“ผู้หญิง ความต้องการของเธอเล็กขนาดนั้นเลย?”

เสิ่นเฉียวสำลัก เธอกัดริมฝีปากแน่นแล้วตอบเสียงขุ่น “ไม่ใช่แน่นอน!”

ยิ่งเธอตอบกลับเย่โม่เซินแบบนั้นยิ่งเหมือนจริงขึ้นไปอีกว่าเธอต้องการมัน จริง ๆ แล้วแสดงออกว่าไม่ต้องการ ไม่สนใจ

“คุณหนูเสิ่น ของที่คุณชายเย่ให้ไปแล้วไม่มีเหตุผลอะไรที่จะเรียกคืน จริง ๆ คุณควรจะเก็บไว้นะครับ”

เซียวซู่ก้าวไปข้างหน้าและพูดออกมาแบบนั้นเพราะเห็นว่าทั้งคู่ต่างก็ไม่มีใครยอมใคร

เสิ่นเฉียวโกรธมาก เธอต้องการยึดมั่นกับสิ่งที่พูดออกไปแล้วเพราะไม่อยากให้ใครมาดูถูก

“เธอคิดว่าฉันจะให้เฉย ๆ เหรอ? ชุดราคาสิบล้านนี่คิดว่าไม่ต้องจ่ายคืนเหรอ?”

เสิ่นเฉียวอ้าปากค้างเมื่อได้ยินแบบนั้น หมายความว่ายังไง?

เสิ่นเฉียวอยากจะถามให้ชัดเจน แต่พวกเขามาถึงที่รถพอดีเลยไม่มีโอกาสได้ถาม ต้องขึ้นรถเสียก่อน

หลังจากขึ้นรถเธอก็เอาแต่พึมพำอยู่ข้าง ๆ เย่โม่เซินที่หลับตาอยู่

“คุณหนูเสิ่น ยังไม่ถึงที่หมาย อย่ารบกวนคุณชายเย่จะดีกว่านะครับ” เซียวซู่ที่นั่งอยู่ข้างคนขับพูดเตือน

“...” แปลกเกินไปแล้ว!