เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 283

บทที่ 282 เย่โม่เซินกลับมาแล้ว

เสิ่นเฉียวเงยหน้าขึ้นมองหานชิงอย่างดื้อดึง

จนกว่าทุกอย่างจะคลี่คลายเธอไม่สามารถบอกใครได้ทั้งนั้น

ถึงอย่างไรหานชิงก็เป็นพี่ชายของเส่โยวถ้าเรื่องนี้ไม่ได้จัดการอย่างเหมาะสม เส่โยวก็อาจจะเกลียดเธอ

เดิมทีเธอก็โกรธไม่พอใจและเสียใจอยู่แล้ว

แต่เมื่อเธอเห็นเส่โยวนอนจมกองเลือดอยู่ในอ่างอาบน้ำและมองเธออย่างอ่อนแรงและบอกเธอว่าไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อ เสิ่นเฉียวก็รู้สึกเจ็บปวด ชั่วขณะหนึ่งเธอรู้สึกว่าตัวเองเป็นเหมือนปีศาจ

เป็นเพราะเธอบีบบังคับให้หานเส่โยวเป็นแบบนี้

“ไม่พูดก็ไม่เป็นไร” หานชิงลุกขึ้นยืนใบหน้าสงบนิ่ง “พักที่นี่ก่อนเถอะ”

เมื่อหานชิงพูดจบเขาก็ออกไปเมื่อเสิ่นเฉียวเห็นดังนั้นก็รีบตามไป “ห้องไอซียูไม่อนุญาตให้เข้าไปเยี่ยมใช่ไหมตอนนี้”

“ใช่ดังนั้นคุณไม่ต้องกังวล”

เสิ่นเฉียวครุ่นคิดถึงแม้ว่าเธอจะเข้าไปไม่ได้ แต่เธอก็อยู่ที่นี่ไปตลอดไม่ได้ หลีกเลี่ยงไม่ให้เย่โม่เซินรู้เรื่องนี้ได้

เมื่อคิดถึงจุดนี้เสิ่นเฉียวจึงกล่าวว่า “งั้นวันนี้ฉันจะกลับไปก่อน ค่อยกลับมาหาเธอหลังจากนี้ยี่สิบสี่ชั่วโมง”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ริมฝีปากของหานชิงก็ขยับพูดและพยักหน้าในที่สุด “ได้ คนขับรถของเธอยังรอเธออยู่ข้างนอก เธอกลับไปได้เลย”

“อืม”

หลังจากบอกลาหานชิงแล้ว เสิ่นเฉียวก็เดินออกจากห้องไปลำพังและเมื่อเธอเดินมาถึงประตูเธอก็หันกลับมากล่าวขอบคุณเขา อย่างไรเสียเขาก็เปิดห้องเธอพักผ่อนที่นี่

หานชิงยกมือขึ้นอย่างมองเวลาบนนาฬิกาด้วยสายตาเฉยเมยแล้วพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มว่า “ฉันยังมีเรื่องที่บริษัทต้องกลับไปจัดการ เธอกลับไปก่อนเถอะ”

เสิ่นเฉียวชะงักไปชั่วครู่ เธอคิดว่าหานชิงจะอยู่ที่นี่กับหานเส่โยว คิดไม่ถึงว่า...

กลับมาคิดย้อนดู ห้องไอซียูมีเจ้าหน้าที่พิเศษคอยดูแลตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง แม้ว่าเขาจะอยู่ที่นี่ก็เสียเวลาเสียเปล่าๆ

เสิ่นเฉียวปล่อยวางเรื่องหนักใจทั้งหมด แล้วออกจากโรงพยาบาลไปกับลุงจิน

ระหว่างทางกลับไปที่วิลล่าไห่เจียง ใบหน้าของเสิ่นเฉียวยังไม่ค่อยดีนัก เธอมองไปที่ทิวทัศน์ที่กำลังเปลี่ยนไปนอกหน้าต่างและคิดถึงฉากที่หานเส่โยวล้มจมในกองเลือดรู้สึกหวาดหวั่น

ในยี่สิบสี่ชั่วโมงนี้เจ้าหน้าที่พยาบาลในไอซียูจะดูแลเธออย่างดีใช่ไหม

เมื่อคิดได้เช่นนี้ เสิ่นเฉียวหลับตาลงรู้สึกเหนื่อยล้าทั้งกายและใจ

ลุงจินที่ขับรถอยู่ข้างหน้าเขาคงเห็นเธอไม่สบายใจเขาจึงพูดปลอบใจ “คุณนายน้อย คุณหนูเสิ่นเป็นคนดีสวรรค์ย่อมคุ้มครองไม่ต้องห่วง ไม่มีอะไรแน่นอนวางใจเถอะครับ”

เมื่อได้ยินดังนั้นเสิ่นเฉียวก็เรียกสติกลับมา เธอลืมตาขึ้นและมองไปที่ลุงจินที่กำลังขับรถอยู่ข้างหน้าเธอ สักพักเธอก็พูดว่า “ลุงจินวันนี้เกิดอะไรขึ้น ...”

“คุณนายน้อยวางใจได้เลย ลุงจินอยู่มาถึงป่านนี้ไม่ปากโป้งแน่นอน”

เสิ่นเฉียวยิ้มอย่างโล่งใจ “ขอบคุณค่ะ ไม่ใช่ว่าฉันไม่อยากบอกเขา ฉันแค่รู้สึกว่า...เรื่องนี้ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเขาดังนั้นจึงไม่อยากพูดเรื่องนี้กับเขา”

“ความคิดของคุณนายน้อยลุงจินเข้าใจดี”

หลังจากเสิ่นเฉียวพูดจบหลุบตาลง เธอบอกกับลุงจินว่าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับเย่โม่เซิน แต่มันไม่เกี่ยวจริงเหรอ หานเส่โยวฆ่าตัวตาย ไม่ได้เป็นเพราะพวกเธอจริงๆ เหรอ