เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 285

บทที่ 284 ไม่อยากให้พวกเขาพบกัน

ในห้องผู้ป่วยหานเส่โยวกำลังเอนหลังกับหมอนท่าทางอ่อนแรง นั่งอยู่ตรงนั้นด้วยความหวาดผวา

อันที่จริงเมื่อตื่นขึ้นมาเห็นหานชิง หานเส่โยวก็ตกใจอย่างยิ่งและเกือบจะหมดสติลงไปอีกครั้ง

เธอไม่คาดคิดว่าเสิ่นเฉียวจะพบหานชิงแล้ว และเธอก็ไม่รู้ว่าพวกเขาได้พบกันแล้วหรือยัง

ถ้าเพื่อให้ได้เย่โม่เซินมาครองและต้องสูญเสียแตงโมลูกโตอย่างฐานะคุณหนูใหญ่ตระกูลหาน มันก็จะดูเป็นการซื้อขายที่ไม่คุ้มค่า

ไม่ว่าจะเป็นสถานะคุณหนูใหญ่หรือความรู้สึกของเย่โม่เซิน เธอหานเส่โยวต้องการทั้งสองอย่าง

“ทำไม” น้ำเสียงของหานชิงเย็นยะเยือกและฟังไม่ออกว่ามีความรู้สึกเช่นใด หานเส่โยวเงยหน้าขึ้นมองเขาแล้วชั่วพริบตาเดียวก็หลุบตาลงอีกครั้งด้วยความตกใจ เธอจะพูดยังไงดีเธอไม่เคยคิดมาก่อนว่าหานชิงจะรู้เรื่องนี้และไม่คิดว่าเขาจะเข้ามาพัวพัน พูดได้เพียงแค่ว่าครั้งนี้เธอคำนวณพลาดไปเอง

ขณะที่เธอกรีดนั้นไม่ได้สนใจมากนัก ในช่วงแรกเธอกรีดหนังกำพร้าเพียงเล็กน้อย แต่เลือดไหลออกมาไม่มากนัก ดังนั้นเธอจึงใช้แรงเล็กน้อยใครจะรู้ว่าเพราะการสั่นของมือเธอจะ ...

รู้สึกเหมือนว่าเธอเดินไปถึงประตูนรกจริงๆ

เมื่อนึกถึงเรื่องนี้หานเส่โยวก็กลัวอยู่พักหนึ่งเบ้าตาก็เริ่มแดงด้วยแล้วน้ำตาก็ร่วงหล่น หานชิงเห็นท่าทางเช่นนี้แบบเธอ ก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว

“ถามเธอแค่นี้ก็ร้องไห้แล้วเหรอ ตอนฆ่าตัวตายเธอเอาความกล้านั้นมาจากไหน”

“พี่ใหญ่ ...” หานเส่โยวเรียกเขาด้วยเสียงแอ๊บแบ๊ว หานชิงมองท่าทางแบบนี้ของเธอ เพียงแค่รู้สึกหงุดหงิดไม่ได้มีความรู้สึกทุกข์ใจเลยแม้แต่น้อย แต่ใบหน้าของเขายังคงสงบนิ่งและเขาอ่านยาก

“ฉัน ... ฉันผิดไปแล้ว พี่ใหญ่อย่าโกรธเลย” หานเส่โยวรู้ดีว่าหานชิงไม่ใช่คนที่สามารถเกลี้ยกล่อมได้ด้วยการร้องไห้ สิ่งเดียวที่จะรับมือกับเขาได้คือสารภาพความผิดไปโดยเร็วดังนั้นเธอจึงรีบขอโทษหานชิง

“คุณหาน คุณหนูเสิ่นมาแล้วค่ะ”

เสียงซูจิ่วรายงานดังมาจากนอกประตูและเมื่อได้ยินชื่อเสิ่นเฉียว สีหน้าของหานเส่โยวก็ซีดขาวทันที พูดเสียงดัง “ไม่ ฉันไม่อยากเจอเธอ”

ทันใดนั้นเธอก็แทบจะกรีดร้องออกมาเสียงนั้นแหลมสูงจนคนทั้งภายในและภายนอกห้องตกใจ หานชิงเลิกคิ้ว “จะไม่เจอเหรอ”

“ใช่” หานเส่โยวพยักหน้าอย่างแรง “ฉันไม่อยากเจอเธอ เลขาซูบอกให้เธอไปเสีย”

ไม่ว่าเสิ่นเฉียวและหานชิงจะเจอกันมาก่อนหรือไม่ สรุปก็คือว่าตอนนี้เธอไม่สามารถรับความเสี่ยงใดๆ ได้เลย หากยังไม่เจอกัน เช่นนั้นการกระทำของเธอครั้งนี้ก็มีความหมายและจะไม่มีวันปล่อยให้พวกเขาพบกัน

ถ้าได้พบกันแล้วเธอก็ไม่เสียใจ

อย่างไรก็ตามยอมจะฆ่าผิด ดีกว่าที่จะปล่อยมันไป

จู่ๆ หานเส่โยวก็พลันลุกลี้ลุกลน กระทั่งสายตาและการเคลื่อนไหวร่างกายของเธอก็ราวกับเป็นไปด้วย ทั้งหมดนี้อยู่ในสายตาของหานชิง เขาขมวดคิ้วเมื่อวานเสิ่นเฉียวทำกับหานเส่โยวราวกับเป็นพี่น้องแท้ๆ กังวลว่ามีอะไรเกิดขึ้นกับเธอคอยเฝ้าอยู่ตลอด ขนาดว่าตอนกลับยังราวกลับหมดเรี่ยวแรงแต่หานเส่โยวนั้นไม่เหมือนกัน

ทัศนคติของทั้งสองที่มีต่อกันกล่าวได้ว่าตรงกันข้าม

เสิ่นเฉียวที่อยู่ด้านนอกประตูได้ยินเสียงหานเส่โยวชัดเจน ซูจิ่วหันกลับมามองเธออย่างอึดอัด

“คุณหนูเสิ่น...คุณหนูเส่โยว เธอ...”