เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 287

บทที่ 286 ลางสังหรณ์

“ไม่เคยเห็น”

หลังจากพูดจบ เสิ่นเฉียวก็นำรูปถ่ายไว้ด้วยกัน แล้วส่งคืน

“คุณหานทำล็อกเกตนำโชคนี้หาย กำลังหามันอยู่เหรอคะ”

สายตาของหานชิงแสดงความผิดหวังเล็กน้อย เบาะแสนี้พังทลายอย่างสมบูรณ์และไม่สามารถเดินหน้าไปได้

“ใช่ล็อกเกตนำโชคนี้อยู่กับคนที่สำคัญมาก ฉันกำลังหาคนที่สวมล็อกเกตนำโชคนี้”

เสิ่นเฉียว “เป็นอย่างนี้นี่เอง หรือว่า...ลองประกาศในหนังสือพิมพ์ดีไหมคะ”

ประกาศในหนังสือพิมพ์เหรอ

หานชิงไม่เคยคิดเรื่องนี้ แต่นั่นจะทำยิ่งยุ่งยากมาก สถานะของตระกูลหานในเมืองเป่ย เมื่อภาพนั้นถูกเผยแพร่จะมีกี่คนที่ต้องการแอบอ้าง

หลังจากคิดไปคิดมา เสิ่นเฉียวก็ปฏิเสธความคิดนี้ “อืม ลงประกาศในหนังสือพิมพ์ดูไม่สมควรจริงๆ ล็อกเกตนำโชคมีหลายแบบเกินไป ไม่แน่ว่าถ้าลงในหนังสือพิมพ์จะมีคนแอบอ้าง ไม่ทราบว่าคุณหานกำลังมองหาใคร ตัวล็อกนี้ ... ลักษณะเหมือนของใช้ของทารก คนนี้น่าจะอายุไม่มากใช่มั้ยคะ”

เมื่อพูดเรื่องเหล่านี้เสิ่นเฉียวยังคงกุมแก้มไว้ครุ่นคิด และคิดอย่างใช้ความคิดเมื่อเธอคิดถึงสิ่งต่างๆ คิ้วที่บางทั้งสองของเธอแทบจะย่นเหมือนมีหนอนสองตัวบนหน้าผาก

ท่าทางแบบนี้

เหมือนเกินไปแล้ว

หานชิงใจเต้นและแทบจะโพล่งความในใจบางอย่างออกมา

ในที่สุดเขาก็เหลือบไปเห็นเบื้องหลังของเสิ่นเฉียวคือจูหยุนและลุงจิน “ฉันมีเรื่องสำคัญจะถามคุณนายน้อยของพวกเธอสักสองสามประโยค พวกเธอจะ...”

จูหยุนได้ยินเช่นนั้น เหมือนมีออดในใจดังขึ้นและก็ปฏิเสธทันที “ไม่”

ที่แท้ก็รออยู่นี่ไง เสียแรงที่เธอคิดว่าหานชิงเป็นสุภาพบุรุษ ที่แท้ก็แค่ฉากบังหน้าสินะ ตอนนี้เธอต้องการแยกพวกเขาจากกันจริงๆ

ท่าทางจูหยุนปกป้องเสิ่นเฉียวเหมือนแม่ไก่ปกป้องลูกวัว ลุงจินอึ้งเล็กน้อยไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี เขารู้สึกว่าตัวเองดูคนแม่นมาก ตั้งแต่เมื่อวานที่เขาอุ้มเสิ่นเฉียวไปยังห้องผู้ป่วย หานชิงไม่ได้แสดงอาการเจ้าชู้ใดๆ เพียงแค่วางเธอลงบนเตียงและอยู่เฝ้าจนเธอฟื้น ลุงจินรู้สึกว่าหานชิงคนนี้เป็นสุภาพบุรุษ

เพียงแต่เขาทำเช่นนั้นกับคุณนายน้อยต้องมีเหตุผลอื่น

เหตุผลนี้เองที่ทำให้คนอื่นเข้าใจผิด เขาก็คิดเช่นเดียวกับซูจิ่ว

เขาทำดีกับคุณนายน้อย แต่ไม่มีความเศษเสี้ยวแห่งความชู้สาวเลย แต่มันเหมือนกับ...ความรู้สึกระหว่างญาติ

ใช่ ท่าทางหานชิงดูเหมือนพี่ชายที่สุขุม

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ลุงจินจึงดึงแขนเสื้อของจูหยุนเพื่อส่งสัญญาณให้เธอเงียบ

“คุณนายน้อย” จูหยุนไม่สนใจลุงจินและดึงชายเสื้อของเสิ่นเฉียว

เสิ่นเฉียวดูออกว่าหานชิงมีเรื่องสำคัญจะถามเธอ จึงหันกลับมาส่งสายตาจูหยุนและลุงจิน “ไปรอฉันทางนั้นก่อน ได้มั้ยคะ”

“คุณนายน้อย ไม่นะ” จูหยุนเม้มริมฝีปากแล้วกระซิบ “ใครจะรู้ว่าเขาเป็นคนดีรึเปล่า”

เธอพูดประโยคนี้เบาๆ แต่เห็นได้ชัดว่าหานชิงก็ได้ยินเช่นกัน เขาไม่ได้โกรธและใบหน้าของเขาก็ยังสงบนิ่งเหมือนเดิม

“ไม่ต้องกังวล” เสิ่นเฉียวตบมือเธออย่างมั่นใจ “ฉันแยกแยะได้ ลุงจินรบกวนหน่อยค่ะ”

“โอเคคุณนายน้อย” ลุงจินพยักหน้าแล้วไปดึงไหล่จูหยุน “เอาหน่าจูหยุนไปกันเถอะคุณนายน้อยออกปากแล้ว”

จูหยุนเดินตามลุงจินไปข้างๆ อย่างไม่เต็มใจและพูดอย่างโกรธๆ ว่า “ทำไมฉันถึงรู้สึกว่าผู้ชายคนนั้นมีเจตนาไม่ดี ลุงจินทำไมถึงยังฟังเขาอีกล่ะคะ”

“เชื่อลุงจินสิ เขาไม่ใช่คนแบบที่เธอคิดแน่นอน”

“รู้ได้อย่างไรคะ เพิ่งพบหน้ากันเมื่อวานนี้แท้ๆ”