เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 293

บทที่ 292 ไม่น่าเชื่อ

ดังนั้นทารกจึงหิวแล้ว

ความรู้สึกนี้ส่งผ่านไปยังเธอโดยเป็นธรรมชาติ หลังจากเสิ่นเฉียวตื่นขึ้นมาเธอก็มองไปที่บรรยากาศที่ไม่คุ้นเคยตรงหน้าครู่หนึ่งกว่าจะรู้ตัวสิ่งที่เธอทำไปในวันนี้ เธอขยี้ตาแล้วลุกขึ้นจากนั้นก็มองไปยังพื้นที่ว่าง

“เสี่ยวเหยียน”

ไม่มีใครตอบกลับ หรือว่าเสี่ยวเหยียนยังไม่กลับ ในใจเสิ่นเฉียวมีข้อสงสัยบางอย่าง ตอนที่กำลังจะใช้โทรศัพท์มือถือโทรหาเสี่ยวเหยียน

ประตูห้องครัวถูกผลักเปิดออกและเสี่ยวเหยียนก็หยิบจานสองใบแล้วเดินออกไป

“ในที่สุดเธอก็ตื่นสักที รีบล้างมือและกินข้าวได้แล้ว”

เสิ่นเฉียวตะลึง “กินข้าวได้แล้ว เธอกลับมาเมื่อไร”

“ฉันกลับมานานแล้วเห็นเธอนอนขี้เกียจเหมือนหมูฉันก็เลยไม่รบกวน” เสี่ยวเหยียนยิ้มตาหยีและพูดขึ้น จากนั้นวางจานในมือลงบนโต๊ะและทักทายเธอราวกับจะให้อาหารหมู “เฉียวเฉียวอย่านั่งโง่ๆอยู่เลย รีบลุกขึ้นมาล้างมือและทานอาหาร ฉันทำอาหารเรียบร้อยแล้ว ดังนั้นตอนนี้เธอไปหยิบชามกับตะเกียบแล้วกินเสร็จเธอจะต้องล้างจานนะ”

เสิ่นเฉียวในตอนแรกรู้สึกสับสน แต่เมื่อถูกเธอพูดอย่างนั้น ก็ฉีกยิ้มขึ้นและลุกขึ้นมา “โอเคแน่นอน”

จากนั้นเธอก็ลุกขึ้นไปที่ห้องครัวเพื่อหยิบจานและตะเกียบแล้วมานั่งทานอาหารกับเสี่ยวเหยียน

นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้ทานอาหารฝีมือของเสี่ยวเหยียน ฝีมือของเธอไม่เลว เธอทานไปด้วยพูดไปด้วย “ฉันลงมือทำอาหารด้วยตัวเองเพราะเธอเลยนะ เป็นอย่างไรบ้าง ฝีมือของฉันไม่เลวเลยใช่ไหม”

“อืม”

ทั้งสองคนทานอาหารอย่างรู้กันโดยไม่ได้พูดอะไรอีก เพียงแค่จดจ่ออยู่กับการเติมเต็มอาหารลงในท้อง เสี่ยวเหยียนเห็นว่าเสิ่นเฉียวทานพอประมาณแล้วจึงเอ่ยปากถาม “เธอบอกว่ามีเรื่องจะบอกฉัน เรื่องอะไร คงไม่ได้ทะเลาะกับเย่โม่เซินอีกแล้วใช่ไหม”

เมื่อได้ยินเช่นนี้เสิ่นเฉียวชะงักจากนั้นเธอก็เงยหน้าขึ้นมองเสี่ยวเหยียน

ทันใดนั้นเธอก็วางตะเกียบในมือลงและจ้องมองเธออย่างจริงจัง

เสี่ยวเหยียนยังคงยัดอาหารเข้าปากต่อไป ในใจคิดว่าเป็นอย่างที่คาดไว้เธอคิดถูกที่ไม่ถามเรื่องนี้ก่อนทานอาหาร ไม่อย่างนั้นเสิ่นเฉียวคงไม่ต้องทานอาหารมื้อนี้แล้ว

“ฉันไม่มีใครที่จะคุยได้ด้วยอีกแล้ว นอกจากเธอฉันไม่มีใครเลยจริงๆเสี่ยวเหยียน มีเรื่องหนึ่งที่ฉันอยากถามความคิดเห็นของเธอ”

หลังจากที่เสี่ยวเหยียนยัดอาหารลงปากไป ก็หยิบชามขึ้นมาจิบน้ำซุป “พูดมาสิ”

มันอึดอัดเกินไปที่จะเก็บสิ่งเหล่านี้ไว้ในใจคนเดียว เสิ่นเฉียวครุ่นคิด และกล่าวในที่สุดว่า “เธอคิดมาตลอดว่าฉันและเย่โม่เซินสามารถใช้ชีวิตร่วมกันได้ดีใช่ไหม”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เสี่ยวเหยียนก็พยักหน้าอย่างเป็นธรรมชาติ “แน่นอนสิพวกเธอเป็นสามีภรรยากัน เธอชอบเขาและเขาก็ชอบเธอด้วย ไม่อยากใช้ชีวิตร่วมกันด้วยดี จะอยากทำอะไรอีก”

“แต่ถ้าฉันบอกว่าฉันท้องล่ะ”

เสี่ยวเหยียนตะลึง แต่ก็มีปฏิกิริยารวดเร็วเช่นกัน “ตั้งท้องแล้วมีปัญหาอะไร นี่มันก็เป็นเรื่องที่ดีไม่ใช่หรือไง เธอตั้งท้องลูกของเขาและมันทำให้ความสัมพันธ์ของเธอมั่นคงขึ้น ถึงเวลานั้นว่าหานเส่โยจะกลายเป็นปีศาจได้อย่างไร”

เมื่อพูดถึงสิ่งนี้ทันใดนั้นเสิ่นเฉียวก็รู้สึกเศร้าเล็กน้อย เธอหรี่ตาลงน้ำเสียงของเธอดูเหมือนจะเยาะเย้ยตัวเอง

“แล้วถ้าฉันบอกเธอว่าเด็กคนนั้นไม่ได้เป็นลูกของเย่โม่เซินล่ะ”

“ไม่ใช่แล้วยังไง...แล้วมีอะไรเหรอ ...” เสี่ยวเหยียนตอบกลับอย่างไม่สนใจ แต่เมื่อพูดจบเธอก็หยุดพูดกลางประโยคราวกับเหยียบเบรกรถ เธอเบิกตากว้างนั่งอยู่อย่างนั้นราวกับว่าเธอถูกจี้จุดฝังเข็มไม่ให้เคลื่อนไหว

เธอกลืนอาหารในปากเป็นเวลานาน แล้วมองไปที่เสิ่นเฉียวอย่างอึดอัด “ขอโทษนะ เมื่อกี้ดูเหมือนว่าฉันจะชะงักไป เธอพูดประโยคเมื่อกี้อีกสักครั้งสิ”