เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 319

บทที่318 สิ่งที่ยากคือการรักใคร่ใจตรงกัน

“แต่ว่า….” เสิ่นเฉียวเหมือนกับว่าต้องการจะพูดอะไร แต่อยู่ๆเย่หลิ่นหานก็ยื่นมือมาลูบหัวของเธอ “พอได้แล้ว มีอะไรค่อยพูดกันวันหลัง แยจื่อ คุณไปช่วยฉันทำเรื่องออกจากโรงพยาบาล จากนั้นเก็บของออกไปจากที่นี่เถอะ”

เสิ่นเฉียวรู้ว่าที่เขาทำเช่นนี้ก็เพื่อตัวเธอเอง ถ้าเขาไม่ออกจากโรงพยาบาลเธอก็ไม่ไปไหน อีกทั้งถ้าเขาจะบอกให้ตัวเธอออกไป เธอก็ไม่ไปเช่นกัน ดังนั้นเขาจึงได้แต่ใช้วิธีการนี้เพื่อบีบเธอให้ออกจากโรงพยาบาล

เย่หลิ่นหาน....ทำไมคุณต้องทำถึงขนาดนี้ด้วย ทำไมต้องยอมลำบากเช่นนี้?

ไม่รู้ทำไม เสิ่นเฉียวรู้สึกเจ็บปวดใจเพราะเขา มักจะรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนเลว เธอไม่ได้ต้องการให้เย่หลิ่นหานทำเพื่อเธอเช่นนี้ อีกทั้งทั้งคู่รู้จักกันได้ไม่นาน ต่อให้เป็นเพราะชอบ....ก็ไม่ควรมาถึงจุดจุดนี้

ท้ายที่สุด แยจื่อได้จัดการทำเรื่องออกโรงพยาบาลให้ทั้งสองเสร็จเรียบร้อย ตอนที่กำลังทำเรื่องอยู่นั้นคุณหมอพูดเตือนอยู่ตลอด “ถึงแม้ตอนนี้จะดูเหมือนไม่เป็นอะไรมากแล้ว แต่ฉันก็แนะนำพวกคุณให้ค้างโรงพยาบาลต่ออีกสักสองวันเพื่อดูอาการต่ออีกหน่อย ว่ายังไงล่ะ ยังไงซะก็เป็นเวลาอีกแค่ไม่กี่วัน จะรอหน่อยไม่ได้หรอ?”

สุดท้ายก็ไม่สามารถเกลี้ยกล่อมได้สำเร็จ คุณหมอจึงทำได้แค่พูดกำชับเล็กน้อย จากนั้นจึงเซ็นชื่อให้พวกเขาออกจากโรงพยาบาลได้

เสิ่นเฉียวเดินออกมาจากโรงพยาบาลพร้อมกับพวกเขา เย่หลิ่นหานเอารถมา ในจังหวะที่แยจื่อจะให้เธอขึ้นรถนั้นอยู่ๆเย่หลิ่นหานก็พูด “เธอต้องไปที่อื่น แยจื่อ”

เมื่อฟังจบ แยจื่ออึ้งทันที “แต่....พวกเราไม่พาคุณหนูเสิ่นไปด้วยกันหรอ?”

สีหน้าของเย่หลิ่นหานนิ่งเฉยแล้วไม่พูดอะไรออกมา เสิ่นเฉียวกะพริบตาด้วยรู้สึกที่อึดอัด เธอกัดริมฝีปากล่างแล้วพูด “ไม่เป็นไร ฉันต้องไปที่อื่นจริงๆ พวกคุณไปกันก่อนเถอะ อีกเดี๋ยวฉันจะออกไปจากที่นี่เอง”

“ท่านรองประธานเย่…..” แยจื่อเริ่มรู้สึกไม่เข้าใจ เย่หลิ่นหานชอบเสิ่นเฉียวไม่ใช่หรอ? แต่ทำไมตอนนี้ถึงไม่คว้าโอกาสพาเธอขึ้นมานั่งบนรถล่ะ? เขากลับทิ้งเธออยู่หน้าประตูของโรงพยาบาล แบบนี้มันจะไม่บั่นทอนความรู้สึกดีดีหรอ?

“ขึ้นมาเถอะ” เย่หลิ่นหานบอกให้เธอขึ้นรถ แววตาที่มุ่งมั่นได้บ่งบอกถึงจุดยืนและทัศนคติของเขา ช่วยไม่ได้ แยจื่อจึงทำได้แค่ขึ้นมาอยู่บนรถ

หลังจากที่เสิ่นเฉียวมองเห็นประตูรถถูกดึงปิด เธอก็โบกมือให้กับพวกเขา

เธอไม่มีอะไรที่ต้องไม่พอใจ เพราะเธอรู้ว่าการที่เย่หลิ่นหานทำเช่นนี้เขามีความคิดที่แท้จริงคืออะไร เธอรู้สึกซาบซึ้งในตัวเขาเป็นอย่างมาก

หลังจากที่รถถูกขับออกไป เสิ่นเฉียวจ้องมองวิวที่อยู่ห่างไกลออกไป ในจังหวะที่เธอกำลังจะก้าวขาเดิน เธอก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยเรียกเธอ

“เฉียวเฉียว”

น้ำเสียงหวานๆที่แสนจะคุ้นเคยดังขึ้นมาจนเสิ่นเฉียวรู้สึกตกใจ จากนั้นเธอหันข้างมามอง เธอเห็นเสี่ยวเหยียนยืนอยู่บนถนนที่อยู่ตรงข้าม เธอสะพายเป้แล้วยืนอยู่ตรงนั้น ในจังหวะที่เธอมองไป เธอก็ยิ้มแล้วโบกมือให้กับเธอ

“อยู่ตรงนี้”

เสิ่นเฉียวอึ้งทันที เธอจ้องมองเสี่ยวเหยียนที่อยู่ตรงข้ามถนนอย่างเหม่อลอย

ไม่น่าล่ะ.....

ไม่น่าล่ะเย่หลิ่นหานถึงจากไปอย่างไร้กังวลเช่นนั้น ที่แท้…..เขาได้เตรียมทุกอย่างให้กับเธอหมดแล้ว มือถือของเธอหายไปสองวันแล้ว ในสองวันนี้ไม่ได้ติดต่อใครเลย เสี่ยวเหยียนไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ ตอนนี้เธอมาปรากฏตัวอยู่ที่ตรงนี้ในเวลานี้ นั่นก็บ่งบอกให้รู้ว่าเย่หลิ่นหานได้เตรียมทุกอย่างเอาไว้ให้แล้ว

นึกไม่ถึง....ว่าเขาได้วางแผนทุกอย่างเอาไว้ก่อนแล้ว

เบ้าตาของเสิ่นเฉียวเริ่มแดง ในจังหวะที่เธอจะเดินเข้าไปหา อยู่ๆเสี่ยวเหยียนก็ตะโกนบอก “คุณยืนอยู่ตรงนั้นแหละอย่าขยับ เดี๋ยวฉันไปหาคุณเอง!”

จากนั้นเสี่ยวเหยียนวนรถกลับมา เธอรีบวิ่งเข้าไปหาเสิ่นเฉียว จากนั้นเอากระเป๋ายัดใส่ในมือของเธอ

“อ่ะ นี่คือสิ่งของของคุณ”

เสิ่นเฉียวหยิบขึ้นมาดูจึงรู้ว่ากระเป๋าใบนั้นเป็นของตัวเอง