เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 345

บทที่ 344 เธอถูกทิ้งอีกครั้ง

“ไม่ใช่ว่าต้องการจะหย่ารึไง？” เสิ่นเฉียวหายใจเข้าลึก ๆ ในที่สุดก็เอาประโยคที่เก็บเอาไว้อยู่ในใจพูดออกมาได้： “งั้นก็ไปสำนักงานกิจการพลเรือนเพื่อดำเนินเรื่องหย่าให้เรียบร้อยเถอะ”

หลังจากพูดเรื่องพูดนี้จบ เสิ่นเฉียวไม่สนใจว่าเย่โม่เซินจะแสดงสีหน้าออกมาอย่างไร เธอรู้สึกเพียงแค่ว่าหลังจากที่ตัวเธอนั้นได้พูดเรื่องเหล่านั้นออกไปแล้ว ก็ราวกับก้อนหินที่กดทับในใจของเธอนั้นก็ได้หายไป

บางที เธอเองก็คิดว่าอยากที่จะหย่า อย่างไรก็ตามเมื่อคนทั้งสองไม่เชื่อใจกันก็มักจะตั้งข้อสงสัยซึ่งกันและกัน ตลอดช่วงชีวิตที่เหลือก็ไม่สามารถที่จะมีความสุขได้ ดังนั้นการแยกทางกันเป็นจึงเป็นหนทางที่ดีที่สุดสำหรับพวกเขา

เมื่อคิดได้เช่นนั้น เสิ่นเฉียวก็เงยหน้าขึ้นอีกครั้ง กัดริมฝีปากล่าง： “ไปสำนักงานกิจการพลเรือนเถอะเย่โม่เซิน เดินเรื่องให้เรียบร้อย ฉันก็จะไม่ต้องมาพัวพันกับนายอีกต่อไป”

ทันทีที่เงยหน้าขึ้นเสิ่นเฉียวก็ตกใจ ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไรกันที่เย่โม่เซินนั้นมาที่ข้างหน้าของเธอ และจู่ ๆ ก็จับไปที่คางของเธอ

“เดินเรื่องหย่า？” เย่โม่เซินจ้องเธอด้วยสายตาที่อันตรายอยู่ใกล้ ๆ กับเธอ นิ้วมือของเขากำลังจับคางของเธอ ก็รู้สึกได้ถึงเครื่องสำอางที่อยู่ชั้นนอก

สัมผัสของเครื่องสำอางที่มือทำให้เย่โม่เซินขมวดคิ้วขึ้นอย่างไม่พอใจ เมื่อก่อนหากบีบไปที่ใบหน้าของเธอ ก็สามารถสัมผัสได้ถึงความอ่อนนุ่มของแก้มขาว ๆ นั้น ที่ยืดหยุ่นราวราวกับสายน้ำ แต่ว่าตอนนี้……กลับสัมผัสได้เพียงแต่เครื่องสำอางเท่านั้น

นั่นทำให้เขารู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างมาก แบบเดิมก็ดีอยู่แล้วทำไมต้องแต่งให้ตัวเองกลายเป็นแบบนี้？

“ใช่แล้ว” ความอุ่นจากนิ้วของเขาทำให้เสิ่นเฉียวชะงักไปเล็กน้อย แต่ว่าก็ตอบกลับอย่างรวดเร็ว เอื้อมมือไปดึงแขนเสื้อของเย่โม่เซิน หลังจากนั้นก็ใช้แรงเล็กน้อย ค่อย ๆ ดึงมือของเขาให้ปล่อยออกและพูดขึ้นเบา ๆ ： “เกรงว่าจะทำให้นายผิดหวังแล้ว การประชุมวันนี้ของนายคงต้องเป็นอันยกเลิก แล้วไปดำเนินการหย่าตอนนี้เลยเถอะ”

“รีบร้อนที่จะสลัดฉันออกไปขนาดนี้เชียวเหรอ？ไม่ดีหรอกหรอที่เธอกับฉันจะได้อยู่ร่วมกันตลอดไป？”

เย่โม่เซินยิ้มมุมปากเชิงประชด ภายในแววตานั้นมีความเย็นชาอย่างที่สุด

เธอไม่ตอบอะไร เย่โม่เซินก็จ้องไปที่เธอเบา ๆ

ผ่านไปครู่หนึ่ง ก็มีเสียงเคาะประตูดังมาจากด้านนอก เซียวซู่พูดเตือนขึ้น： “คุณชายเย่ ประชุมกำลังจะเริ่มแล้ว”

เย่โม่เซินจึงได้สติกลับมา และพูดขึ้นอย่างเย็นชา： “จะไปดำเนินการน่ะได้ แต่ว่าตอนนี้ฉันไม่ว่าง เธอออกไปรอก่อน”

พูดจบ เย่โม่เซินก็นั่งวีลแชร์ออกไปนอกห้อง

เสิ่นเฉียวรีบตามออกไปโดยไม่ได้คิดอะไรแม้แต่น้อย “ต้องรอนานแค่ไหน ใช้เวลา 1 ชั่วโมงพอมั้ย？”

“เหอะ แค่ไม่ได้มาทำงานไม่กี่วันก็ลืมแล้วรึไง ว่าการประชุมของบริษัทตระกูลเย่ใช้เวลานานเท่าไร？หรือจะบอกว่าต้องเข้าไปร่วมประชุมเพื่อรื้อฟื้นสักหน่อย ถึงจะจำได้อย่างนั้นเหรอ？”

เมื่อได้ยิน ฝีเท้าของเสิ่นเฉียวก็หยุดนิ่งอยู่กับที่

การประชุมนี้เมื่อได้เริ่มขึ้นแล้ว อย่างน้อยที่สุดก็ต้องใช้เวลาถึง 2 ชั่วโมง เธอคิดอยู่ครู่หนึ่ง： “หลังจากนายประชุมเสร็จ พวกเราก็จะไปดำเนินเรื่องหย่าทันทีเลยใช่มั้ย？”

เขาไม่ตอบอะไร และค่อย ๆ ตรงห่างออกไป

“ก็ได้ งั้นฉันไปรอนายที่ห้องพัก 2 ชั่วโมง”

หลังจากนั้นเสิ่นเฉียวก็เดินตรงไปยังห้องพักผ่อน โดยไม่ได้สนใจว่าเย่โม่เซินตอบตกลงหรือไม่ เห็นเธอก้าวเดินห่างออกไปอย่างรวดเร็ว เพียงครู่เดียวเรือนร่างบาง ๆ นั้นก็หายไปจากสายตาของตนแล้ว เย่โม่เซินยกคิ้วขึ้นเล็กน้อย

ผู้หญิงคนนี้……ไม่เจอหน้ากันแค่ไม่กี่วัน ทำไมถึงรู้สึกอย่างกับว่าเปลี่ยนไปกลายเป็นคนละคนเลยกันนะ

“คุณชายเย่ การประชุมจะเริ่มแล้ว” เซียวซู่ตรงขึ้นมาแจ้ง

“รู้แล้วน่า” เย่โม่เซินตอบกลับด้วยท่าทีรำคาญ และกวาดสายตาไปมองเขาเล็กน้อย

*

ด้านในห้องพัก

เสิ่นเฉียวรออยู่คนเดียว

เนื่องจากเย่โม่เซินไม่มีเลขา เซียวซู่เองก็ต้องตามเข้าไปประชุมด้วย ดังนั้นเธอจะอยู่ในห้องพักผ่อนนานแค่ไหนก็ไม่มีคนมากวนเธอ โชคดีที่เสิ่นเฉียวคุ้นเคยกับที่นี่เป็นอย่างมาก อย่างไรก็ตามการประชุมนั้นจะต้องใช้เวลานานกว่า 2 ชั่วโมง เธอลุกขึ้นอย่างสบาย ๆ และไปที่ห้องน้ำชาเพื่อชงชาเขียวมาดื่ม หลังจากนั้นก็หยิบหนังสือพิมพ์ขึ้นมาอ่าน

ถ้าเอาแต่รออย่างเดียวล่ะก็ แค่ 1 ชั่วโมงก็มากพอที่จะทำให้คนนั้นทนไม่ไหวแล้ว 2 ชั่วโมงนี่ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเลย

เวลาค่อย ๆ ผ่านไป 1 นาที 1 วินาที เสิ่นเฉียวรู้สึกว่าตัวเองนั้นก็ใช้เวลาไปมากพอตัวแล้ว แต่ว่าพอมองไปที่นาฬิกาในโทรศัพท์ก็พบว่าเพิ่งจะผ่านไปครึ่งชั่วโมงเท่านั้น