เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 347

บทที่ 346 เรียกพี่ชาย

หานชิงนั้นไม่รู้สึกอะไร แต่ว่าเสิ่นเฉียวกลับรู้สึกอึดอัดทำตัวไม่ถูก

เธอหยิบบัตรขึ้นมารูดเปิดประตูห้อง หลังจากนั้นก็ผลักประตูเปิดเข้าไป

“เข้ามาสิ”

หานชิงหยิบกระเป๋า และเดินตามเสิ่นเฉียวเข้าไปด้านใน

“ลุงหนานบอกเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นกับฉันแล้ว”

เสิ่นเฉียวเอากระเป๋าที่อยู่ในมือวางลงบนโต๊ะ และพยักหน้า： “อื้อ จากที่คุณได้เคยตรวจสอบเกี่ยวกับเรื่องของฉันมาแล้ว คิดว่าเรื่องอดีตของฉันคุณก็น่าจะรู้หมดแล้วสินะ”

หานชิงเงียบ แต่ว่าใบหน้าของเขานั้นแสดงออกมาชัดเจนแล้วว่าเขานั้นรู้เรื่องนี้เป็นอย่างดี

การที่ได้รู้เรื่องนี้ ยังไงก็ดีกว่าการที่ไม่รู้

เพราะเสิ่นเฉียวจะไม่ต้องเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้เขาฟังอีกรอบในตอนที่ขอให้เขาช่วย ตอนนี้หานชิงนั้นรู้เรื่องราวละเอียดยิ่งกว่าที่เธอจะพูดออกมาเสียอีก เพราะงั้นเรื่องก็ง่ายขึ้นเยอะเลย

“คือว่า ฉันพอจะขอให้นายช่วยฉันสักเรื่องจะได้มั้ย？”

เมื่อได้ยิน หานชิงก็ยิ้มมุมปากขึ้นพร้อมกับพยักหน้า： “ได้แน่นอน แต่ว่า……”

แต่ว่า？เสิ่นเฉียวนิ่งไปเล็กน้อย ยังต้องมีเงื่อนไขอะไรอีกงั้นเหรอ？

“ถ้าไม่ใช่ญาติกัน ฉันก็คงไม่มีเหตุผลและคงที่จะช่วยเธอไม่ได้ ก่อนที่จะช่วยเรื่องนี้ เธอช่วยบอกฉันหน่อยสิว่าเธอยอมรับสถานะของตัวเองที่เป็นลูกสาวของตระกูลหานได้แล้วรึยัง？”

เสิ่นเฉียว： “……”

นึกไม่ถึงว่าเรื่องที่เขาจะชี้ขึ้นมาก่อนนั้นจะเป็นเรื่องนี้

ในตอนนั้นเสิ่นเฉียวพูดอะไรไม่ออก

“นายหาน ฉัน……”

“ยังเรียกนายหานอีกเหรอ？” หานชิงยิ้มเล็ก ๆ และมองเธอด้วยสายตาที่อ่อนโยน

ตั้งแต่ได้รู้จักหานชิงมา เสิ่นเฉียวก็รู้สึกมาตลอดว่า หานชิงนั้นแม้ว่าจะใจเย็น แต่ในขณะเดียวกันนั้นเองก็ทำให้คนรู้สึกถึงความยิ่งใหญ่และทรงอำนาจ ไม่สามารถที่จะอยู่ใกล้ ๆ ได้ ใบหน้าของเขานั้นมักจะไม่แสดงอาการใด ๆ ออกมา นับได้ว่าเป็นคนที่ตัดสินใจทำสิ่งต่าง ๆ เพื่อความถูกต้องโดยไม่เกี่ยวข้องกับอารมณ์หรือความรักใด ๆ

ไม่คิดเลยว่าเขานั้นจะสามารถมีรอยยิ้มอันอ่อนโยนเช่นนี้ให้กับตัวเธอได้

นี่เป็นเพราะ……พลังของความรักอย่างนั้นหรือ？

เสิ่นเฉียวมองไปที่หานชิงอยู่ครู่หนึ่ง ไม่รู้ว่าจะตอบกลับอย่างไรดี หลังจากนั้น……เธอเองก็ไม่รู้ว่าตัวเธอเป็นอะไร ราวกับโดนมนสะกดของความรักอย่างไรอย่างนั้น จู่ ๆ ก็พูดขึ้นมาว่า： “พี่ชาย……”

เพียงแค่คำนั้นคำเดียวนั้น สิ่งที่เสิ่นเฉียวจะพูดก็ติดอยู่ที่ปาก เธอรีบเอามือมาปิดปากไว้ และไม่พูดอะไรออกไปต่อ

และก็เพียงแค่คำนั้นคำเดียวนั่น สำหรับหานชิงนั้นก็มากเพียงพอแล้ว

เขาจึงยกมือขึ้นมาอีกครั้ง เสิ่นเฉียวนั้นคิดที่จะมุดหลบ แต่ว่าสุดท้ายไม่รู้ว่าทำไมเธอก็ยังคงนิ่งอยู่กับที่ ปล่อยให้มือของหานชิงวางลงบนหัวของเธอได้

หานชิงนวดลงที่หลังหัวของเธอเบา ๆ พร้อมกับรอยยิ้ม

“แค่นี้ก็พอแล้ว จำไว้นะหลังจากนี้เป็นต้นไปตระกูลหานจะคอยสนับสนุนเธอ ขอเพียงแค่เธอต้องการ พี่……ก็จะอยู่ที่นั่นทันที หลังจากนี้เธอก็เป็นน้องสาวของหานชิงแล้ว เข้าใจมั้ย？”

น้ำเสียงที่ราวกับว่ากำลังพูดอยู่กับเด็กทารกนี่มันอะไรกัน เสิ่นเฉียวกะพริบตาเล็กน้อย และก็พยักหน้าตอบรับไปโดยไม่คาดคิด

“เรื่องของเธอ อยากจะจัดการยังไงล่ะ？” หานชิงถามถึงเรื่องระหว่างเธอกับเย่โม่เซินขึ้นมา

“ฉันต้องการที่จะดำเนินการหย่ากับเขา แต่ว่า……ตอนนี้ฉันไม่อยากที่จะเจอเขาอีกแล้ว”

“ได้สิ เดี๋ยวฉันให้คนไปจัดการเดินเรื่องให้” หานชิงพยักหน้า เรื่องที่น้องสาวขอมา แน่นอนว่าตัวเขาที่เป็นพี่ชายนั้น จะต้องช่วยจัดการให้เรียบร้อย

แค่นี้เองเหรอ？เสิ่นเฉียวคิดว่าเขานั้นจะรู้สึกว่ามันยุ่งยาก ไม่คิดเลยว่าเขาจะตกปากรับคำง่าย ๆ เช่นนี้

เสิ่นเฉียวคิดอยู่พักหนึ่ง แล้วจึงพูดขึ้น： “ฉันสามารถ……ย้ายออกไปจากเมืองนี้ได้มั้ย？”

“เป็นเพราะเขา เธอก็เลยไม่อยากจะอยู่ที่นี่อย่างนั้นหรือ？”

แม้ว่าจะดูน่าอายอยู่บ้าง แต่เสิ่นเฉียวก็ยอมรับ： “ฉันไม่อยากที่จะเห็นเขาอีกแล้ว แล้วก็ยิ่งไม่อยากอาศัยในเมืองที่มีเขาอยู่อีกแล้ว ฉัน……”

“ไม่มีปัญหา ที่ต่างประเทศพวกเราตระกูลหานเองก็มีกิจการอยู่ สามารถส่งเธอไปต่างประเทศได้ อยู่ที่ว่าเธอจะต้องการหรือไม่？”