เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 350

บทที่ 349 กลับประเทศแล้ว

หานมู่จื่อจับปอยผมทัดหู และยิ้มเล็ก ๆ และพูดขึ้น： “พี่ฉันจริงจังกับงานมากเกินไปหน่อยนะ ถ้างั้น……เธอช่วยเขาหน่อยมั้ยล่ะ？”

เมื่อพูดจบ สายตาของหานมู่จื่อก็มองไปยังเสี่ยวเหยียน

เมื่อเสี่ยวเหยียนได้ยิน ใบหน้าที่ขาวนั้นก็เปลี่ยนเป็นสีแดงในพริบตา “มู่จื่อเธอพูดอะไรของเธอน่ะ？พี่ชายของจะเห็นคนอย่างฉันอยู่ในสายตาได้ยังไงกัน！”

หานมู่จื่อเห็นว่าหน้าของเธอแดง ก็อดไม่ได้ที่จะแกล้งเธอ： “เธอเคยถามเข้าแล้วเหรอ？ถ้าไม่งั้นเธอจะรู้ได้ยังไงกันว่าเขาไม่เห็นเธออยู่ในสายตา？”

“เธอ！ฉันไม่คุยกับเธอแล้ว” เสี่ยวเหยียนถอนหายใจหนึ่งที่ งอนและหันหน้าหนีไป

หานมู่จื่อยิ้มมุมปากขึ้นเล็กน้อย แล้วก็พักเรื่องแกล้งเธอไป

หลังจากที่เธอหุบรอยยิ้มนั้นลง หานมู่จื่อก็เงยหน้าขึ้นไปมองเห็นถึงแววตาของซูจิ่วที่มองมาทางเธอจากที่นั่งด้านหน้า เธอขยิบตาให้กับมู่จื่อเล็กน้อย และทั้งสองต่างก็ยิ้มให้กัน

พูดถึงซูจิ่ว หานมู่จื่อมักจะรู้สึกเสียดายอยู่บ้าง ซูจิ่วนั้นคอยอยู่ข้างกายหานชิงและทำหน้าที่ของเลขาได้เป็นอย่างดีมาโดยตลอด ถ้าหากว่าหานชิงได้แต่งงานกับคนเช่นนี้ และเป็นผู้ช่วยที่ดีได้ก็คงมีความสุขไม่น้อย

แต่ก็ไม่รู้ว่าหานชิงไม่รู้จักความรักหรือว่าอะไร ซูจิ่วที่อยู่ข้างกายของหานชิงมาตลอดแต่เขากลับไม่ได้รักหรือชอบเธอเลย

ผ่านมาหลายปีขนาดนี้แล้ว ต่อให้จิตใจจะทำด้วยหินก็ต้องมีสึกกร่อนกันบ้างแล้ว

แต่ว่าจิตใจของหานชิงนั้นกลับนิ่งไม่ไหวติงแม้แต่น้อย

ใคร ๆ ต่างก็ดูออกว่าซูจิ่วนั้นชอบหานชิง จะมีก็แต่ตัวหานชิงคนเดียวที่ไม่รู้

เพราะงั้นก็มีหลายครั้งที่หานมู่จื่อพยายามบอกใบ้ให้กับหานชิง แต่ว่าหานชิงก็มักจะทำเหมือนไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร นานวันไปหานมู่จื่อก็ไม่ได้พูดถึงเรื่องนี้ขึ้นมาอีกเลย

อย่างไรก็ตามคนเรานั้นก็มีสิทธิเลือก การที่เธอรู้สึกว่าซูจิ่วเป็นตัวเลือกที่ดีนั้น ก็ไม่ควรที่จะไปบังคับจับคู่ให้เขาได้

แต่น่าเสียดาย ที่หลังจากนั้นซูจิ่วก็ไปนัดบอดหาคู่ ใครจะไปรู้กันว่าการนัดบอดครั้งนั้นจะได้เจอกับเนื้อคู่ของตัวเองเข้า ทั้งสองคนคบกันไม่ถึงเดือนก็แต่งงานกันอย่างสายฟ้าแลบ หลังจากนั้นไม่นานก็ตั้งท้อง และหลังจากช่วงเดือนตุลาก็ได้ลูกสาวตัวน้อยมาหนึ่งคน สภาพครอบครัวเองก็ถือว่าราบรื่นและเป็นไปได้ด้วยดี

แถมสามีของซูจิ่วนั้นก็ปรนนิบัติดูแลเธอเป็นอย่างดี มันนั้นสามารถชดเชยกับความเย็นชาของหานชิงที่มีต่อซูจิ่วก่อนนี้ได้ทีเดียว

อันที่จริงแล้วในมุมมองของหานมู่จื่อนั้น การที่ได้แต่งงานกับคนที่ใส่ใจตัวเธอ รักเธอ และเอาตัวเธอไปอยู่ในใจนั้น ก็ถือว่าชาตินี้นั้นไม่น่าเสียดายอีกแล้ว

รถที่ค่อย ๆ ขับตรงไปข้างหน้า ไม่นานก็ถึงที่พักใหม่หมู่บ้านคอนโดรุ่ยซิน

ลุงหนานนำรถเข้าไปจอดในโรงจอดรถ และทุกคนก็ลงจากรถมา หานมู่จื่อที่กำลังจะไปลากกระเป๋าเดินทาง ลุงหนานก็พูดขึ้น： “คุณมู่จื่อ พวกนี้ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของลุงหนานเองเถอะ”

“จะทำแบบนั้นได้ยังไงกัน？ยังไงกระเป๋าเดินทางก็มีล้อเดินไปลากไปได้ แล้วก็ไม่หนักด้วย เดี๋ยวฉันลากเองดีกว่า”

“เธอให้เขาจัดการเถอะ” ซูจิ่วอดไม่ได้ที่จะพูดขึ้นแทนลุงหนาน： “เธอคิดว่าพวกเราเดินทางจากเมืองข้างๆมาถึงเมืองซูเพื่ออะไรกันล่ะ？”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น มือของหานมู่จื่อก็ชะงักลง ลุงหนานก็เอาสัมภาระต่าง ๆ ลากเข้าไป หลังจากนั้นก็เดินตรงไปด้านหน้า

“ไปกันเถอะ” ซูจิ่วเขย่าพวงกุญแจเบา ๆ ในมือตรงไปที่เธอ： “บ้านหลังนี้ฉันให้คนมาทำความสะอาดให้เรียบร้อยหมดแล้ว ข้าวของเครื่องใช้ที่จำเป็นเองก็ครบถ้วนแล้ว แค่เข้าไปก็พร้อมอยู่ได้เลย”

“ว้าว เลขาซูคุณนี่ช่างเป็นคนที่มีจิตใจดีจริง ๆ เลย！” เสี่ยวเหยียนรู้สึกซึ้งใจและกระโจนเข้ากอดตัวเธอ

หานมู่จื่อจับมือของเสี่ยวหมี่โต้วของเธอขึ้นมา “งั้นก็ขึ้นไปดูกันเถอะ”

ด้านในห้องหมู่บ้านคอนโดรุ่ยซินนี้นั้นดูค่อนข้างมีการแบ่งสันปันส่วนที่ดี ครั้งแรกที่หานมู่จื่อได้เห็นมันบนอินเทอร์เน็ตก็รู้สึกชอบเป็นอย่างมาก ดังนั้นจึงได้เลือกที่นี่