เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 359

บทที่ 358 เธอคู่ควรแค่ถือรองเท้าให้ฉันเท่านั้น

“อืม เธอมากับฉัน” เสี่ยวเหยียนจับมือหานมู่จื่อและเดินเข้าไปข้างใน

มีผู้คนจำนวนมากอยู่ในกองถ่ายเพราะครั้งนี้เป็นละครแนวย้อนยุค ดังนั้นเมื่อหานมู่จื่อเข้าไปจึงได้เห็นนักแสดงหลายคนในชุดคอสตูมย้อนยุค แต่เนื่องจากตอนนี้เป็นฤดูร้อน ดังนั้นส่วนใหญ่จึงร้อนจนแทบทนไม่ไหว

แต่ละคนล้วนเตรียมพัดลมตัวเล็กมาเป่าไว้ บางคนถึงกับถอดเสื้อนอกออกและวางไว้ข้างๆ สวมแค่เพียงเสื้อกล้ามและกางเกงขาสั้น แต่บนศีรษะของพวกเขากลับมีมงกุฎอันหนาหนัก มองดูแล้วตลกไม่น้อย

หานมู่จื่อเหลือบไปมองด้านหนึ่ง และเดินตามเสี่ยวเหยียนไป

เมื่อผู้ช่วยผู้กำกับเห็น หานมู่จื่อและ เสี่ยวเหยียน ก็เข้ามาหยุดพวกเธอเอาไว้ "คุณสองคนกำลังทำอะไร? พวกเรากำลังถ่ายทำไม่อนุญาตให้แฟนๆ เข้ามา คนคุมกองล่ะ? ไปอยู่ไหนหมด ทำไมถึงปล่อยคนเข้ามา?”

ผู้ควบคุมกองถ่ายที่ถูกเรียกชื่อรีบวิ่งเข้ามา จากนั้นเมื่อเห็นว่าเป็นเสี่ยวเหยียนเขาก็ออกปากอธิบาย “ผู้ช่วยผู้กำกับ พวกเธอไม่ใช่แฟนคลับ แต่มาหาจ้าวยี่หรู”

“จ้าวยี่หรู? หาเธอทำไม?” ผู้ช่วยผู้กำกับถามอย่างงงงวย จากนั้นสายตาของเขาก็ตกลงไปที่เสี่ยวเหยียน และ หานมู่จื่อ

เมื่อเขาเห็น หานมู่จื่อดวงตาของเขาก็สว่างวาบขึ้นทันที

หานมู่จื่อยกมือขึ้นกดแว่นกันแดดบนใบหน้าลงเพื่อปกปิดใบหน้าเล็กของตน

เธอในตอนนี้ ดูโดดเด่นอย่างยิ่ง

หากไม่รู้ คงคิดไปว่าเธอเป็นดาราระดับนานาชาติ

“คุณ คุณคือ ... " ผู้ช่วยผู้กำกับมองไปที่ หานมู่จื่อและถาม

เสี่ยวเหยียนเข้ามาบัง หานมู่จื่อเอาไว้โดยไม่รู้ตัว จากนั้นก็อธิบายเสียงนุ่ม "สวัสดีค่ะ ผู้ช่วยผู้กำกับ พวกเรามาหาคุณหนูจ้าว มีงานเล็กน้อยที่ต้องจัดการ ใช้เวลาเพียงครู่เดียวเท่านั้นค่ะ”

“อ่อเหรอ..."

ผู้ช่วยผู้กำกับมองไปที่เสี่ยวเหยียนอย่างสงสัย แต่สุดท้ายสายตาก็ยังคงตกอยู่ที่ หานมู่จื่อไม่ไปไหน

พอดีกับที่ผู้จัดการของ จ้าวยี่หรูมาพอดี เมื่อเห็น หานมู่จื่อสายตาก็เป็นประกาย จากนั้นจึงรับมาแก้ไขสถานการณ์ “ผู้ช่วยผู้กำกับ ท่านนี้คือคุณหนูหานแขกของยี่หรู”

จากนั้นผู้จัดการก็ดึงรองผู้ช่วยผู้กำกับออกไปข้างๆ และกระซิบคำสองสามคำ สายตาของผู้ช่วยผู้กำกับมองไปยังหานมู่จื่อหลังจากนั้นไม่นานเขาก็พยักหน้าและจากไป

ผู้จัดการของ จ้าวยี่หรูเดินไปข้างหน้าและพยักหน้าให้ หานมู่จื่อ "คุณหนูหานมาแล้ว ไปกับผมเถอะ”

หานมู่จื่อพยักหน้าจากนั้นจึงเดินไปพร้อมกับเขา เสี่ยวเหยียนส่งเสียงหึใส่ จากนั้นพึมพำเสียงเบา “ช่างเป็นพวกสายตาสุนัขชอบที่ดูถูกคนอื่นจริงๆ เมื่อกี้ไม่เห็นจะปฏิบัติต่อฉันอย่างดีขนาดนี้เลย”

เมื่อได้ยิน หานมู่จื่อก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเบาๆ "เธอจะไปสนใจอะไรกับคนเหล่านี้? "

“เธอไม่ใช่ฉัน จะเข้าใจความรู้สึกเจ็บใจนี้ได้ยังไง เฮ้อ....ช่างเจ็บปวดจริงๆ ทำไมฉันถึงไม่มีพรสวรรค์แบบเธอกันนะ? ถ้าหากฉันออกแบบได้ดี ก็คงไม่ต้องมานั่งดูสีหน้าคนพวกนี้”

“เธอ?” หานมู่จื่อหัวเราะ "ฉันกลับคิดว่าช่างน่าเสียดายฝีมือการชิมของเธอจริงๆ”

“กล้าหัวเราะฉันอีกแล้ว ฉันไม่อยากเป็นนักชิมหรอกนะ แบบนั้นอ้วนกันพอดี! เธอก็รู้ ว่าฉันเห็นของกินแล้วอดไม่อยู่!”