เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 377

บทที่ 376 ถูกบีบบังคับให้นัดบอด

เสี่ยวหมี่โต้วรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย เมื่อได้ยินเช่นนั้น จึงไม่ยอมเชื่อฟังและไม่ยอมนอนแต่โดยดี แล้วลงจากเตียงและใส่รองเท้าลงไปชั้นล่าง เทนมมาให้หานมู่จื่อหนึ่งแก้ว

“หม่ามี๊”

หานมู่จื่อได้กลิ่นหอมของนม ถึงรู้สึกว่า เสี่ยวหมี่โต้วได้นำนมมาให้เธอหนึ่งแก้ว เธอตะลึงไปสักครู่ และเงยหน้าขึ้นมามองเสี่ยวหมี่โต้ว สังเกตเห็นสองตาของเขาดำจนน่าตกใจ กำลังจ้องมองเธออยู่อย่างน่าสงสาร

เหมือนกำลังบอกเธอว่า หม่ามี๊สนใจหนูหน่อย หนูอยู่คนเดียวเหงามาก

สองสามวันมานี้ เธอมัวแต่ยุ่งเรื่องงาน ทุกคืนยุ่งจนถึงกลางดึก ตื่นแล้วก็ต้องทำงานต่ออีก เหมือนว่า......ละเลยความรู้สึกของเสี่ยวหมี่โต้ว

คิดถึงเช่นนี้แล้ว หานมู่จื่อรู้สึกว่า ตนเองไม่ควรทำแบบนี้เลยจริงๆ

เธอไม่ยื่นมือไปรับนมแก้วนั้น แต่รีบจัดเก็บข้อมูลในคอมให้เรียบร้อย จากนั้นปิดคอมแล้วมองไปทางเสี่ยวหมี่โต้ว จึงค่อยๆยื่นมือไปรับนมในมือของเขา: “แม่ขอโทษนะเสี่ยวหมี่โต้วสองวันนี้หม่ามี๊มัวแต่ทำงานจนลืมดูแลลูก ขอโทษจริงๆ”

หานมู่จื่อพูดไปด้วย แล้วยื่นมือไปโอบไหล่ของเสี่ยวหมี่โต้วมากอดไว้ในอ้อมอกของตนเอง

เสี่ยวหมี่โต้วเข้าใกล้เธอแล้ว จึงยื่นมือออกมากอดคอของหานมู่จื่อไว้ จากนั้นพูดเบาๆ: “หม่ามี๊ไม่เป็นไรหรอกครับ เสี่ยวหมี่โต้วรู้ว่าหม่ามี๊มีงานต้องทำ ดังนั้นไม่ถือสาหรอกครับ”

“หนูไม่ถือสา หม่ามี๊ถือสา แม่ควรจะนึกได้เร็วกว่านี้ หลังจากนี้ไปหม่ามี๊จะไม่ทำงานตอนกลางคืนอีกแล้ว จะคอยดูแลหนูนะ”

ถึงแม้ว่าเสี่ยวหมี่โต้วจะบอกว่าไม่เป็นไร แต่ว่าตอนที่ได้ยินว่าหานมู่จื่อคอยดูแลเขามากๆ แววตาของเขาสว่างจ้ากว่าตอนเมื่อกี้มากขึ้นเยอะเลย เด็กก็คือเด็ก ต้องการความรักความห่วงใยจากพ่อแม่

เขาขาดความรักจากพ่อแล้ว ก็ไม่ควรขาดความรักของแม่อีก

หานมู่จื่อยื่นนมให้เขา: “หม่ามี๊ไม่ต้องดื่มนม นมแก้วนี้เสี่ยวหมี่โต้วเอามาเอง งั้นให้เสี่ยวหมี่โต้วดื่มดีไหม?”

เสี่ยวหมี่โต้วกระพริบๆตา: “แต่ว่าหม่ามี๊ นี่ผมเอามาให้ท่านโดยเฉพาะเลยนะ”

ได้ยินว่าเขาเอามาให้ตนเองโดยเฉพาะ ถ้าหานมู่จื่อไม่ดื่มก็ไม่ดี จึงพยักหน้า: “ได้ งั้นหม่ามี๊ดื่ม”

จากนั้นหานมู่จื่อก็ดื่มนมให้หมดแก้ว แล้วอุ้มเสี่ยวหมี่โต้วกลับไปที่เตียง “คืนนี้หม่ามี๊ไม่ทำงานแล้ว จะอยู่เป็นเพื่อนหนู เสี่ยวหมี่โต้วอยากจะฟังนิทานอะไร?”

เสี่ยวหมี่โต้วพยักหน้า: “ดีจังเลยครับหม่ามี๊ คืนนี้จะเล่านิทานอะไร?”

“อืม งั้นหม่ามี๊คิดดูก่อนนะ เดี๋ยวเล่า......ให้หนูฟัง”

“กาลครั้งหนึ่ง นานมาแล้ว......”

*

วันที่สอง

โรงพยาบาล

ตอนที่ส้งอานส่งโจ๊กไปที่โรงพยาบาล กลับเห็นในห้องผู้ป่วยจัดเก็บได้เรียบร้อยเกือบหมดแล้ว ส่วนเย่โม่เซินกำลังก้มลงไปใส่ร้องเท้า

“แก แกกำลังทำอะไร?” ส้งอานสีหน้าเปลี่ยนไปทันที เดินหน้าเข้าไปวางโจ๊กไว้บนโต๊ะที่อยู่ข้างหน้า

เย่โม่เซินเงยหน้าขึ้นมามองเธอ: “น้าก็เห็นแล้วไม่ใช่เหรอ?”

“ออกจากโรงพยาบาล?” ส้งอานถาม “จัดการทำเรื่องออกจากโรงพยาบาลเรียบร้อยแล้วเหรอ?”

เพิ่งจะพูดจบ เซียวซู่ที่ไปทำเรื่องออกจากโรงพยาบาลก็กลับมาพอดี หลังจากที่เขาเข้าไปในห้องผู้ป่วยแล้วเห็นส้งอาน จึงเรียกด้วยความเคารพหนึ่งคำ: “คุณน้าส้ง”

ส้งอานหันกลับไปมองเขา “แกไปทำเรื่องออกจากโรงพยาบาลเหรอ?”

เซียวซู่ตะลึงไปสักครู่ จากนั้นรีบพยักหน้า: “นายเย่บอกว่าตนเองไม่เป็นไรแล้ว ดังนั้น......”

“ใครบอกว่าเขาไม่เป็นไร?” ส้งอานเดินเข้าไปอีกสองก้าวแล้วแย่งใบเสร็จจากมือของเขา แล้วหันไปมองทางเย่โม่เซิน: “ใครให้แกตัดสินใจเอง? ออกจากโรงพยาบาลเร็วขนาดนี้ แกรู้หรือไม่ว่าแกเกิดอุบัติเหตุ เกิดอุบัติเหตุ ไม่ใช่แผลธรรมดา!”

ได้ยินดังนั้น เย่โม่เซินขมวดคิ้วขึ้นอย่างไม่พอใจ พูดตอบด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น: “อุบัติเหตุรถชนแล้วยังไง ผมไม่ได้บาดเจ็บหนัก มันก็แค่บาดแผลธรรมดา”