เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 391

บทที่ 390 ระยะห่างยิ่งใกล้เข้ามาเรื่อยๆ

พอหลินชิงชิงได้ยินก็เลิกคิ้วอย่างมีความสุขแล้วกอดแขนของคุณแม่หลินไว้: “คุณแม่ดีจริงๆ เป็นคุณแม่ที่ไปหาคุณป้าส้งเหรอ?”

พอได้ยิน คุณแม่หลินก็ยิ้มอย่างอ่อนโยนแล้วตอบเสียงเบา: “ทำไมแม่จะไม่รู้ว่าลูกสาวของแม่กำลังคิดอะไร ยิ่งไปกว่านั้น แม่ก็รู้สึกว่าผู้ชายครั้งนี้ดูไม่เลว เพียงแต่…ดูแล้วอีกฝ่ายมีท่าทีที่ไม่ยอมนัดบอด ไม่รู้ว่าจะ…”

“คุณแม่ ไม่ค่ะ หนูได้ยินมาแล้ว เย่โม่เซินยังไม่มีแฟน ถ้าไม่อย่างนั้นคุณสมบัติอย่างคุณป้าส้งจะให้เขามานัดบอดเหรอ?”

“ที่พูดก็ถูก พวกเราต้องเชื่อในตัวป้าส้งของลูก”

หลังจากที่จัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว หลินชิงชิงจึงเดินลงมาชั้นล่าง พอเห็นส้งอานเธอก็ยิ้มอย่างอ่อนโยน “สวัสดีค่ะคุณป้าส้ง ทำไมวันนี้ถึงมีเวลาว่างมาได้ล่ะคะ?”

สายตาของส้งอานตกอยู่บนร่างของหลินชิงชิง

วันนี้เธอสวมชุดท่อนบนเป็นเสื้อถักสีชมพูเรียบง่ายและกระโปรงผ้าบางเบาคลุมเข่า ผมลอนสวยตกลงมาบนไหล่ของเธออย่างสง่างาม เธอแต่งหน้าเป็นพิเศษ ใบหน้าขาวเนียนรูปไข่จึงดูน่ารักอ่อนหวานขึ้นมา

ผู้หญิงคนนี้ เป็นแบบที่ส้งอาน ชื่นชอบ

ฐานนะทางบ้านของตระกูลหลินนับว่าเป็นตระกูลที่ไม่เลว คุณพ่อเปิดบริษัท ส่วนคุณแม่เป็นคุณหมอในโรงพยาบาล

ฐานะทางบ้านดีอย่างนี้ แต่หลินชิงชิงกลับไม่มีท่าทีที่หยิ่งผยอง

ผู้หญิงแบบนี้หายากมาก ส้งอานคิดว่าจะต้องแนะนำให้เย่โม่เซินอย่างแน่นอน

“ป้าส้งมาทำอะไร เธอไม่รู้เหรอ?” พูดเสร็จ ส้งอานก็ยกรอยยิ้มของตัวเองขึ้นมา

คุณแม่หลินที่อยู่ข้าง ๆ ก็อดยิ้มไม่ได้ เดิมทีหลินชิงชิงได้ยินแบบนี้ก็แก้มแดงแล้ว อายจนไม่รู้ว่าควรทำอย่างไร ได้แต่ยืนอยู่กับที่สักพักแล้วเดินไปอยู่ข้าง ๆ ส้งอาน แล้วเป็นฝ่ายนั่งลงไปข้างๆ จากนั้นดึงมือของส้งอานและกัดริมฝีปากพูดเบา ๆ : “คุณป้าส้ง คุณล้อชิงชิงเล่นแล้ว”

พอมองท่าทางเขินอายน่ารักของเห็นคนนี้แล้ว ส้งอานก็อดไม่ได้ที่จะยื่นมือไปแตะจมูกของเธอ: “เด็กคนนี้นี่นะ ป้าส้งล้อเธอเล่นที่ไหนกัน เห็นชัดๆ ว่ามองทะลุความคิดเธอได้ อีกสักพักเธอก็ไปทานข้าวกับป้าเถอะ จากนั้นป้าจะหาโอกาสเรียกโม่เซินมา”

หลินชิงชิงพยักหน้าอย่างเขินอาย: “ขอบคุณค่ะป้าส้ง ป้าส้งดีกับฉันจริง ๆ แต่ว่าโม่เซินเขาจะมาเหรอคะ? ”

“โม่เซินค่อนข้างเชื่อฟังฉัน เพียงแต่ว่าเขาเป็นคนที่หน้าตาเย็นชาแต่ใจร้อน บางทีอาจจะต้องใช้ความคิดมากในการอยู่ร่วมกับเขา ดังนั้นป้าส้งเลยอยากจะถามเธอก่อนว่า เธอมีความมั่นใจไหม?”

มีความมั่นใจไหม? หลินชิงชิงอึ้งไปสักพัก ยิ้มอยู่พักใหญ่จึงตอบ: “ถ้าฉันเข้าใจไม่ผิดล่ะก็ ป้าส้งกำลังถามว่าฉันมีฉันความมั่นใจที่จะละลายภูเขาน้ำแข็งนี้หรือไม่? ”

ส้งอานพยักหน้า

“วางใจเถอะป้าส้ง ฉันจะไม่ยอมทิ้งเพราะนิสัยของเขา ตรงกันข้าม…ฉันกลับชอบนิสัยแบบนี้เป็นพิเศษ เขาเหมือนกับภูเขาน้ำแข็งลูกหนึ่ง นั่นหมายความว่าเขายังเป็นภูเขาน้ำแข็งสำหรับผู้หญิงคนอื่นๆ แต่ไม่ใช่กับฉันคนนี้ ดังนั้นขอแค่เขายังไม่มีใคร อย่างนั้นฉันก็มีโอกาส แล้วอีกอย่าง…ฉันเฝ้ารอวันที่ภูเขาน้ำแข็งละลาย ”

พอพูดจบ หลินชิงชิงก็ดูเหมือนจะทนไม่ไหว ก้มหน้าที่เขินอายลงไป

ส้งอานเหลือบมองเธอด้วยแววตาที่มีความหมายลึกซึ้ง จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นสบตาคุณแม่หลิน

“เด็กดี ป้าส้งรู้ว่ามองคนไม่ผิดแน่นอน อย่างนั้นพวกเราไปกันเถอะ”

ร้านอาหานเต๋อเป่า

“ฉันนัดเขาให้มาทานอาหารตรงเวลา พวกเราสั่งอาหารก่อน โม่เซินเด็กคนนี้มาตรงเวลาเสมอ เขาจะมาแน่”

พอได้ยิน หลินชิงชิงก็หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมามองแวบหนึ่ง ยังเหลืออีกห้านาทีก็จะถึงเวลาแล้ว เธอจึงหยิบเมนูขึ้นมาดูแล้วสั่งของว่างกับส้งอาน

พอถึงเวลา ตอนนี้เย่โมเซินก็ได้ปรากฏตัวในร้านอาหาร

เมื่อเขาเข้าประตูไปดวงตาสีดำของเขาก็ค้นหาร่างของส้งอานในฝูงชน พอเห็นว่าด้านข้างเธอยังมีเงาคนอีกคนหนึ่ง เย่โม่เซินก็ขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจทันที

คุณป้าคนนี้ยุ่งมากจริง ๆ

โทรศัพท์บอกเขาว่าจะกลับเมืองซูแล้ว ให้มาทานอาหารก่อนจากลากัน

คิดไม่ถึงว่าจะเตรียมคู่นัดบอดให้เขาอีกแล้ว

หึ

ก็ไม่มีอะไร เขาเย่โม่เซินก็คิดเสียว่ามื้อนี้มาทานอาหารก่อนจากลา