เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 415

บทที่ 414 ผมแต่งงานแล้ว

หมายความว่า ในระหว่างที่มีการติดต่องานกัน คุณสามารถเรียกฉันว่าShellyได้ แต่นอกเหนือจากนั้น เราก็ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกัน

ดังนั้นคุณไม่มีคุณสมบัติที่จะเรียกชื่อฉันด้วยซ้ำ

สีหน้าอันเย้ายวนของเย่โม่เซินไม่มีการเปลี่ยนแปลง แต่ดวงตาสีดำเศร้าสลดลงอย่างเห็นได้ชัด

เย่โม่เซินไม่ตอบรับและก็ไม่ได้ปฏิเสธอย่างใด

สักครู่หนึ่ง เขาก็นึกถึงอะไรออก ริมฝีปากบางๆ ก็ยกขึ้นเล็กน้อย

“เย่โม่เซิน”

หานมู่จื่องงงวย จู่ๆเขาก็พูดชื่อตัวเองทำอะไร

“เพศชาย งานอดิเรก...” สายตาของเขาสบเข้ากับใบหน้าของเธอ แล้วเขาก็กระซิบว่า “กอล์ฟและบันจี้จัมพ์”

ได้ยินเช่นนี้ หากหานมู่จื่อยังไม่รู้ว่าเขาหมายถึงอะไร งั้นเธอก็เป็นคนโง่แล้ว

เพียงแค่เธอไม่คาดคิดว่าเย่โม่เซินจะเล่นแนะนำตัวเองอย่างนี้

เธอเขียนมันลงไปราวกับว่าเธอไม่รู้อะไรสักอย่างเกี่ยวกับคนคนนี้

ดวงตาของเย่โม่เซินราวกับสัตว์ร้ายที่นอนจำศีลที่คอยเฝ้ามองเธออย่างใกล้ชิด ริมฝีปากบางๆ เปิดและปิดพูดออกไปทีละคำ

“แต่งงานแล้ว”

คำสองคำเหมือนระเบิดที่โยนเข้าไปในก้นบึ้งหัวใจของหานมู่จื่อ

มือที่ทำการบันทึกของหานมู่จื่อหยุดอย่างกะทันหัน แต่ไม่นานก็กลับมาเป็นแบบเดิม บอกเธอว่าเขาแต่งงานแล้ว เพื่อที่จะทำให้เธออับอายงั้นเหรอ

เธอยิ้มอยู่ในก้นบึ้งของหัวใจ ไม่ว่าเขาจะแต่งงานหรือโสด ก็ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเธอ

แต่กลับไม่รู้ว่า เย่โม่เซินที่อยู่ตรงข้ามได้สังเกตความรู้สึกของเธอตลอด เหมือนกับว่าต้องการค้นหาอะไรบางอย่างจากใบหน้าของเธอ

แต่มันไม่มี

หานมู่จื่อคุยงานกับเขาอย่างจริงจัง เธอไม่สนว่าเย่โม่เซินที่อยู่ฝั่งตรงข้ามจะให้หรือไม่ให้ความร่วมมือกับเธอ คอยถามและกวนอยู่ตลอดเวลา ถ้าเย่โม่เซินไม่ตอบเธอก็จะถามหลายๆ ครั้ง หลังจากนั้นก็ก้มหัวลงเพื่อทำการจดบันทึก จากนั้นก็จัดเก็บให้เป็นระเบียบและถามอีกครั้ง

เดิมทีเย่โม่เซินวางแผนที่จะให้เวลากับเธอเพียงครึ่งชั่วโมง แต่เอาไปเอามาก็นึกไม่ถึงว่าจะใช้เวลามากกว่าหนึ่งชั่วโมงแล้ว และเขาคิดว่าเวลามากกว่าหนึ่งชั่วโมงนี้ ไม่เพียงพอสำหรับการอยู่ร่วมกันของพวกเขาสองคน

“ขอบคุณนายเย่มาก สำหรับความร่วมมือ ข้อกำหนดพื้นฐานของคุณทางเราได้รับรู้แล้ว แล้วฉันจะให้พนักงานของบริษัทมาวัดตัวของคุณในวันพรุ่งนี้ค่ะ”

“พนักงาน” เย่โม่เซินหัวเราะเสียงต่ำ “คุณShellyผมเกรงว่าคุณคงลืมว่า ผมมีสิทธิ์ที่จะเลือกนักออกแบบของตัวเอง หรือพวกนักออกแบบไม่ทำงานเอง ต้องให้คนอื่นทำแทน การวัดขนาดตัวนั้น พวกคุณเป็นคนจัดการด้วยตัวเองจะไม่ดีกว่าไม่ใช่เหรอ”

หานมู่จื่อ “นายเย่ฉันมีธุระอื่นที่จะต้องทำ”

“ไม่ใช่ว่าเป็นบริษัทใหม่เหรอ ธุระเยอะขนาดนั้น คนอื่นคงจะว่างมาก”

หานมู่จื่อหลับตาและลืมตาขึ้น ไม่ว่าจะพูดมากแค่ไหนก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงสถานการณ์ได้

“วันนี้ฉันไม่ได้พาเครื่องมือมา พรุ่งนี้ค่อยนัดเวลากันใหม่เถอะ”

“ผมไม่แน่ใจว่าพรุ่งนี้ผมจะว่างหรือเปล่า ไว้ผมจะแจ้งให้คุณทราบอีกที”

หานมู่จื่อ “.....ได้ค่ะ งั้นฉันจะรอการแจ้งจากนายเย่ วันนี้งานจบเรียบร้อยแล้ว ฉันขอตัวก่อน”

“ผมไปส่งคุณ”

ใครจะรู้ว่าเย่โม่เซินจะเดินตามเธอออกไปจากห้องทำงาน หานมู่จื่อวางตัวไม่ถูกเล็กน้อย “ไม่ต้องค่ะนายเย่ฉันขับรถมาเอง”

“อ๋อ” เมื่อนึกถึงรถที่เธอขับในวันนั้น เย่โม่เซินหยิบกุญแจมาแกว่งไว้ในมือโดยไม่รู้ตัว เสียงของพวงกุญแจส่งเสียงที่ชัดเจนและไพเราะ “งั้นก็จอดรถไว้ที่นี่ วันนี้ผมจะไปส่งคุณ”