เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 42

บทที่ 41 เธอชอบเขาแล้ว

ไปทำอะไรมา？เสิ่นเฉียวเหนื่อยหอบจนลิ้นพันกัน“ฉัน......”

ไม่ได้ เย่โม่เซินรู้แค่ว่าเธอออกไปข้างนอก แต่ไม่แน่ว่ารู้ว่าเธอออกไปทำอะไร เธอจะปริปากบอกออกไปไม่ได้

คิดถึงตรงนี้ เสิ่นเฉียวสูดลมหายใจเข้าสงบสติตัวเองลง พูดเบา ๆ ว่า：“ฉันออกไปซื้อของกินมานิดหน่อย”

“ออกจากออฟฟิศไปซื้อของกินในเวลางานโดยพลการ ควรลงโทษยังไงดี？”

เสิ่นเฉียวริมฝีปากสั่น อยากจะพูดอะไรบางอย่าง

เซียวซู่มองไปที่เธอ แล้วอธิบายว่า：“บริษัทตระกูลเย่มีกฎอยู่หนึ่งข้อ ห้ามออกไปไหนมาไหนในช่วงเวลางานโดยไม่ได้รับอนุญาต หากจะไปต้องได้รับการอนุญาตจากหัวหน้าก่อน ผู้ช่วยเสิ่นหัวหน้าของคุณคือคุณชายเย่แต่คุณไม่ได้รับการอนุญาตจากคุณชายเย่แล้วออกจากออฟฟิศไปโดยพลการแบบนี้ ต้องถูกหักเงินเดือนหนึ่งเดือนเป็นการเตือน”

ได้ฟังดังนั้น เสิ่นเฉียวตาโตขึ้นมาอย่างอดไม่ได้

“หักเงินเดือนหนึ่งเดือน？”แต่ว่า เธอเพิ่งจะทำงานได้ไม่กี่วันเองนะ

อยู่ ๆ ก็มาโดนหักเงินเดือนไปหนึ่งเดือนแบบนี้ นั่นหมายความว่าเธอจะไม่ได้รับเงินเดือนอีกนานเลยใช่มั้ย？

“ใช่แล้วผู้ช่วยเสิ่นนี่คือกฎของบริษัท”

เสิ่นเฉียวมองไปทางเย่โม่เซิน ริมฝีปากขยับเบา ๆ：“ขอโทษนะคะ คือฉันไม่รู้......ถ้าจะขอ......”

“ไม่ได้！”เย่โม่เซินตัดบทอย่างไร้เยื่อใย แทบไม่ให้โอกาสเธอแม้แต่น้อย

โอเค เธอผิดเองจริง ๆ นั่นล่ะ เธอออกนอกออฟฟิศไปโดยไม่บอกไม่กล่าว และนี่ก็เป็นกฎของบริษัท พนักงานในบริษัททุกคนต้องปฏิบัติตามกฎอย่างเท่าเทียมกัน ฉะนั้นก็ไม่มีเหตุผลที่จะมาบ่นอิด ๆ ออด ๆ

หลังจากคิดได้ดังนั้น เสิ่นเฉียวก็ก้มมองเท้าของตัวเอง และไม่ได้พูดแก้ตัวให้ตัวเองอีก

ภายในลิฟต์นั้นเงียบลงทันใด แม้แต่เสียงของลมหายใจที่แต่ละคนเปล่งออก มาก็ได้ยินหมด เธอไม่ได้พูดแก้ตัวให้ตัวเองอีกนั่นทำให้เย่โม่เซินค่อนข้างประหลาดใจ แต่หลังจากที่คิดได้ก็เข้าใจได้ว่า

ผู้หญิงที่หยิ่งยโสหัวสูงแบบนั้น จะมาสนใจอะไรกับแค่เงินเดือนเดือนเดียว？

เหอะ

ไม่พูดตรง ๆ ก็มักจะมีตอนที่พูดตรง ๆ

หลังจากออก มาจากลิฟต์ เสิ่นเฉียวส่งเซียวซู่ที่เดินตามเย่โม่เซินออกไปด้วยสายตา จากนั้นก็ไปที่ประตูบริษัทที่อยู่ห่างไปไม่ไกลนัก มองจากไกล ๆ ก็เห็นหานเส่โยวจอดรถรอเธออยู่ที่นั่นแล้ว สีหน้าเธอมีความสุขขึ้นมา รีบเดินไปอย่างไว

เพิ่งจะเปิดประตูขึ้นมานั่งบนรถ ตอนที่เสิ่นเฉียวรัดเข็มขัดก็ได้ยินหานเส่โยวถาม

“นั่นใช่รถของสามีเธอรึเปล่า？”

พอได้ยิน เสิ่นเฉียวก็เงยหน้าขึ้นมาแล้วมองตามสายตาของเธอไป เห็นเป็นรถของเย่โม่เซินขับออกมาจากลานจอดรถ แล้วก็พยักหน้า“อื้ม แต่ เขาไม่ใช่สามีของฉัน”

“ว่าไงนะ แต่งงานกันแล้วยังไม่ใช่สามีอีกเหรอ”

“เธอเองก็รู้ไม่ใช่เหรอเรื่องงานหมั้นเมื่อครึ่งปีก่อนนั้น มันก็เป็นแค่เรื่องของผลประโยชน์ทางธุรกิจเท่านั้น”

ได้ฟังอย่างนั้น หานเส่โยวก็ยื่นไปจับที่แก้ม “งานแต่งเพื่อผลทางธุรกิจ ฉันได้ยินมาว่า คุณชายสองตระกูลเย่คนนี้ดูเหมือน......จะไม่ค่อยไหวนะ”

ท่าทางในมือของเสิ่นเฉียวหยุดลง มองไปที่หานเส่โยว

“ทำอะไรน่ะ？เธอน่าจะเข้าใจความหมายของฉันสิ？”

เสิ่นเฉียว：“.…..”

หานเส่โยวรวบรวมสติ：“พวกเธอแต่งงานกันมาจนถึงตอนนี้ เคยทำเรื่องอย่างว่ามั้ยล่ะ？”

เสิ่นเฉียวหน้าแดง กัดริมฝีปากแน่น：“เป็นไปได้ยังไง？”

“ฉันก็บอกแล้วไง คนลือจากข้างนอกเป็นเรื่องจริง”

“เส่โยว อย่าพูดมั่ว ๆ นะ ไม่มีทางเป็นไปได้หรอก”

“ทำไมจะเป็นไปไม่ได้？ทุกอย่างมีเหตุและผลของมัน พวกเธอก็แต่งงานกันแล้ว ถ้าเขาไม่ได้มีปัญหาตรงส่วนนั้นจริงๆ จะปล่อยให้เธอรอมาจนถึงตอนนี้เหรอ？”

“ก็มีเหตุผล”เสิ่นเฉียวสายตามองต่ำ ทำให้คนไม่รู้อารมณ์ของเธอ“เขาก็ไม่ได้ชอบฉันมาตั้งแต่แรกแล้ว ไม่แตะเนื้อต้องตัวเลยถือว่าเป็นเรื่องปกติ ไม่อาจมั่นใจได้ว่าเขาจะทำไม่ได้”