เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 434

บทที่ 433 จูบก็จูบมาแล้ว

น้ำเสียงที่อ่อนลงอย่างทันทีนี้ทำให้หานมู่จื่ออึ้งไปสักพัก เธอเงยหน้ามองเย่โม่เซินแวบหนึ่ง

เกิดอะไรขึ้นกับคนๆ นี้?

ทำไมถึงเปลี่ยนเป็นแบบนี้อย่างรวดเร็ว น่าแปลกจัง

หานมู่จื่อไม่ได้ตอบอะไรแล้วดึงมือตัวเองกลับมา

แต่วินาทีต่อมา เย่โม่เซินกลับยื่นมือมาพยุงเธอขึ้น ถึงแม้ว่าการกระทำจะนุ่มนวลอ่อนโยน แต่กลับไม่อาจปฏิเสธได้

หานมู่จื่อ: “……”

ความโกรธปะทุขึ้นในดวงตาคู่งามของเธอ โกรธจนยั้งอารมณ์ไว้ไม่ได้แล้วจ้องเย่โม่เซิน

แต่ดูเหมือนเย่โม่เซินจะไม่รู้สึกถึงความโกรธของเธอ มือข้างหนึ่งถือชาม มืออีกข้างหนึ่งถือช้อน เขาตักน้ำซุปโจ๊กแล้วจรดไปที่ที่ริมฝีปากของหานมู่จื่ออย่างสบายใจ

“ไม่ต้องมองฉัน ค่อยๆ ดื่ม”

ประโยคนี้เกือบทำให้หานมู่จื่อบันดาลโทสะ น่าเสียดายที่เธอมีแรงไม่พอ ถ้าบันดาลโทสะล่ะก็ เสียงพูดก็คงไม่ดัง

“ใครมองคุณ?”

เธอจ้องเขาอย่างนั้นเหรอ? เขาถึงได้คิดแบบนี้?

พอเห็นอารมณ์ฉุนเฉียวของเธอรอยยิ้มของเย่โม่เซินก็ล้ำลึกยิ่งขึ้น หลายวันมานี้ท่าทางของเธอทำให้เขารู้สึกว่าไม่จริงพอและเหินห่างเกินไป แต่คิดไม่ถึงว่าเธอจะป่วยและไม่คิดว่าจะทำให้ระยะห่างระหว่างพวกเขาใกล้ชิดกันขึ้นมา

เย่โม่เซินเอ่ยเสียงต่ำ: “ได้ เธอไม่ได้มองฉัน อย่างนั้นดื่มโจ๊กได้แล้วใช่ไหม?”

คำพูดนี้ทำให้หานมู่จื่ออึ้งไปสักพัก เธอไม่ได้ฟังผิดใช่ไหม?

ทำไมเธอมักจะรู้สึกว่าในคำพูดของเย่โม่เซินมีกลิ่นอายของความเอ็นดูโปรดปรานอยู่ พอมองสีหน้าเขาอีกครั้ง ท่าทางทุกอย่างคือการเอาใจ

เขากำลังเอาใจตนเอง? เพราะอยากให้เธอดื่มโจ๊ก?

ทำไม?

เพราะอะไรถึงต้องเป็นห่วงเธอ?

แต่ทำไมถึงเป็นห่วงเธอ? เขาเป็นคนที่แต่งงานแล้ว ทำไมถึงยังทำเรื่องพวกนี้? พอคิดแบบนี้ หานมู่จื่อก็กัดริมฝีปากล่าง แข็งข้อไม่ยอมดื่มโจ๊กที่อยู่ตรงริมฝีปากเธอคำนั้น

เวลาผ่านไป เย่โม่เซินรักษาท่าทางนั้นไว้ตลอด แต่หานมู่จื่อก็ไม่กิน ทั้งสองคนต่างฝ่ายต่างก็ไม่ยอมอ่อนข้อให้แก่กันและกัน

พอสักพัก ในที่สุดเย่โม่เซินก็วางลงในชามอย่างจนปัญญา “เธอคิดอย่างไรกันแน่?”

หานมู่จื่อมองเขาอย่างดื้อรั้น

“คำพูดนี้ฉันควรถามคุณมากกว่ามั้ง?” พอคิดถึงตรงนี้ หานมู่จื่อก็หัวเราะเสียงเย็น แล้วหันไปมองเวลาบนผนังแวบหนึ่ง: “ดึกขนาดนี้แล้ว คุณเย่ยังไม่กลับ เกรงว่าจะทำให้ภรรยาที่บ้านคุณรอนานเกินไปแล้วมั้ง?”

เย่โม่เซินอึ้งไปสักพัก

ดวงตาของเขาล้ำลึกขึ้นเล็กน้อย ดูเหมือนว่าผู้หญิงคนนี้จะไม่รู้ว่าเธอยังแต่งงานกับตนเองอยู่ ดังนั้นเลยพูดออกมาแบบนี้ แต่ว่า…ท่าทางที่เธอหันหน้าพูดแบบนี้ ดูแล้ว…

“คุณเย่” หานมู่จื่อพูดย้ำทีละคำทีละประโยค: “ฉันไม่รู้ว่าคุณโอบกอดความคิดอะไรถึงได้รออยู่ที่นี่ วันนี้คุณส่งฉันมาที่โรงพยาบาล ฉันขอบคุณคุณมาก แต่คุณไม่ควรอยู่ที่นี่ต่อ…ไม่ควร”

หานมู่จื่อยังไม่ทันพูดจบ ก็ถูกคนใช้แรงบีบคางเอาไว้ แล้วตัวเธอก็หันไปอีกทาง หลังจากนั้นมีเงาดำตรงหน้า ริมฝีปากของเธอก็ถูกคนจูบแล้ว

ในขณะนั้น หานมู่จื่อเบิกตาโตจ้องคนที่เข้ามาใกล้ จนลืมตอบโต้ไปเลย

พอจูบเสร็จ เย่โม่เซินก็ถอนริมฝีปากและลมหายใจที่ร้อนเผาของตัวเองออก: “ถ้าฉันอยากอยู่ที่นี่ เธอจะทำอะไรฉัน?”

รูม่านตาของหานมู่จื่อหดตัวลงเล็กน้อย แล้วได้ตอบสนองกลับโดยการยกมือขึ้นอยากจะตบเย่โม่เซิน ใครจะรู้ว่าเขาจับมือไว้ ดิ้นอย่างไรก็ไม่หลุด

“คุณคิดจะทำอะไรกันแน่?”