เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 438

บทที่ 437 ฉันทำให้เธอเกลียดขนาดนั้นเลย

ไม่ใส่ใจ?

เมื่อหานมู่จื่อได้ยินคำพูดนี้ ดวงตาก็ค่อยๆ ล้ำลึกขึ้น เธอไม่รู้ว่ากำลังมองไปทางไหน แต่เสียงต่ำลงไปมาก

“จะไม่ใส่ใจได้อย่างไร? เมื่อเทียบกับสิ่งที่ไม่รู้นั้น สิ่งที่เคยได้รับในอดีตเหล่านี้ ยิ่งทำให้ฉันหวงแหน เพราะมีเพียงแค่พวกเราที่รู้ว่ามีความพยายามและหยาดเหงื่ออยู่ข้างในนั้น ถึงแม้ว่าเธอจะได้รับเยอะแล้ว คนอื่นอาจจะคิดว่าเธอไม่สนใจรางวัลเหล่านี้ แต่ว่า...เป็นเช่นนั้นจริงหรือ?”

เธอหันกลับมา แล้วตั้งใจมองเลิงเยาเยาแวบหนึ่ง

“เชื่อฉัน หลังจากนี้อีกหลายปี ไม่ว่าเธอจะอยู่ที่ไหนตำแหน่งอะไร เธอจะไม่มีวันลืมช่วงเวลานี้ในตอนนี้”

แววตาที่มีความจริงจังและยึดมั่นของเธอ ทำให้เลิงเยาเยาหวั่นไหวไปพักหนึ่ง หลังจากนั้นเธอเม้มริมฝีปากทันที

“ฉันเชื่อที่คุณพูด ครั้งนี้…ต้องขอบคุณคุณแล้ว!”

หานมู่จื่อยิ้มเล็กน้อย ไม่ได้พูดอะไรต่อ

“เรื่องนั้นจัดการถึงไหนแล้ว?”

“ให้ทนายติดต่อบริษัทตระกูลเย่แล้ว ครั้งนี้ฉันเลือกทนายที่ดีที่สุด เขารับประกันล่วงหน้ากับฉันแล้วบอกว่าให้มอบอำนาจทั้งหมดให้เขา เขาจะช่วงพวกเราเจรจา แถมจะช่วยพวกเรากดราคาให้ต่ำลงด้วย” เสี่ยวเหยียนพูดด้วยความมั่นใจเต็มเปี่ยม

พอได้ยิน หานมู่จื่อก็พยักหน้าอย่างวางใจ: “อย่างนั้นก็ดี”

เธอยังกังวลใจเสียอีกว่าเรื่องนี้จะไม่มีทนายยอมช่วยเหลือ

“ใช่แล้ว ผู้จัดการของหลินซิงหั่วบอกว่าสองวันนี้เธอกำลังยุ่งอยู่กับการถ่ายละคร อาจจะต้องรอก่อนถึงจะว่างมา”

“ได้ เก็บของสักหน่อย เตรียมเลิกงานเถอะ”

“อืม”

ทั้งสองคนเก็บของเสร็จเรียบร้อย หลังจากเตรียมที่จะเลิกงาน แล้วไปรับเสี่ยวหมี่โต้ว

ผลคือพอทั้งสองลงจากตึกแล้ว ที่ลานจอดรถกลับเห็นเงาของใครอีกคน

ไฟที่ลานจอดรถทำให้เงาของคนๆ นั้นดูสูงใหญ่ เสี่ยวเหยียนที่อยู่ข้างๆ หยุดก้าวเดินสักพัก หลังจากนั้นหันมามองหานมู่จื่อ

“มู่จื่อ คนๆ นั้น…”

หานมู่จื่อมองไปยังคนที่อยู่ในระยะไกลคนนั้น แล้วมอบกุญแจในมือให้เสี่ยวเหยียนอย่างเงียบๆ : “เธอขับรถไปรับเสี่ยวหมี่โต้วกลับบ้านก่อน ไม่ต้องห่วงฉัน”

เสี่ยวเหยียนรับพวงกุญแจนั้นมาอย่างกระวนกระวายเล็กน้อย: “แต่ว่าเสี่ยวหมี่โต้วรอเจอเธอตั้งแต่เมื่อวานจนถึงตอนนี้เลยนะ เธอ…”

“วางใจ ฉันจะกลับดึกๆ หน่อย”

“อย่างนั้นก็ได้ มีอะไรโทรหาฉันนะ”

เสี่ยวเหยียนมองคนที่อยู่ไกลๆ แวบหนึ่ง จากนั้นหมุนตัวจากไป

เธอยังคงวางใจเย่โม่เซิน แม้ว่าเธอจะไม่ต้องการให้หานมู่จื่อยุ่งเกี่ยวกับเขา แต่ว่า...เย่โม่เซินจะไม่ทำร้ายเธอแน่นอน ข้อนี้มั่นใจได้

หลังจากที่รถออกไป ที่ลานจอดรถก็เงียบสงบขึ้นมา

หานมู่จื่อยืนอยู่ที่เดิมไม่ขยับ ส่วนคนๆ นั้นก็ยืนอยู่ตรงนั้นไม่ขยับเช่นกัน เธอคิดอยู่พักหนึ่งและคิดว่ามันจะดีกว่าถ้าเดินไปพูดกับเขาให้ชัดเจน เธอจึงเป็นฝ่ายก้าวเข้าไปหาคนที่หลบอยู่หลังแสงไฟ

พอเดินเข้าไปใกล้ หานมู่จื่อยังเห็นว่าดวงตาที่ซ่อนอยู่ในความมืดของชายคนนั้นมีคลื่นแห่งความโกรธ ที่แทบจะปะทุออกมา ถึงแม้จะเป็นอย่างนั้น แต่หานมู่จื่อกลับยังพูดอย่างใจเย็น “คุณเย่ ต้องการหาที่นั่งคุยด้วยไหม?”

“คุย?” เย่โม่เซินหัวเราะเสียงเย็น ดวงตาสีดำเหลือบมองเธออย่างเหน็บแนม: “คุยอะไร? คุยกับนักออกแบบที่มีชื่อเสียงในต่างประเทศที่เพิ่งจะกลับมาก็ยกเลิกสัญญาอย่างไรก็ได้น่ะเหรอ?”

หานมู่จื่อ: “……”

“คุณเย่ ฉันว่าตอนนี้คุณกำลังอารมณ์ไม่ค่อยดี แต่การยกเลิกสัญญาเป็นสิทธิส่วนบุคคลของฉัน ความต้องการของคุณเย่ฉันทำให้ไม่ได้ ดังนั้นการยกเลิกสัญญามันดีต่อตัวคุณและตัวฉัน? หลังจากนี้ฉันก็ไม่ต้องดูแลความต้องการของคุณเย่ ส่วนคุณเย่ก็จะได้รับเงินชดเชยก้อนหนึ่ง ไม่เป็นการดีกว่าเหรอ?”

“เหอะ เธอคิดว่าฉันเย่โม่เซินขาดเงินก้อนนั้นเหรอ? ค่าชดเชย? นี่เป็นค่าแยกทางที่เธอจ่ายให้ฉันสินะ?”