เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 440

บทที่ 439 เมื่อไหร่คุณจะหาพ่อให้ผม

สายลมรอบ ๆ ดูเหมือนจะหยุดนิ่งไปชั่วขณะ

ขนตาของหานชิงขยับเล็กน้อย เสี่ยวเหยียนจ้องมองหานชิงที่ยืนอยู่ตรงหน้าอย่างจริงจัง

แสดงความในใจออกมาแล้ว แต่ดูเหมืองเทพบุตรจะไม่มีการตอบสนองใดๆ

อย่างไรเสียเธอก็แสดงความในใจไปแล้ว หรือว่า...ต้องกล้ากว่านี้?

ความคิดก่อตัวขึ้นในใจของเธออย่างเงียบๆ เสี่ยวเหยียนรู้สึกว่าหัวใจของเธอเริ่มเต้นอย่างรวดเร็วขึ้นมา เลือดในร่างกายของเธอก็เดือดพล่านเช่นกัน

ไหนๆ ก็ตกกระไดพลอยโจนแล้ว เสี่ยวเหยียนสูดหายใจเข้าลึกๆ

วินาทีถัดมา เธอก็เขย่งปลายเท้าขึ้นจูบหานชิง

เดิมทีหานชิงคิดจะเอาโทรศัพท์มือถือคืนเธอ ใครจะรู้ว่าสาวน้อยตรงหน้าคนนี้จะสารภาพรักกับเขาอย่างใจร้อน ทำให้เขาตกตะลึงไปแวบหนึ่ง คำพูดปฏิเสธยังติดอยู่ที่ริมฝีปาก แต่พอคิดว่าสาวน้อยคนนี้เป็นเพื่อนสนิทกับน้องสาวของตัวเอง ถ้าเขาปฏิเสธตรงๆ อาจจะทำให้เธอเสียใจ

ขณะที่กำลังคิดอยู่นี้ ตรงหน้าก็มีเงาดำเข้ามาทันที ตามด้วย…สัมผัสอ่อนนุ่มบนริมฝีปาก

ให้ความรู้สึกเหมือนขนมสายไหม ที่ใช้แรงเสียดสีบนริมฝีปากสักพัก หลังจากนั้นก็ถอยไปอย่างรวดเร็ว

ตอนนี้ใบหน้าขาวใสของเสี่ยวเหยียนแดงก่ำไปหมด หลังจากที่เธอจูบเสร็จก็ไม่กล้าแม้แต่จะมองปฏิกิริยาของหานชิง เธอหันหลังกลับแล้ววิ่งหนีไปอย่างไร้ร่องรอย

แต่หานชิงยังคงยืนอยู่กับที่…กุมโทรศัพท์มือถือของเสี่ยวเหยียนไว้ แล้วเหม่อลอย…

เมื่อเวลาผ่านไป ก็มีร่างของคนๆ หนึ่งปรากฏตรงหน้าของหานชิง

เป็นหานมู่จื่อที่กลับมาแล้ว เธอเตรียมที่จะไปหาเสี่ยวหมี่โต้ว แต่คิดไม่ถึงว่าจะเจอหานชิงอยู่ที่ประตู

พอเธอเห็นหานชิง หานมู่จื่อก็รู้สึกผิดเล็กน้อย เมื่อวานเธอไม่ได้กลับมาเลยทั้งคืน แล้วก็ไม่รู้ว่าเสี่ยวเหยียนอธิบายให้เขาฟังอย่างไร ตอนกลางวันเธอลืมคุยกับเสี่ยวเหยียน ถ้าหานชิงถามขึ้นมา เธอควรจะตอบอย่างไร?

ถ้าพูดผิดไป ถึงเวลานั้นหานชิงจะ…

ขณะที่กำลังต่อสู้กับสิ่งเหล่านี้ หานมู่จื่อก็เดินไปตรงหน้าหานชิง

อย่างไรก็ตาม ท่าทางของหานชิงกลับดูแปลกไปเล็กน้อย ราวกับว่าเขาไม่ได้สังเกตเห็นเธอ

“พี่ชาย?” หานมู่จื่อร้องเรียก หานชิงถึงเพิ่งจะได้สติกลับมา เขากระพริบตาเล็กน้อย แล้วก็มองหานมู่จื่อในที่สุด

“มู่จื่อ? กลับมาแล้ว?”

“อืม” หานมู่จื่อพยักหน้า ไม่ได้พูดอะไรมาก สายตาก็ยังมีความรู้สึกผิดเล็กน้อย หลังจากนั้นพอเห็นโทรศัพท์มือถือในมือของหานชิง จึงร้องออกมาคำหนึ่ง

“นี่ไม่ใช่โทรศัพท์มือถือของเสี่ยวเหยียนเหรอ? ทำไมถึงมาอยู่ที่คุณได้?”

พอได้ยินชื่อของเสี่ยวเหยียน สิ่งที่หานชิงต้องการจะถามหานมู่จื่อก็หายไปอย่างกะทันหัน แล้วแทนที่ด้วยฉากที่สาวน้อยกำลังเขย่งปลายเท้าแล้วจูบที่ริมฝีปากของเขา

เป็นครั้งแรกที่แววตาของหานชิงสับสนวุ่นวาย หลังจากนั้นก็ส่งโทรศัพท์มือถือในมือให้

“เสี่ยวหมี่โต้วเอาให้ฉัน เธอเอาไปคืนหล่อนเถอะ”

“อ้อ” หานมู่จื่อไม่ได้สงสัยอะไรมาก เพราะเธอรู้ว่าเสี่ยวหมี่โต้วชอบเล่นโทรศัพท์มือถือของเสี่ยวเหยียนบ่อยๆ ดังนั้นการที่โทรศัพท์มือถือของเธออยู่ในมือของเสี่ยวหมี่โต้วจึงไม่ใช่เรื่องแปลก เธอยื่นมองออกไปรับโทรศัพท์มือถือมา หลังจากนั้นเดินอย่างลังเลไปข้างหน้าสองสามก้าว จากนั้นก็หันกลับมามองหานชิงอีกแวบหนึ่ง

“พี่ชาย?”

“หืม?” หานชิงอึ้งไปสักพัก แล้วหันไปหาเธอ “มีอะไร?”

หานมู่จื่อ: “…ไม่มีอะไร อย่างนั้นฉันไปก่อนนะ”