เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 442

บทที่ 441 ขโมยขึ้นบ้าน

ที่แปลกเหรอ? คุณครูตะลึงกับคำถามนี้และไม่ว่าเธอพยายามจะสื่ออะไรอีกด้วย

“อะไร…….แปลกๆหนะ? ”

“ก็พฤติกรรมของเขา มีอะไรผิดปกติหรือเปล่า?” หานมู่จื่อครุ่นคิดสักพักและพูดออกมาว่า

“เป็นยังไงบ้างกับเพื่อนๆในห้อง เข้ากับคนอื่นได้รึเปล่า”

เมื่อได้ยินแบบนั้นแล้ว คุณครูก็เข้าใจในสิ่งที่หานมู่จื่อพูด

“ที่คุณพูดมาเป็นเรื่องนี้เองเหรอ ฉันเข้าใจหมดแล้วล่ะ คุณหานวางใจได้เลย ยี่ซูกับเพื่อนในห้องเข้ากันได้ดีเลยและอีกอย่าง ยี่ซูกับเด็กคนอื่นๆก็ยังน่ารักน่าเอ็นดูมากอีกด้วย เพราะฉะนั้นแล้วเพื่อนๆในห้องก็ชอบเล่นกับเขาอยู่เป็นประจำ แล้วอีกอย่างนะคุณหานฉันยังรู้มาว่ามีเด็กผู้หญิงในห้องคนหนึ่งเธอบอกว่าเมื่อโตขึ้นจะอยากแต่งให้กับยี่ซูด้วยแหละ ”

หานมู่จื่อ：“……”

เธออึ้งอยู่พักหนึ่ง เป็นอย่างนั้นจริงหรอ？

เสี่ยวหมี่โต้ว เข้ากับทุกคนได้ดีในโรงเรียน แล้วทำไมจู่ๆเขาถึงได้ถามถึงเรื่องพ่อได้ล่ะ?

จริงจริงแล้วหานมู่จื่อเป็นห่วงเขาอย่างมาก เพราะเขาเคยถูกเด็กคนอื่นๆล้อว่าเขาเป็นเด็กไม่มีพ่อ

เมื่อตอนที่อยู่ต่างประเทศ แค่ในตอนนั้น ... คนที่ล้อเขาเป็นเพื่อนบ้านก็เท่านั้น

แม้ว่าในตอนนั้นเขาไม่ได้พูดอะไรโต้ตอบ เมื่อกลับถึงบ้านก็ไม่ได้มาฟ้องหรือมาเล่าให้หานมู่จื่อฟังเลย

เรื่องที่เกิดขึ้นในตอนนี้และที่ผ่านมาหานมู่จื่อก็เป็นคนได้ยินจากคนอื่นเอง แล้วจึงได้รู้ว่าเด็กบ้านนั้นเป็นเด็กที่ดื้อและซนมากๆ

ดังนั้นเธอจึงรู้สึกเป็นทุกข์มาก

“เป็นอย่างนี้นี่เอง ในเมื่อเขาเข้ากับคนอื่นได้ฉันก็วางใจ”

คุณครูพยักหน้า“วางใจได้เลยคุณหาน ไม่ต้องเป็นกังวลเลยเพราะเด็กอยู่ในการดูแลของทางเรา พวกเราจะดูแลเด็กทุกๆคนอย่างเต็มที่ ”

“ขอบคุณนะคะ” หานมู่จื่อยิ้มและทักทายเธอแล้วจึงเดินออกจากโรงเรียน

เพราะว่าคุยกับคุณครูนานไปหน่อย จึงเลยเวลามาเยอะ

เมื่อหานมู่จื่อมาถึงบริษัทก็สายไปหลายนาทีแล้ว

“วันนี้โทรไปถามหลินซิงหั่วสิว่า เมื่อไหร่เธอจะว่างสักที？”

เสี่ยวเหยียนตะคอกไปหนึ่งที เมื่อเผชิญหน้ากับหานมู่จื่อ หูของเธอก็แดงขึ้น

ในเมื่อหานมู่จื่อเป็นน้องสาวของ หานชิง ดังนั้น ... เมื่อเธอเห็นหานมู่จื่อ เสี่ยวเหยียนมักจะรู้สึกผิดเป็นอยู่ตลอดเวลาเมื่อเห็นเธอ

“ทางของคุณหลินรอให้นายหน้าติดต่อมาทางเราก่อนดีไหมคะ นายหน้าของพวกเขากำลังจ้องมองอยู่นะ ถ้าหากมีเวลาก็รบกวนโทรหาทางเราแล้วก็มาหาได้”

แบบนี้ดีไหม หานมู่จื่อพยักหน้า “เนื่องจากเธอยังไม่มา อย่าลืมจัดระเบียบงานออกแบบของเราได้ดีด้วย และอย่าให้มีฝุ่นล่ะ”

“รู้แล้วค่ะ” เสี่ยวเหยียนพยักหน้า

หลังจากนั้น ขณะที่เขากำลังจะเข้าไปในลิฟต์หานมู่จื่อ เห็นเลิงเยาเยาเดินมาหาเธอด้วยใบหน้าซีดเซียว

“มู่จื่อในที่สุดนายก็มา！”

“เลิงเยาเยา？”เสี่ยวเหยียนมองเธอด้วยความประหลาดใจ “มันเกิดอะไรขึ้น? ใบหน้าของเขาซีดขาวราวกับผี มันเกิดเรื่องอะไรขึ้น? ”

เลิงเยาเยาเดินไปหาหานมู่จื่อด้วยใบหน้าของเธอที่ซีดและริมฝีปากของเธอไร้ร่องรอยของเลือดแม้แต่น้อย

ริมฝีปากของเธอสั่นอยู่ตลอดเวลา และดูเหมือนว่าต้องการจะพูดอะไรบางอย่างกับหานมู่จื่อ แต่เธอร้องไห้ออกมาก่อนเธอถึงไม่ได้พูดอะไรออกมา

“อ๊า！！！”

การร้องของเขาทำให้หานมู่จื่อและเสี่ยวเหยียนตกใจ

“ตกใจหมดเลย”เสี่ยวเหยียนเอามือกุมหัวใจของเธอและถอยหลังสองก้าวจากนั้นก็หายใจเบา ๆ “เป็นอะไร？มีอะไรก็พูดมา จะร้องไห้ทำไม？”

เลิงเยาเยาต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เมื่อเธอเอื้อมมือไปที่ริมฝีปากของเธอ เธอก็สำลักและเธอก็ไม่สามารถพูดอะไรได้

หานมู่จื่อจ้องมองเธออยู่สักพักก็ยังเดาไม่ได้อยู่ดีว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ แต่จู่ๆก็พูดขึ้นว่า “ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว พาพวกเราไปดูเลย ว่ามันเกิดอะไรขึ้น”

เลิงเยาเยาพยักหน้าจากนั้นก็เลี้ยวและเข้าไปในลิฟต์

หลังจากประตูลิฟต์ปิดลงมีเพียงเสียงร้องของเลิงเยาเยาที่ดังอยู่ข้างใน