เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 478

บทที่477 น้ำกรด

เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ หลินชิงชิงรู้สึกหวาดกลัวเล็กน้อยในทันใด

เธอรู้ว่าตัวเองใจร้อนไป แต่ว่า ในเมื่อได้ทำไปแล้ว ก็ถอยกลับไม่ได้

ตอนนี้ไม่ทันที่จะถอยกลับอีกแล้ว

“ได้เลย” หลินชิงชิงพยักหน้า “โทรก็โทร คุณนึกว่าฉันกลัวหรือไง!”

หานมู่จื่อยิ้มเล็กน้อย “ความกล้าหาญของคุณหลิน น่าชื่นชมจริงๆ”

แต่ทันทีที่เธอกดโทรศัพท์ คนข้างๆเธอก็รีบห้ามปรามเธออย่างรวดเร็ว “ช่างเถอะ เราไปกันดีกว่า”

ไปเถอะไปกันเถอะ"

“ใช่ ชิงชิง จะไปถือสากับผู้หญิงแบบนี้ทำไม แย่งผู้ชายของคนอื่นแล้วยังเอาอำนาจมาข่มด้วย ไร้ยางอายจริงๆ!”

“เธอไร้ยางอายมากขนาดนี้ คิดว่าการแย่งผู้ชายของคนอื่น น่าจะเป็นเรื่องที่เธอถนัดมากที่สุดแล้ว พวกเราเป็นกุลสตรี อย่าไปถือสากับเธอเลย!”

“พวกคุณกำลังทำอะไร?” หลินชิงชิงต้องการโพสต์ข่าวบันเทิง แต่โทรศัพท์ยังไม่ทันได้กด พวกผู้หญิงที่เธอพามา ก็ห้ามปรามเธอตลอด

หานมู่จื่อที่อยู่ตรงข้ามได้เห็นฉากนี้ ไม่ได้พูดอะไร แต่เป็นเสี่ยวเหยียนที่วางมือลง แล้วหัวเราะเยาะ “ดูเหมือนว่าเพื่อนของคุณจะเป็นคนขี้ขลาดหมดนะ ตอนที่เข้ามาหาเรื่อง ไม่ได้สืบก่อนหรือว่า บริษัทแห่งนี้ใครเป็นคนก่อตั้ง? ถึงมารู้จะกลัวในตอนนี้? หลังจะพวกคุณออกไป ฉันจะสืบประวัติของพวกคุณแต่ละคนให้ละเอียด”

คนพวกได้ยินเข้า สีหน้าซีดลงทันที

พวกเธอโดนหลินชิงชิงเรียกมา และตระกูลหลินถือเป็นตระกูลใหญ่ในบรรดาพวกเธอแล้ว ครั้งนี้หลินชิงชิงแค่พูดถึงเรื่องที่คู่นัดหมายของตัวเองถูกแย่งไปเท่านั้น และคนนั้นยังเป็นเย่โม่เซินด้วย พวกเธอก็โกรธตามขึ้นมาในทันที จากนั้นก็ประจบประแจงบอกว่าจะมาทวงความยุติธรรมกับเธอด้วย

แต่ใครจะไปรู้ว่า แท้จริงแล้วนี่คือตระกูลหาน!

แม้ว่าพวกเขาจะต้องล่วงเกินตระกูลหลิน ก็ไม่อยากที่จะไปล่วงเกินตระกูลหาน

“คือว่า เมื่อกี้พวกเราไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ทำให้เธอสะดุดโดยไม่ได้เจตนา จริงๆ คุณอย่าโกรธพวกเราเลยนะ เราขอโทษคุณ”

“พวกคุณกำลังทำอะไร? ถึงกับขอโทษคนแบบนี้จริงหรือ?” หลินชิงชิง โกรธจนแทบจะกระอักเลือด ท่าทางการเป็นกุลสตรีในปกติ ไม่มีเหลือเลยสักนิด

“ ชิงชิง ช่างเถอะ เราไม่กล้ามีเรื่องกับพวกเธอ”

“ใช่เลย ชิงชิง เรารีบไปกันเถอะ ถ้าคุณไม่ยอม......งั้นเราก็กลับก่อนนะ”

“แม่ฉันให้ฉันกลับไปทานข้าวเย็นในคืนนี้”

“พ่อของฉันจะพาฉันไปออกงาน งั้นฉันก็ไปก่อนนะ”

ในเวลาอันรวดเร็ว กลุ่มคนที่หลินชิงชิงพามา ทุกคนต่างก็มีเหตุผลของตัวเอง และสุดท้ายก็จากไปเหลือหลินชิงชิงไว้คนเดียว

ใบหน้าของหลินชิงชิง อารมณ์แปรปรวน จากนั้นก็แดงเล็กน้อยเพราะความอับอาย ความเปลี่ยนแปลงรวดเร็วจนสะดุดตา

เดิมทีเสี่ยวเหยียนเจ็บที่หน้ามาก แต่ตอนนี้ได้เห็นสภาพนี้ของหลินชิงชิง ทันใดนั้นก็รู้สึกว่า คนที่เจ็บปวดหน้า ควรจะเป็นหลินชิงชิง ถึงจะถูก เธอจึงหัวเราะชอบใจเสียงดัง

“น่าหัวเราะจริงๆ หาแต่คนที่ไม่เข้าท่าพวกนี้ คุณยังกล้ามาหาเรื่องที่บริษัทของเรา คุณหลิน แม้ว่าคุณจะเป็นลูกค้าของบริษัทเรา แต่ฉันขอแนะนำให้คุณ คุณยกเลิกสัญญาดีกว่าไหม? ไม่อย่างนั้น เป็นแบบนี้บ่อยๆ น่าอายจังเลย”

หลินชิงชิง “คุณกล้าดียังไง!”

“ฉันว่าคุณฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องเหรอ?” ในเมื่อได้แตกคอกันแล้ว งั้นเธอก็คิดอะไรพูดอะไรตรงไปตรงมาเลยแล้วกัน “ฉันได้พูดขนาดนี้แล้ว คุณยังมาถามฉันว่ากล้าหรือเปล่า?” ถามทำไมเนี่ย?”

หานมู่จื่อถึงถอยไปอยู่ข้างๆ อดไม่ได้ที่จะขำแล้ว เสี่ยวเหยียนนี่ ดูท่าทางแล้วก็เหลืออดเหลือทนแล้วจริงๆ ต้องการระบายความคับใจที่ได้รับในเมื่อกี้ ออกมาทั้งหมด

ตอนที่เสี่ยวเหยียนระบายความโกรธ โดยปกติแล้วมีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่จะรับไหว เธอจึงถอยห่างออกไปเหมือนดูละครเสียเลย

หลินชิงชิงถูกว่าจนไม่สามารถเถียงกลับได้ และยังเป็นครั้งแรก ที่เธอถูกคนเหยียบหยามแบบนี้ และหานมู่จื่อยังยืนมองอยู่ข้างๆอย่างสบายอารมณ์ เธอโกรธมากจนเดินตรงไปหาหานมู่จื่อทันที