เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 502

บทที่ 501 ขโมยจูบ

“หม่ามี๊! เสี่ยวหมี่โต้วคิดถึงหม่ามี๊ที่สุดเลย!”เสี่ยวหมี่โต้วกอดแขนหานมู่จื่อและใช้หน้าคลอเคลียอย่างสนิทสนม

หานมู่จื่อถูกหนุ่มน้อยคลอเคลียที่แขน ใจก็เริ่มอ่อนยวบ

“บอกแล้วไม่ใช่หรือว่าค่อยมาวันพรุ่งนี้? ทำไมถึงมาดึกๆดื่นๆแบบนี้ล่ะ?”หานมู่จื่อย่อตัวลงและบีบแก้มนุ่มของเสี่ยวหมี่โต้ว เธอรู้สึกดีเป็นพิเศษจึงเอื้อมมือไปอีกครั้ง

ใบหน้าที่งดงามของเสี่ยวหมี่โต้วก็เปลี่ยนไปอีกครั้งภายใต้การบีบของหานมู่จื่อ อย่างไรก็ตามเขาไม่ได้รู้สึกระคายเคืองแม้แต่น้อย อีกทั้งยังมีแววตาที่เป็นประกาย มือข้างหนึ่งจับที่ข้อมือของหานมู่จื่อ “หม่ามี๊ จุ๊บจุ๊บ!”

หานมู่จื่อก้มหน้าจูบไปที่แก้มของเสี่ยวหมี่โต้ว ในที่สุดเสี่ยวหมี่โต้วก็สมปรารถนา เสี่ยวหมี่โต้วกอดคอเธอ

“ต่อไปนี้เสี่ยวหมี่โต้วขออยู่กับหม่ามี๊ตลอดไปเลยได้ไหมฮะ?”

คำพูดนี้ทำเอาหานมู่จื่อนิ่งไปชั่วขณะ เธอพยักหน้า “แน่นอน ต่อไปนี้พวกเราแม่ลูกจะอยู่ด้วยกันตลอดไป หม่ามี๊จะปกป้องหนูเอง”

“ฮึ”ไม่คิดว่าเสี่ยวหมี่โต้วจะร้องฮึออกมาแบบนี้ “เสี่ยวหมี่โต้วโตแล้ว ปกป้องหม่ามี๊ได้แล้ว วันหลังถ้าหม่ามี๊เจอเรื่องอะไรก็อย่าส่งเสี่ยวหมี่โต้วไปไหนอีก เสี่ยวหมี่โต้วอยากอยู่ข้างๆหม่ามี๊”

หานมู่จื่อ “...”

คำพูดเหล่านี้เหมือนกับผู้ใหญ่ตัวน้อยที่ทำให้หานมู่จื่อน้ำตาไหลออกมา เธอเอื้อมมือไปลูบท้ายทอยของเสี่ยวหมี่โต้ว “เสี่ยวหมี่โต้วของหม่ามี๊โตแล้ว หม่ามี๊เข้าใจแล้ว”

“แต่ว่าหม่ามี๊ไม่เคยเชื่อใจเสี่ยวหมี่โต้ว ฮึ!”

เสี่ยวเหยียนไม่รู้จะร้องไห้หรือหัวเราะดีในขณะที่เธอเฝ้าดูอยู่ข้างๆ เธอได้แต่พูดแทนหานมู่จื่อว่า “หม่ามี๊ของเธอเชื่อเธอแล้วจะมีประโยชน์อะไร? ตัวก็แค่นี้ พอเจอคนเลวจริงๆ แค่ลำพังตัวเองหม่ามี๊ของเธอยังดูแลไม่ไหวแล้ว ไหนจะต้องมาดูแลเธออีก ไม่ใช่ว่าน้าเสี่ยวเหยียนอยากว่าเธอหรอกนะ แต่ตอนนี้เธอยังเด็กเกินไป เป็นภาระเสียเปล่าๆ ถ้าเธอไม่อยากเป็นภาระของหม่ามี๊ล่ะก็ ก็รีบไปกินข้าวเยอะๆ จะได้โตไวๆ พอตอนที่เธอตัวโตกว่าหม่ามี๊กับน้าเสี่ยวเหยียนแล้ว พวกเราถึงจะเชื่อว่าเธอมีความสามารถมากพอที่จะปกป้องคนได้!”

แม้ว่าคำพูดของเสี่ยวเหยียนฟังแล้วเหมือนกำลังต่อว่า แต่มันก็เป็นความจริง ดังนั้นหานมู่จื่อจึงไม่ได้โต้เเย้ง

ยิ่งไปกว่านั้น เธอรู้ดีว่าลูกชายของเธอไม่ใช่จำพวกเด็กเปราะบาง

แน่นอนว่าหลังจากได้ยินคำพูดดังกล่าว เสี่ยวหมี่โต้วก็รู้สึกเหมือนโดนดูถูก เขาพูดด้วยความโมโห “น้าเสี่ยวเหยียนต่อว่าคนอื่นแบบนี้ ไม่รู้ว่าใครกันที่ขอร้องผมไม่ให้บอกเรื่องเธอกับคุณน้า”

เมื่อได้ยินดังนั้น รอยยิ้มบนใบหน้าของเสี่ยวเหยียนก็หุบยิ้มไปชั่วขณะ เธอทำทีจะเข้ามาตีเสี่ยวหมี่โต้ว

“เธอเป็นเด็กป่วนใช่ไหม? วันวันถึงเอาเรื่องคุณน้าเธอมาโจมตีฉัน!”

“หม่ามี๊!”เสี่ยวหมี่โต้วกระโดดเข้าไปในอ้อมแขนของหานมู่จื่อพลางกอดเธอแน่นเพื่ออ้อนวอนเธอ

หานมู่จื่อยิ้มและบังท่าทีโมโหของเสี่ยวเหยียน จากนั้นก็พูดเบาๆว่า “เธอกับพี่ชายฉันไปถึงขั้นไหนแล้ว?”

เสี่ยวเหยียนหน้าเเดงขึ้นมา “มู่จื่อ เธอพูดบ้าอะไร?”

อยู่ๆเสี่ยวหมี่โต้วก็พูดขึ้นมาว่า “หม่ามี๊ ผมเห็นน้าเสี่ยวเหยียนจูบกับคุณน้าแล้ว!”

หลังจากได้ยินแบบนั้น หานมู่จื่อก็ตกใจ “ลูกพูดว่าอะไรนะ?”

“อ๊าาาา!”เสี่ยวเหยียนร้องเสียงดังออกมาราวกับโดนกระตุกขน “เสี่ยวหมี่โต้วพูดไร้สาระ! ฉันไม่ได้ทำสักหน่อย!”

“ทำ!” เสี่ยวหมี่โต้วพูดต่อ “วันนั้นผมเห็นน้าจูบกับคุณน้าอยู่ชั้นบน”

หานมู่จื่อมองไปทางเสี่ยวเหยียนก็พบว่าสีหน้าและแววตาของเธอเต็มไปด้วยความเขินอาย เห็นได้ชัดว่าโดนพูดแทงใจ เพราะถ้าเธอไม่ได้จูบหานชิงจริงๆล่ะก็ เสี่ยวหมี่โต้วก็คงไม่พูดออกมาแบบนี้ และเสี่ยวเหยียนเองก็คงไม่แสดงพิรุธแบบนี้

นี่ก็สามารถพิสูจน์ได้ว่าเสี่ยวเหยียนจูบกับหานชิงจริงๆ

พอนึกถึงใบหน้าเงียบขรึมของหานชิงเมื่อถูกเสี่ยวเหยียนขโมยจูบแล้ว เขาจะแสดงออกทางสีหน้าอย่างไรกันนะ?

หานมู่จื่อสงสัยพลางเท้าคางมองไปทางเสี่ยวเหยียน

“ช่วยลำดับเหตุการณ์ให้ฟังหน่อยได้ไหม?”

“อย่างเช่นว่า...เธอทำอย่างไร?”

“หรืออย่างเช่นว่า...พี่ชายฉันมีท่าทีอย่างไรบ้าง?”

เสี่ยวเหยียน “...”

หานมู่จื่อ “เสี่ยวเหยียน รีบบอกมาเร็ว!”

“ฉันไม่พูดกับพวกเธอแล้ว!”เสี่ยวเหยียนหันหลังและรุดตัวออกจากห้อง หานมู่จื่อสังเกตเห็นใบหน้าเธอแดงก่ำจึงได้แต่ยิ้มและไม่ได้ตามไปแหย่