เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 514

บทที่513 คุณเป็นคนโง่ใช่ไหม

เสี่ยวหมี่โต้วปีนขึ้นเตียงของเขาจากนั้นก็หยิบผ้านวมผืนน้อยของเขาของเขาขึ้นมาห่มและเข้าสู่ห้วงนิทรา

เมื่อเห็นใบหน้าที่หลับใหลของเด็กน้อย หัวใจของเธอก็ไม่สามารถสงบลงได้เลย

ในเวลานี้เธอเองควรจะนอนหลับไปเช่นกัน

แต่หัวใจของเธอกลับสับสนวุ่นวาย ภายในความติดเต็มไปด้วยภาพที่โม่เย่เซินนอนอยู่ในโรงพยาบาลเพียงคนเดียว

หานมู่จื่อ

มีสติหน่อย!

เขาคือโม่เย่เซิน! ไม่ใช่เด็กสามขวบ!

เขาไม่ต้องการการดูแลจากคุณเลย คุณเอาแต่คิดถึงเขาแบบนี้เหมือนกับกำลังทำร้ายตัวเองเลย แล้วคุณเองก็ไม่ใช่พี่เลี้ยงเขา ทำไมต้องคิดอะไรมากมายเกี่ยวกับเขาด้วย?

หานมู่จื่อทำตามคำสั่งงานจากสมองและกลับไปเอนกายลงบนเตียง

เธอหลับตาลง เอนกายลงด้วยความงัวเงียจากนั้นก็ลืมตาขึ้นอีกครั้ง

เวลาค่อยๆผ่านไปทีละน้อย ตอนนี้ก็ห้าทุ่มแล้ว

ในท้ายที่สุดหานมู่จื่อไม่สามารถต้านทานความทรมานในใจของเธอได้ เธอค่อยๆลุกขึ้นและก้าวไปหยิบโทรศัพท์ เธอพบว่าเย่โม่เซินส่งข้อความหาเธอหลายข้อความ

{ไม่ใช่เธอบอกว่าว่างและจะมาเหรอ? ถ้าหากว่ายังยุ่งอยู่ งั้นฉันก็จะรอ}

ข้อความนี้คือช่วงเวลาที่หานมู่จื่อเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋า

หลังจากนั้นผ่านไปครึ่งชั่วโมง อีกฝ่ายก็ส่งข้อความมาหาอีกครั้ง

{ยังไม่ว่างอีกหรือ?}

หลังจากที่ไม่ตอบ เขาก็ส่งข้อความมาอีก

{ฉันมารอเธอตรงประตูโรงพยาบาล เมื่อเธอว่างแล้วมาถึงโรงพยาบาลก็จะเห็นฉัน}

ข้อความนี้ส่งมาตอนประมาณสามทุ่ม

สามทุ่มครึ่ง {ฉันรอมาครึ่งชั่วโมงแล้ว คุณผู้หญิง คุณตั้งใจจะให้ฉันรอจริงๆหรือ?}

สี่ทุ่ม {หิวแล้ว}

สี่ทุ่มครึ่ง {หนาวจัง}

ห้าทุ่ม {ยังไม่มาอีกเหรอ? ตรงประตูโรงพยาบาลไม่มีใครแล้วนะ}

ข้อความนี้ถูกส่งเมื่อไม่นานมานี้ สีหน้าของหานมู่จื่อเปลี่ยนไป เธอมองเวลาและข้อความของเขาเป็นเวลาเดียวกัน ให้ตาย

ไม่ใช่ว่าเขายังคงรอเธอตรงประตูทางเข้าโรงพยาบาลหรอกใช่ไหม? ตั้งแต่เย็นก็ยังไม่ได้กินอะไรงั้นหรือ?

เมื่อนึกถึงอาการบาดเจ็บที่หลังของเขาแล้วต้องมารอเธอตรงทางเข้าโรงพยาบาลเป็นเวลาหลายชั่วโมง ในเวลานี้หานมู่จื่อไม่สนใจอะไรทั้งนั้น เธอรู้สึกเธอเป็นคนบาปเธอไม่สนใจอะไรอีกแล้ว มุ่งตรงไปคว้าเสื้อโค้ทมาสวมและออกไป

ในเวลากลางดึก หานมู่จื่อรีบวิ่งออกไปตรงเขตชุมชนและเรียกแท็กซี่จากนั้นก็ตรงไปยังโรงพยาบาล

ที่นี่อยู่ห่างจากโรงพยาบาลประมาณ 20 นาที หานมู่จื่อมองดูข้อความสุดท้าย ภายในใจรู้สึกกังวลมาก

เขาคนนี้ก็เห็นๆอยู่ว่าโตๆกันแล้ว แต่ทำไมกลับประมาทตัวเองทำเรื่องเหมือนเป็นเด็กวัยรุ่นอยู่ได้?

ภายในใจของหานมู่จื่อดุด่าเขาเป็นร้อยๆครั้ง เธอเร่งคนขับรถ “คุณลุง ขับไวกว่านี้หน่อย เพื่อนของฉันกำลังรออยู่”

คนขับกำลังขับรถช้าๆและเมื่อเขาได้ยินคำขอของเธอเขาก็พยักหน้า “ได้ เร็วกว่านี้ได้ แต่ก็ต้องปลอดภัยเอาไว้หน่อยนะ”

“ขอบคุณ”

หานมู่จื่อมองลงไปที่โทรศัพท์อีกครั้ง เย่โม่เซินไม่ได้ส่งข้อความถึงเธอ

และไม่รู้ว่าเขากลับไปแล้วหรือเปล่า

20 นาทีหลังจากนั้น ในที่สุดหานมู่จื่อก็ถึงโรงพยาบาล เธอจ่ายเงินและเปิดประตูรถลงมา เธอรีบวิ่งด้วยความเร็วแต่เมื่อมาถึงประตูของโรงพยาบาลกลับไม่พบร่างของเย่โม่เซิน

กลับไปแล้วหรือ?