เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 522

บทที่521 เปลี่ยนกลยุทธ์

เสี่ยวหมี่โต้วกับเสี่ยวเหยียนออกไปแล้ว

หานมู่จื่อเหนื่อยจริงๆ เมื่อวานก็ไม่ได้นอนหลับดีๆ แถมวันนี้ตอนงีบตอนบ่ายก็ยังตกหมอนอีก ตอนนี้ยังปวดคออยู่เลย

หลังจากรอบๆ ข้างเงียบลง หานมู่จื่อนอนลงบนโซฟา ไม่นานก็หลับไปสู่ห้วงความฝัน

ในความฝันนั้นเธอเดินเข้าไปในป่า

ในป่านั้นเต็มไปด้วยเมฆหมอก มองไม่เห็นทางที่มา แล้วก็มองไม่เห็นทางข้างหน้าเหมือนกัน

หานมู่จื่อยืนอยู่ตรงกลาง สับสนงุนงงไปหมด

นี่มันเรื่องอะไรกัน?

“เด็กคนนั้น เป็นลูกของใคร? ”

ทันใดนั้น ก็มีเสียงที่เย็นชาของผู้ชายดังขึ้นมาทั่วทุกทิศทาง ทำให้หานมู่จื่อตกใจ เธอหันหลังไปมองทันทีเพื่อที่จะตามหาที่มาของเสียงนั้น

แต่ว่ารอบๆนี้มันว่างเปล่า มีคนอื่นที่ไหนกัน?

“5ปีมานี้ เธอแอบทำอะไรลับหลังฉัน? ”เสียงของผู้ชายคนนั้นใกล้เข้ามาเรื่อยๆ เต็มไปด้วยพลังที่มากมายมหาศาล กดขี่จนเธอแทบจะไม่สามารถเงยหน้าขึ้นมาได้

ทั้งๆ ที่เธอไม่ได้ทำอะไรผิด แต่หานมู่จื่อกลับไม่รู้ว่าทำไม เธอถอยหลังอย่างรู้สึกกดดันมาก

ทันใดนั้น ก็เหมือนกับว่าหลังของเธอได้กระแทกเข้ากับของแข็งบางอย่าง

หานมู่จื่อหันกลับไปมอง ก็เห็นใบหน้าที่หล่อเหลาแต่ก็ดูเย็นชาและดูเด็ดเดี่ยวในเวลาเดียวกัน

“เอ้ะ! นายนั่นเอง! ” หานมู่จื่อร้องออกมาด้วยความตกใจ หันหลังเตรียมจะหนี

มือของผู้ชายคนนั้นรัดเหมือนกับโซ่เหล็ก ตรึงไว้ตรงที่เอวที่เรียวบางของเธอ หลังจากนั้นก็จับไหล่ของเธอด้วยมืออีกข้างหนึ่ง ผูกมัดเธอไว้ระหว่างต้นไม้ใหญ่และอ้อมกอดของเขา

เย่โม่เซินในฝันนั้นไม่อ่อนโยนเลยแม้แต่นิดเดียว

แตกต่างกับเขาที่อยู่ใต้ต้นไม้ตรงประตูทางเข้าโรงพยาบาลอย่างสิ้นเชิง

หานมู่จื่อรู้สึกได้ว่าหลังของตัวเองชนกับลำต้นของต้นไม้ที่ขรุขระ เปลือกไม้ถูหลังของเธอทำให้เธอรู้สึกเจ็บปวดอย่างมาก และดวงตาของผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าเธอตอนนี้ก็เต็มไปด้วยพยับเมฆ ทั่วทั้งร่างกายของเขาเต็มไปด้วยอากาศสีดำ

“ตอบคำถามที่ฉันถามไปเมื่อกี้! ” เขาตำหนิด้วยเสียงต่ำ

หานมู่จื่อหุบตาลง เครียดจนไม่กล้าจะพูดอะไร

เขาบีบคางของเธอ เย่โม่เซินบังคับให้เธอเงยหน้าขึ้นมาสบตากับเขา

“ตอบ! เด็กคนนั้นเป็นลูกใคร? 5ปีมานี้! เธอแอบไปมีลูกกับใครลับหลังฉัน? ”

“ปล่อยฉันนะ! ”หานมู่จื่อโกรธจนอยากจะผลักเขาออก แต่ว่าผลักยังไงก็ผลักไม่ออก มือของผู้ชายคนนั้นโอบรัดเธอแน่นมากเหมือนกับผีอำ ในช่วงเวลาที่สำคัญหานมู่จื่อก็ตะโกนออกมา “นี่นายความจำเสื่อมงั้นเหรอ? ที่ฉันท้องเมื่อ5ปีก่อน ตอนนั้นนายเองก็รู้ เด็กคนนี้……”

เธอยังพูดไม่จบ เหมือนกับว่าผู้ชายตรงหน้ามองหน้าเธออย่างประหลาดใจเพราะว่าเธอหยุดพูด

หลังจากผ่านไปชั่วครู่ เขาก็ขบกรามแน่นแล้วก็บีบคางเธออีกครั้ง “ลูกของชายชู้คนนั้นน่ะเหรอ? สมควรตาย! เธอคลอดเด็กคนนี้ออกมาจริงๆ เหรอ! ทำไมเธอถึงได้ไร้ยางอายขนาดนี้? ”

หานมู่จื่อ“……ปล่อยฉันนะ!

ฝ่ายตรงข้ามไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ริมฝีปากบางที่เย็นชาและไร้อารมณ์กดลงมาโดยไม่เตือนก่อน

เขาจูบค่อนข้างแรง ฟันของเขากระแทกริมฝีปากของเธอจนแตก

จูบของทั้งสองคนเปื้อนเลือด

จูบนี้……ไม่ได้อ่อนโยนเลยแม้แต่นิดเดียว

สิ่งที่มี ก็คือความหยาบคาย! บ้าบิ่น เธอไม่ต้องการ!

“อย่า! ”

หานมู่จื่อกรีดร้องพร้อมกับลืมตาขึ้นมา สิ่งที่เห็นได้ชัด ก็คือเพดานเกล็ดหิมะ โคมไฟคริสตัลที่แขวนอยู่ไม่ไกลก็เข้ามาในสายตาของเธอ

หลังจากสมองหยุดนิ่งไป10วินาที หานมู่จื่อก็เอื้อมมือไปเช็ดเหงื่อที่หน้าผากของตนเอง

ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้……

เธอฝันถึงเย่โม่เซินโดยไม่คาดคิด แถมยังเป็นฝันร้ายที่น่ากลัวขนาดนี้อีกต่างหาก

ที่แท้ตอนนี้สำหรับเธอแล้ว เย่โม่เซินก็คือฝันร้ายยังงั้นเหรอ?

5ปี……

5ปีแล้วนะหานมู่จื่อ

เธอยังเดินออกมาจากจิตใจที่ชั่วร้ายของตัวเองไม่ได้อีก