เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 545

บทที่ 545 เศร้าใจ

วันรุ่งขึ้นไป

หานมู่จื่อเหมือนจะได้กลิ่นของอาหารในฝัน เธอลูบคลำท้องของตัวเอง แล้วพลิกตัว

เมื่อคืนเพราะไปงานเลี้ยง เลยไม่ได้ทานอะไร

ตอนที่กลับมา กินแค่ก๋วยเตี๋ยวหนึ่งชาม ก็พักพักผ่อนพร้อมกับเสี่ยวหมี่โต้วแล้ว ตอนนี้รู้สึกหิวนิดหน่อยจริงๆ จึงได้กลิ่นหอมของอาหารสินะ

หานมู่จื่อครุ่นคิดสักพัก เหลือบมองแสงแดดนอกหน้าต่าง หลังจากหยิบโทรศัพท์มาดูเวลา ถึงพบว่าเสี่ยวหมี่โต้วที่หลับอยู่ข้างๆเธอเมื่อคืน หายไปแล้ว

หลังจากตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง หานมู่จื่อก็เปลี่ยนเสื้อผ้าเดินลงไปชั้นล่าง ไม่คาดคิดว่าจะเห็นอาหารอยู่บนโต๊ะ

ความคิดแรกของเธอก็คือ เสี่ยวเหยียนกลับมาแล้ว?

แต่เมื่อเดินไปที่ประตูห้องครัว ก็ได้เห็นเจ้าตัวเล็กคนหนึ่งยืนอยู่บนเก้าอี้ ยื่นมือเล็กๆออกไป พยายามไปหยิบของบนตู้

เมื่อเห็นฉากนี้ สีหน้าของหานมู่จื่อเปลี่ยนไปเล็กน้อย แต่ไม่ได้ส่งเสียงอะไร ตั้งใจดูเสี่ยวหมี่โต้วหยิบของลงมาเสร็จ ถึงได้ถอนหายใจด้วยความโล่งอก แล้วเดินเข้าไป

“เมื่อกี้หนูทำอะไร?”

ได้ยินเสียงของหานมู่จื่อ หานมู่จื่อตกใจสะดุ้ง ใบหน้าเล็กๆดำมืดมน ดวงตากะพริบถี่ๆ พูดด้วยท่าทีไร้เดียงสา “หม่ามี๊ เมื่อกี้หนูกำลังทำอาหารอยู่”

“ทำอาหาร?” หานมู่จื่อขมวดคิ้ว “หนูเรียนรู้การทำอาหารตั้งแต่เมื่อไหร่? หนูรู้ไหมว่าเมื่อกี้อันตรายมากแค่ไหน? ยืนสูงขนาดนี้ ถ้าล้มลงมาจะทำยังไง?”

มีเพียงพระเจ้าที่รู้ว่า ตอนที่เธอเห็นเขายืนอยู่บนเก้าอี้ ยื่นมือออกไปหยิบของ หัวใจของหานมู่จื่อแทบจะพุ่งออกมาถึงคอหอย กลัวว่าเขาจะไม่ระวัง ถึงเวลานั้นตกลงมาจะทำยังไง?

แต่ต่อให้ตกใจหวาดกลัวมากขนาดไหน ก็ไม่กล้าดุเขาในเวลาแรก กลัวว่าตัวเองส่งเสียงดังกะทันหัน เขาจะตกใจเพราะตัวเอง

“หม่ามี๊ ไม่ต้องเป็นห่วง เสี่ยวหมี่โต้วจะระมัดระวังที่สุด จะไม่ล้มลงมาหรอก!”

เขาเน้นย้ำกับหานมู่จื่ออย่างจริงจัง จากนั้นก็ก้าวเดินไปข้างหน้า เขย่าก้นเล็กๆขึ้น แล้ววางชามและตะเกียบลงบนโต๊ะ หันกลับมาเรียกหานมู่จื่อ “หม่ามี๊ รีบเข้ามาทานอาหารเช้าได้แล้ว”

หานมู่จื่อโกรธกับพฤติกรรมของเขาจนปวดหัว ยืนนิ่งอยู่กับที่ไม่อยากขยับ

เสี่ยวหมี่โต้วเห็นว่าเธอยังยืนอยู่ที่นั่น เลยต้องเดินเข้าไปจับมือของเธอเอง แต่ก็ไม่สามารถดึงหานมู่จื่อได้ จึงต้องพูดด้วยเสียงอ่อนนุ่ม “หม่ามี๊ เสี่ยวหมี่โต้ว รู้ตัวว่าผิดไปแล้ว คราวหน้าจะไม่ยืนสูงขนาดนี้แล้ว”

“คราวหน้า?” หานมู่จื่อหรี่ตาลง

ดังนั้นเสี่ยวหมี่โต้วจึงรีบเปลี่ยนคำพูดทันที “จะไม่มีครั้งต่อไปอีกแล้ว หม่ามี๊ อาหารเช้าที่หนูตั้งใจทำ หม่ามี๊จะไม่กินจริงๆเหรอ? เดี๋ยวจะเย็นหมดแล้ว”

หานมู่จื่อ “......”

เมื่อพูดถึงตอนนี้ หานมู่จื่อก็รู้สึกใจอ่อนเล็กน้อย

ใช่สิ นี่คืออาหารเช้าที่ลูกชายสุดที่รักของเธอ ตื่นขึ้นมาทำให้เธอตั้งแต่เช้า เธอจะไม่กินได้อย่างไร? นั่นจะทำให้เขาเสียความตั้งใจโดยเปล่าประโยชน์ไม่ใช่หรือ?

เมื่อเห็นสีหน้าของหานมู่จื่ออ่อนลงเล็กน้อย เสี่ยวหมี่โต้วจึงรีบพาเธอไปนั่งที่โต๊ะอาหาร

ทั้งสองนั่งอยู่ในที่เดียวกัน หานมู่จื่อมองดูอาหารเช้าตรงหน้า

อันที่จริงเรียบง่ายมาก คือไข่ดาวที่เสี่ยวหมี่โต้วเจียวเอง และขนมปังที่เพิ่งปิ้งเสร็จ กับน้ำเต้าหู้

เพราะเสี่ยวเหยียนเชี่ยวชาญด้านการทำอาหารเป็นพิเศษ ดังนั้นที่บ้านสิ่งที่ควรจะมี ก็ไม่ขาดเลย

หานมู่จื่อเม้มริมฝีปาก คีบไข่ดาวขึ้นมากัดคำหนึ่ง พบว่าไข่นั้นทอดได้พอดีเลย และยังอร่อยมากด้วย

ค่อนข้างคาดไม่ถึง เธอมองไปที่เสี่ยวหมี่โต้ว เสี่ยวหมี่โต้วกำลังมองมาที่เธออย่างตั้งตารอคอย

“หม่ามี๊ อร่อยไหม?”

แววตาเต็มไปด้วยความคาดหวัง เหมือนกำลังรอคำชมของเธอ

เธอไม่ตระหนี่กับคำชมของเธอที่มีต่อลูกชายอยู่แล้ว หานมู่จื่อพยักหน้า ยิ้มเบาๆ “อร่อยกว่าที่หม่ามี๊คิดไว้มาก”

“ขอบคุณหม่ามี๊! งั้นหม่ามี๊ทานเยอะๆเลย ถ้าหม่ามี๊ชอบ ต่อไปเสี่ยวหมี่โต้วสามารถทำให้หม่ามี๊กินได้ทุกวัน”

หานมู่จื่อ “......”

ทันใดนั้นก็รู้สึกว่า ไข่ที่กลืนเข้าไป ไม่ได้หอมนุ่มขนาดนั้นแล้ว เธอครุ่นคิดครู่หนึ่ง ถามด้วยเสียงเบา “เสี่ยวหมี่โต้ว เรียนรู้ทำเหล่านี้ ตั้งแต่เมื่อไหร่?”